Wat blijft, wat gaat

De weken zonder Fee zijn moeilijk.
Ik mis ze, en zij mist mij.
Ze is alleen, en dat valt haar zwaar, en de paniek slaat toe, ze is het houvast kwijt, en belt me, met de vraag of ik gelijk terug wil komen.
Maar ik kan hier niet weg, en ik heb een van haar vriendinnen gebeld, en het uitgelegd, en de hulptroepen zijn ingeschakeld.
Vriendinnen, en vrienden, die haar bezoeken, samen iets leuks doen, of een paar nachtjes blijven slapen.
Ik ben in een huis waar ik niet meer wil zijn, voel me verloren, en verdrietig, om wat zich daar heeft afgespeeld.
Ik heb een tijdje terug, twee foto's van Margreet laten afdrukken, en in de kamer gezet,
Maar ze herinneren me aan iets dat er niet meer is, en ik vraag me af, of het liefde was, dat ik ontvangen heb, want het is nu allemaal zo anders geworden.

Doordat de mensen voor de renovatie, zeker op de zolder, en op de kleine kamer, die Margreet als kantoortje gebruikte.
Alles moet even een andere plek krijgen, ik sjouw me het ongans, en ineens duiken er fotoalbums op in een kast die altijd onder haar tafel heeft gestaan.
Ik kijk erin, en het blijken foto's te zijn, die niet in ons trouwalbum geëindigd zijn.
Veel herinneringen, en ook veel mensen die niet meer onder ons zijn.
Het verlies van Margreet heeft er voor gezorgd, dat ik anders naar foto's ben gaan kijken, want ik zie de mensen die er niet meer zijn, voel dat ik ooit een ander leven heb gehad.

En de vraag dringt zich op, wil ik de fotoalbums bewaren, wil ik nog terugkijken, op een ander leven.
Ik denk dat ik de trouwalbums aan Bob geef, want ik wil ze niet meer.
De twee foto's van mij en Margreet, heb ik alleen maar in huis gezet, omdat mijn stiefdochter het vreemd vond dat ik geen foto's in de kamer had.
Ik kan er niet meer tegen, en heb ze in een kast gelegd, want telkens als ik ze zie, stel ik mezelf, dezelfde vraag,
Waarom heeft Margreet nooit willen zien wat ze had, het had zo anders kunnen zijn.
Ik ben niet boos, het is gegaan, zoals het is gegaan, maar wil mezelf niet meer kwellen, met de vraag naar het waarom.
Er zijn zoveel spullen waar ik afscheid van ga nemen, maar de foto's zeggen me niks meer.
Ik ben best nostalgisch aangelegd, altijd al geweest, maar het wordt tijd dat ik dingen achter me ga laten.

Donderdag zijn de laatste zaken geregeld, liggen er eindelijk weer dakpannen op het dak, en omdat ik aan heb gegeven dat ik de 8e vertrek, gaan ze ervoor zorgen dat donderdag ook het dakraam geplaatst wordt, en op de zolder netjes af wordt getimmerd, dan zullen er te zijner tijd nog nieuwe zonnepanelen op het dak worden geplaatst.
De tuin was een oerwoud, en er is behoorlijk wat klimop van het schuurdak gehaald, dat inmiddels een extra laag isolatie heeft, ik heb 2 grote kliko's aan de straat gezet, en ben bezig mijn 6 zonnepanelen te verkopen, ik neem ze niet mee.

Als ik nu weer naar mijn huis ga, dan is het voor ons plezier, en gaat Fee, hoe dan ook mee.
langzaamaan ben ik dingen aan het opzoeken en regelen, die we nodig hebben om het Fiancee visum aan te vragen, morgen een afspraak bij de gemeente om een nieuwe overlijdensverklaring te halen, en het blijkt dat ik die gelukkig ook in het Engels kan krijgen, dat is een van de eisen waaraan ik moet voldoen.
Ik weet bijna zeker dat mijn stiefdochter de overlijdensverklaring heeft, want volgens mij had ze die nodig, toen ze de as door de Dela liet opdelen, maar zij beweert van niet.
En zo gaan we langzaamaan vooruit met onze trouwplannen, en emigratieplannen.
Als we aan alle voorwaarden voldoen, gaat de advocaat de aanvraag indienen.
Op dat moment mag ik niet in de UK verblijven, en moet ik mijn paspoort inleveren, totdat de procedure afgerond is, en als we extra betalen, wordt het binnen 6 weken afgerond.
Dan moet Fee met mij naar Nederland gaan, want het is niet zo, dat zij niet zonder mij kan, maar voor mij geldt hetzelfde.

Maar ik neem meer en meer afstand van wat er achter me ligt
Ik heb Bob gevraagd, om al het speelgoed dat ik op de zolder achter de wandjes uit heb moeten sleuren, nu eens goed uit te zoeken, en alles wat niet door hun bewaard wordt, dat gaat naar het milieustation.
Dat had ik ze vorig jaar al gevraagd, voordat ik Fee leerde kennen, zoek alles uit, en wat weg kan zet je midden op de zolder, zodat het afgevoerd kan worden.
Dat is dus niet gebeurd, vandaar dat ik het allemaal in mijn eentje heb kunnen versjouwen.
Bob heeft geholpen met de schappen van Margreets kamertje, hij wil de boeken hebben.
Mijn stiefzoon wil nog wel wat boeken uitzoeken in de kamer, vreemd, mijn stiefdochter en hij wisselen geen woord met me, maar als het om spullen gaat, dat is een ander verhaal, maar dat zeggen ze tegen Bob.

In een vorige blog schreef ik, dat mijn stiefdochter geen excuses meer van me eiste, en nu dat niet gewerkt heeft, verschuilt ze zich achter haar kinderen, want als ik die wil zien, gaat ze wel in een andere kamer zitten.
Maar ik doe niet meer mee, met deze onzin, het is net of ik in goede tijden, slechte tijden zit, en daar pas ik voor.
Ik laat ook dat achter me, sowieso zaten de kleinkinderen alleen maar achter hun schermpjes, dus veel communicatie was er niet.

Zondag de 9e, ben ik al rond 06:00 op Weeze Airport, Ik heb de bouwvakkers gezegd dat ik na de 7e vertrek, omdat ik geen zin had, in allerlei last minute dingen die geregeld moesten worden.
Ik krijg heel veel medewerking, en zeg daar ook dank je wel voor.
En nu ben ik aan het bepalen, wat weg gaat, en wat blijft, maar bijna alles gaat weg,
Een nieuwere start als dit, is bijna niet mogelijk.
Krijg ik toch wat ik twee jaar geleden wilde, een nieuwe start, in een ander land, andere taal, andere mensen, frisse lucht, en een mooi plekje om te wonen.
Wensen kunnen zomaar uitkomen