Gevangen

Ik ben voor een kleine drie weken terug in Nederland, vanwege de renovatie van mijn woning.
De eerste dag ben ik bezig geweest, met rommel opruimen, wat er allemaal niet naar beneden is gekomen toen ze met het dak aan de slag gingen.
Dit is de tweede dag, de elektricien heeft wat werkzaamheden verricht, en nu heb ik heb even tijd voor mezelf, en het huis komt op me af, ik voel me letterlijk gevangen, in een vroeger, dat afgesloten leek, wordt teruggeworpen.
Ik wil, zo niet, in dit huis zijn, foto's van Margreet, alles ademt, de sfeer van vroeger, ik ontkom er niet aan, dat Margreet weer in mijn gedachten begint te leven, ik de stilte voel die er tussen ons was.
Schotland lijkt ineens zo ver weg.
Kathleen heeft er gisteren voor gezorgd dat Fee een geweldige dag heeft gehad,.
Dinsdag de 21e werd Fee 60, en ze had niet in de gaten, dat ik er met haar verjaardag nog zou zijn, en we zijn naar Edinburgh gegaan en hebben heerlijk gegeten in haar favoriete restaurant, en dat hadden we ook nodig.
De dag daarvoor hebben we een gesprek gehad met de immigration lawyer, en nu is het aan ons om haar allerlei gegevens aan te leveren, zodat ze het proces kan beginnen.

Fee is thuis vanwege Poes, maar het werd haar teveel, we proberen Poes in de woonkamer te houden, want plassen in de slaapkamer, dat gaat hem niet worden.
Poes wil naar buiten, maar dat gebeurt pas als ik terug ben, want er is nogal wat wild rond het huis, zag van de week een vos wegschieten, en die blijven in de buurt, want het stikt van het wild, eekhoorntjes, hazen, patrijzen, wezels, fazanten, dassen.
Het is uitkijken geblazen als we rijden, en regelmatig zijn er herten die oversteken, en door de heuvels kun je niet ver kijken.
Dus nu ben ik in Nederland, Fee in Schotland, en Poes is in een cattery, dus eigenlijk hadden we best samen kunnen gaan.

Terug zijn in dit huis, maakt me een beetje depressief, ik heb er eigenlijk niks meer verloren, en voel me verloren.
Alles lijkt anders te lopen, de vriend die had aangeboden mijn spullen naar Schotland te rijden, ziet meer toekomst in Thailand, en zal binnenkort vertrekken, dus ik moet een andere manier zoeken, als het zover is.
De renovatie is een groot gekkenhuis, ze zouden vandaag aan het dak beginnen, maar ze zijn vorige week al begonnen, ik weet niet precies wanneer ik thuis moet zijn, en het dak is nog niet af, en de regenbuien zorgen voor kleine lekkages op zolder, niets waar je met een kleine emmer niet tegenop kunt.
Ik wil alleen maar de deur achter me dichttrekken, mijn spulletjes naar Schotland verhuizen, en een nieuwe start maken.
Ik wist dat het niet makkelijk zou worden, maar niet dat het zo moeilijk zou worden.
Ik leef een leven in Schotland, en een ander leven hier, mijn blogs lijken hetzelfde te vertellen.

Ooit begon ik om dingen te delen, wilde weten hoe anderen het ervaren hebben, en hoe ze ermee om zijn gegaan.
Wilde weten of de leegte en het emotieloos voelen, erbij hoorde.
Ik heb geleerd dat ik mijn eigen weg moet gaan, laat soms achter, ben soms weer terug, en ik weet ook dat mijn toekomst bij Fee ligt.
Ik lees de resultaten van het Alzheimer onderzoek, 1 studie zegt dat de patiënten nog zo'n 10 jaar hebben na de diagnose, een ander onderzoek houdt het op 5.
Er worden telkens nieuwe behandelingen ontdekt, iets waar men op het forum ook op hoopt, voor genezing.
Maar ik heb niet het gevoel dat het voor ons ineens anders gaat worden.
Ik krijg meer en meer het gevoel dat ik klaar ben met schrijven, want ik wil niet telkens hetzelfde melden.

Mijn verhaal is gedeeld, en op mijn weg heb ik veel blogs gelezen, en geprobeerd er voor anderen te zijn, troost te bieden, en een glimlach op een gezicht te toveren.
En de blogs en de reacties hebben me een rijker mens gemaakt.
De reactie op het verhaal van Fee en mij, verbaast me nog steeds, het is gewoon mijn verhaal, en ik dacht, het zou iedereen kunnen gebeuren, maar de reactie is altijd hetzelfde, men raakt ontroerd, stil, en zegt, "je zou er een boek over moeten schrijven"
Ik heb daarover nagedacht, en misschien zou ik dat moeten doen, maar nog niet nu, denk ik dan, want het verhaal van Fee en mij is nog niet ten einde, en wanneer ons verhaal eindigt, misschien dan.