Wat er in je hart geschreven is

Whatever's written in your heart
Om af en toe het hoofd even uit te schakelen, luisteren Fee en ik soms naar muziek.
Ik heb alles cassette en bandrecorder opnamen, al jaren geleden gedigitaliseerd, en er is dus genoeg keuze.
Een paar dagen geleden was Gerry Rafferty aan de beurt, en het nummer whatever's written in your heart, is all that matters, heb ik altijd mooi gevonden, maar nu raakte het me ineens heel erg.
Er is heel veel in mijn hart geschreven, in de afgelopen jaren, en nog steeds worden er dingen bijgeschreven, mooi en minder mooi.

Op dit moment heb ik het moeilijk met alles wat er gebeurt, en zoals ik eerder schreef, verlangen ik naar rust.
Van de week weer aan de slag gegaan met onze trouwplannen, en er komt zoveel bij kijken, en de website van de homeoffice, waar je dit moet regelen, maakt het er niet beter op.
Om een trouwlicentie te kunnen halen, moet ik eerst een trouwvisum hebben, en je raad het al, ik mag me niet in de UK bevinden, als de aanvraag wordt ingediend.
Maar een trouwvisum, kun je alleen krijgen als je een trouwlicentie hebt, en een datum weet, hoe moeten we dat weten.
Dus om A te krijgen, moet je eerst B hebben, en om B te krijgen, moet je eerst A hebben, het is om gek van te worden.
En ineens moet ik de overlijdensverklaring van Margreet hebben, met een officiële Engelse vertaling.
Ik dacht dat ik dat achter me had gelaten, nadat ik de laatste zaken, met betrekking tot haar overlijden, geregeld had, en dit roept allerlei onprettige herinneringen op.
Fee kan eindelijk haar aanvullend pensioen gaan regelen, daar zijn we al sinds maart mee bezig.

Voor mijn eigen pensioen, heb ik, niet overdreven, 9 maanden dagelijks aan de telefoon gehangen, om alles goed geregeld te krijgen, telkens kreeg ik weer iets anders te horen vulde formulieren in die nodig waren, om te horen, dat het niet kon.
Ik ben moe, en er zijn momenten dat ik moeite heb, de moed erin te houden, of me doodgewoon ongelukkig voel, en dat is moeilijk, want dat roept weer twijfels op.
Is mijn beslissing om naar Schotland te vertrekken, en te trouwen, wel de juiste, want afgezien, van wat ik er allemaal bij krijg in mijn leven, voel ik ook dat ik veel kwijtraak.
Maar dat is gevoel, en ik worstel ermee, ik heb Fee beloofd dat we samen verder gaan, en wil mijn onrust niet op haar overbrengen, ik weet dat het ze heel hard zou raken, haar leven zou echt instorten, want alleen in deze cottage wonen dat redt ze dan niet meer.

Ik ben eerlijk, maar worstel ermee hoe ik dit Fee moet vertellen, want ik weet dat we zielsveel van elkaar houden, en ik ben in zekere zin toch een ankerpunt in haar leven.
Ik heb het ze toch verteld, dat ik al dat geregel, op dit moment, samen met de renovatie van mijn eigen woning, en alle afspraken die ik in die kleine 3 weken heb moeten maken, gewoon teveel vindt worden, dat ik er soms depressief van wordt, terwijl ik zeker weet dat ik de juiste keuze gemaakt heb, maar het moeilijk is.
Ze is blij dat ik het bespreekbaar heb gemaakt, maar het is gewoon extra stress, bovenop de rest.

Maandag hebben we een afspraak met de immigration lawyer, en we gaan de dingen gewoon uit handen geven, omdat we het beide niet meer trekken.
Ik sprak met Aly, de schaapherder die achter de heuvel op de Moors woont.
Een vriend wilde zijn Hongaarse vriendin naar Schotland halen, helaas stuurde ze de aanvraag naar een verkeerd mailadres, en dus, mag zij, wel komen, maar zou ze haar kinderen in Hongarije moeten laten.
Soms horen we van anderen dat ze ruim twee jaar bezig zijn geweest voordat ze het rond hadden, en daar zitten we niet op te wachten.
Dus bijten we door de zure appel van de kosten heen.
En als ik er een beetje doorheen zit, pakken we de auto, en trekken er met de hond op uit, even iets anders aan ons hoofd, en dat werkt.
Ik geef de voorkeur aan spontaan beslissen, wat we gaan doen.
Poes heeft dan lekker het rijk alleen, en hond en poes, kijken elkaar soms aan, terwijl poes heel demonstratief langsloopt, echt vechten doen ze niet, de hond is vooral heel nieuwsgierig, en kattenvoer, is ook heel lekker.

Volgende week woensdag vlieg ik al heel vroeg naar Weeze, ik moet rond 05:00 op de luchthaven zijn, en de buurman pikt me op.
In het weekend zie ik Bob, en gaan we samen eten, hij is druk met zijn werk.
Afgelopen week was hij in Plymouth, en vandaag is hij teruggereisd, en de week erop is hij van maandag tot vrijdag in Stockholm.
Bob is heel blij met zijn baan, krijgt binnenkort een vaste aanstelling, en als het goed ook een hoger salaris, omdat hij nu, onderbetaald wordt voor zijn functie, dat zegt zijn manager.
De andere twee kinderen spreek ik niet meer, ik heb besloten er geen energie meer in te steken, ik heb mijn energie voor andere dingen nodig.