Schimmen in de nacht

Ooit was er een tijd, dat ik alleen het bed maar hoefde te voelen, en dan sliep ik.
Ik noemde het altijd gekscherend mijn sterrenbeeld "Marmot"
En eigenlijk is dit tot de dood van Margreet zo gebleven

Nu heb ik moeite om in te slapen, ben klaarwakker, reik naar de lege plek naast me, er is geen echte reden voor, anders dan dat ik, de dingen van de dag, die me raken, of zeer doen, van me af wil praten.

Ik praat tegen een schim, die nooit antwoordt, vertel de dingen, en hoop dat ze daardoor niet in mijn hoofd blijven malen.
Die schim is Margreet, en ik praat in gedachten tegen haar, niet mèt haar, want ik weet dat ze me niet hoort, dat er geen antwoord komen zal, maar ik wil het los kunnen laten.

Na alles wat ik hier van me afgeschreven heb, heb ik een ander beeld van mezelf, en van het leven dat achter me ligt, en ik ben er sterker uit gekomen.
Margreet, dat plekje in mijn hart, wat ik altijd terug zou kunnen vinden, mijn weg, die ik een stukje terugloop, naar waar Margreets weg is gestopt.
Maar eigenlijk wil ik niet meer terug lopen, wil ik niet opnieuw beleven wat mijn leven was, en wat me tot op vandaag zeer doet.
Ik heb in liefde afscheid genomen, en daar blijft het bij
Andere mensen hebben een heel ander leven gehad, en missen hun partner nog steeds, hebben een andere liefde beleefd.
Maar de tijd dat ik Margreet miste, is voor mij allang voorbij, ik mis eigenlijk alleen maar de kans om dingen uit te spreken.
Als er dingen gebeuren, zoals een stiefdochter en zoon, die me tot op het bot zeer doen, dan zou ik wel met Margreet willen spreken.
Nog steeds kan ik er niet bij dat Margreet nooit het mooie in mij heeft willen zien, en voor mij was dat een reden om geen relatie meer te willen.
Nu zijn er 2 kinderen, die precies hetzelfde doen, ze willen het mooie niet zien, zien niet wat ik al die jaren voor ze gedaan heb, en gaan tot in het extreme.
Toen Amanda vroeg of ik tijdens haar studie op de kleinkinderen wilde passen, heb ik gezegd, dat ik 50 jaar lang heb gemoeten, en dat ik blij ben dat dat niet meer hoeft, en ik in principe die taak, vanuit dat oogpunt, niet op me wilde nemen.
Maar voor haar toekomst, was ik bereid 2 jaar van mijn leven op te offeren, want een relatie, dat hoefde voor mij niet meer, liever alleen, als nog een keer hetzelfde door moeten maken, ik wilde het risico niet meer nemen.
Is dat liefde, misschien wel, maar dat telt ineens niet meer.

Ik praat in gedachten met Margreet.
Vraag, waarom willen ze niet zien, dat ik eigenlijk iets heel moois heb gedaan.
Waarom willen ze niet eens, eenvoudig waarderen wat ze gedurende het grootste gedeelte van hun leven, gegeven is.
In al die jaren heeft Margreet 2 of drie keer gezegd, , geen kinderen gewend, en ineens stond je daar, en je mag trots zijn, op jezelf, want je hebt het goed gedaan, bent een echte vader voor ze.

Wat is dan een echte vader, denk ik,
Iemand die het ze altijd naar de zin maakt, die vriendjes wil zijn?
Nee dat is niet de taak van een ouder, die moet ze houvast bieden, en als een gids met ze door het leven gaan, tot het punt waarop ze uitvliegen, leren zelfstandig te kunnen zijn.
Ook ik had niet alle antwoorden en soms is het zoeken geweest, hoe dingen aan te pakken, en moet je creatief zijn.

Buiten alles, heeft dit mijn leven er niet makkelijker op gemaakt.
En toen kwam Bob er in 1994 bij, en toen werd er een nieuw deuntje aan het arsenaal toegevoegd.
Jij trekt Bob altijd voor, dat heb ik zoveel jaar moeten horen, en ik kan naar eer en geweten zeggen, dat ik dat nooit gedaan heb, de regels golden voor alle drie de kinderen, ik heb ze hetzelfde opgevoed.
Dat verwijt heb ik tot het laatst moeten horen.
 

Op de een of andere manier heb ik het toch voor elkaar gekregen, en nu zie ik dat Amanda, dezelfde uitspraken doet, die ik deed.
Nee is ook een antwoord, ook al wil je dat niet horen, en zo is er redelijk wat van mijn opvoeding, doorgesijpeld naar Amanda, en ben ik dus redelijk bepalend geweest in hun leven. het is toch een taak van beide partners.

Behalve die twee of drie keer, als Margreet een uitstekende bui had, heb ik, in 33 jaar nooit, een complimentje gekregen, das toch iedere 10~15 jaar een keer, eigenlijk heb ik alleen het tegenovergestelde ervaren.
En ik vraag mezelf af, wat mijn waarde is geweest, als ze er alle drie, de waarde niet van inzien, dat ze geen van drieën beseffen/ beseft hebben, dat ik zo lang deel heb uitgemaakt van het gezin, dat het niet zo was, dat ik ook mee mocht doen bij gunste van.
Dit is wat ik sinds februari 2023 achter me heb gelaten, ja ik had eerder moeten vertrekken, maar ik liet ze niet in de steek.
Achteraf beredeneren is makkelijk, dus daar ben ik mee gestopt, het voegt niks toe, het maakt het niet beter of mooier als het was.

Had ik maar, is geen reden.

Na Amanda's laatste uithaal, heb ik geen behoefte meer aan contact, volgende week, de 11e is ze jarig, maar ik stuur geen kaart, ook niet meer naar de rest van haar familie.
Niet omdat ik vervelend wil doen, of uit rancune, zo zit ik niet in elkaar.
Maar wel, omdat ik een voortzetting van het gedrag van Margreet, niet meer ga pikken, ik heb er genoeg onder geleden.
Of het contact ooit hersteld gaat worden, ik denk het niet, want verantwoording nemen voor hun daden, zit er bij beide niet in.
En daar houdt het voor mij op.
Fee zegt, dat als Amanda me ooit nodig heeft, ik ze niet in de steek moet laten.
Daar denk ik duidelijk anders over, want dan begint het hele circus opnieuw.
Het leven is tweerichtingsverkeer

Ik heb besloten dat ik niks meer wil horen over uitspraken van beide stiefkinderen, want het doet telkens zeer, en zoals Willy het schreef, ik verdien beter.
Nog een paar weekjes, dan gaan Poes en ik naar Schotland, dagelijks WhatsApp video's is leuk, maar het fysieke contact is toch veel beter.

Blog is gewijzigd door mij