Moeilijk

Mijn eerste maand zit erop, thuis in Nederland.
Maar het is allang geen thuis meer, en het feit dat Fee en ik niet samen zijn, kan niet worden opgelost door regelmatig videobellen.
Waar Fee altijd een doorzetter is, zorgt de onzekerheid van dementie, ervoor, dat ze het af en toe niet trekt, en 2 weken terug belde ze al heel vroeg, om te vertellen dat ze erdoor zat, en of ik kon komen, ze was in tranen.
Ik heb naar vluchten gezocht, maar alle mogelijkheden, zorgden ervoor, dat ik pas na 12 uur 's_nachts zou arriveren, geen treinen, en alleen een bus naar hartje Edinburgh.
Na een aantal uren belde ze, dat het weer beter ging, en ik niet hoefde te komen, maar ik vond het niet prettig, dat ze daar in haar eentje was, maar kon niks doen, vanwege de afspraken die ik zelf had.
Vanochtend belde ze weer, helemaal uit haar doen, en ze zat er weer doorheen, en dan komen de emoties los, maar nogal ongenuanceerd.
De dingen die ze zei, raakten me heel erg, want ze klopten gewoonweg niet, maar het heeft geen zin, om een discussie aan te gaan, omdat niks wat ik zou zeggen, haar gevoel van achtergelaten zijn, zou oplossen.
Dus ik heb alleen maar geluisterd, zodat ze haar hart kon luchten, over wat ze voelt, en hoe ze zich voelt.

Eigenlijk was het plan dat ze voor een weekje of twee naar Nederland zou komen, gewoon samen, genieten, en daarna samen met Poes, terug naar Schotland, maar ik heb besloten komende zaterdag met Poes, vanuit Düsseldorf naar Schotland te vliegen.
Ik weet dat het voor ons beide moeilijk is, om zo ver uit elkaar te zijn, ik denk dat iedereen die in die situatie zit, hetzelfde voelt, je wil gewoon bij elkaar zijn.
Maar de vergeetachtigheid door Alzheimer, doet er nog een schepje bovenop.

Ik denk na, over hoe het misschien zal gaan, als het erger wordt, en ik weet dat het zwaar zal worden, maar hoe dan ook, gaan we ervoor, ik zie ook geen andere mogelijkheid.
Afscheid nemen van elkaar, omdat Alzheimer het te moeilijk maakt, is geen optie, want de liefde zit zo diep, dat we elkaar nodig hebben.
Maar de uitspraken van vandaag maken me verdrietig, doen me een beetje denken, aan het leven wat achter me ligt, als de boksbal.
Maar dit is anders, hier is het alzheimer die soms de regie overneemt, en erover strijden heeft geen nut, want diep in haar hart weet ze dat het niet zo is, maar ze gewoon haar angsten moet ventileren.
Fee voelt zich onzeker, twijfelt aan zichzelf, twijfelt of ze dingen wel gedaan heeft.

Ze heeft zich aangesloten bij twee lokale wandelclubs, die eens in de 2 weken een lange wandeling gaan maken, ze wil in het lokale dorpshuis. mensen advies geven, want dat kan ze nog steeds heel goed.
En we krijgen hulp van het dementia team, en begeleiding.

Toen ik belde dat ik zaterdag terug zou komen, was ze helemaal in tranen, en toen pas merkte ik, hoe moeilijk ze het ermee had, maar soms loopt het leven nu eenmaal zo.
Ergens eind september moet ik weer terug, voor de rest van de renovatie van mijn huis die tot ergens in oktober gaat duren, en het plan is, dat we dan samen hier verblijven, in mijn huis.
Eigenlijk had ik deze maand mijn huis leeg willen hebben, en de deur achter me dicht willen trekken, maar het emigratiebeleid van de UK gooit allerhande hindernissen op onze weg, dus het zal pas ergens volgend jaar worden, dat ik definitief vertrek.
maar de dieren zijn een probleem, die kunnen we niet even achterlaten voor 2 maanden, en meenemen is ook geen optie.
Doordat Fee zich onzeker voelt, zal het op eigen gelegenheid vliegen, er voor haar niet inzitten, dus we moeten samen vliegen.

De uitslag van de Ceretec scan is nog steeds niet binnen, en de MRI scan, nog steeds niet gedaan.
Maar gelukkig hebben we na 3 maanden wachten nu eindelijk de disability allowance gekregen, en qua uitkeringen hebben we het nu geregeld, maar we moeten haar vervroegde pensioen nog gaan regelen, dat is door haar financieel adviseur uitgesteld, doordat we geen idee hadden van het inkomen, dat ze uit de uitkeringen zou krijgen.
Het is zoveel geregel, en dat ligt op me te wachten als ik terugkom.
Ik zou willen dat we het allemaal achter de rug hadden, en ons eindelijk bezig konden houden, met ons leven samen.
Zeker kan ik veel regelen, maar als ik die taak overneem, wordt Fee nog onzekerder, want dan heeft ze nog meer het gevoel, dat ze het niet meer kan, dus ik begeleid, stuur, en laat het verder aan haar over, dat heeft ze nodig, maar wanneer stop je met begeleiden, het is een voortdurende afweging.
Ik denk dat ik het wel zal leren in de loop der jaren, ik heb geen andere keus.
Ik wil nog niet denken, aan het moment dat samen door alzheimer ophoudt, wil niet doemdenken.
Weet ik waar ik aan begin, nee, dat weet ik niet, ik weet niet wat te verwachten, weet niet wat er op onze weg komt, en dat was ook zo met kanker, maar daar hadden we hoop, en die is er dit keer niet, alle goede wensen ten spijt.
De medische wetenschap gaat snel, en ik ken iemand die het 10 jaar uitgehouden heeft (wat een beetje de houdbaarheidsdatum schijnt te zijn, als ik het zo mag noemen).
Allemaal uitspraken, die goedbedoeld zijn, en troost willen bieden, maar helaas gaat die vlieger hier niet op, het is een constant proces van achteruitgang, onomkeerbaar.
En ik weet dat er ergens in de toekomst verdriet op me wacht, maar ik denk er niet vaak aan, ik kan het toch niet veranderen.
Maar zolang we de liefde mogen beleven, en iets moois in elkaars leven mogen zijn, gaan we door, wat kunnen we anders.
Ik denk vaak aan, hoe kanker mijn leven gevormd heeft in de laatste jaren, en verbaas me soms, dat ik het heb doorstaan, maar ook toen, kon ik niet anders, net als nu, ieder mooi moment telt, maar dit keer ga ik ze nog beter genieten, nog beter proberen in mijn hart op te slaan, want daar zal ik het straks mee moeten doen.
Het is moeilijk, optimist te blijven, maar ik doe mijn best