Op hoop van zegen
De renovatie zit erop, en ik heb eindelijk tijd voor mezelf.
Ik heb zoveel moeten verplaatsen, en dingen teruggevonden die ik niet wil hebben, en ik heb veel dingen weer teruggeplaatst, het gemaakt zoals het vroeger was.
Ik zal nog twee keer terugkomen, als ik het Fiancee visum aanvraag, want dan moet ik verplicht in Nederland zijn, en mijn paspoort inleveren, als het klopt wat de UK Homeoffice zegt, kunnen ze het tegen een forse extra betaling, binnen 6 weken geregeld hebben, en ik kom nog een keer terug, als ik mijn huis leegmaak.
Waarom zet ik het weer terug, zoals het was, dat is een vraag die ik mezelf stel, want dit stuk van mijn leven is voorbij.
Ik kom nog terug, maar niks is meer hetzelfde, nu niet en straks niet.
De muren komen op me af, en ik heb oude vrienden opgezocht, heb door een mooi stuk van Venray gedwaald, waar veel herinneringen liggen, daar lieten we de hond altijd uit, zomers was het heerlijk onder de oude bomen, en oude gebouwen.
Het is altijd onderdeel geweest, van wat ze in de wijde omtrek "het gekkenhuis" noemden, oude gebouwen zijn gesloopt, en de nieuwe gebouwen zijn functioneel, maar passen gelukkig goed in het geheel.
Er was altijd een klein rijtje eenpersoonswoningen, voor mensen die nog op zichzelf konden wonen, met begeleiding, en nu ligt er alleen een verzameling puin, want ze zijn gesloopt.
Ik kom graag terug naar zulke plekken, maar dit keer praat ik al dagen hardop, en in mezelf, met Margreet.
Want het voelt als afscheid, als loslaten van 35 jaar van mijn leven.
Ik vertel, waar ik ben, en wat er veranderd is, alsof ze door mijn ogen kijkt.
Ik vertel hoe mijn leven nu is, en dat ik aan het loslaten ben.
Nog steeds snap ik het waarom niet, van veel dingen, maar ik ga nu op weg naar een nieuwe start.
Het is een onzekere toekomst, want met een verblijfsvergunning mag ik tweeënhalf jaar blijven dan moet ik het verlengen, en pas na 5 jaar, kan ik een definitieve status aanvragen.
Ik weet niet hoe lang Fee en ik nog samen hebben, soms voel ik dat ze veel verder in het aftakelingsproces zit, als men denkt.
Stel dat Fee er binnen die 5 jaar niet meer is, wordt ik dan het land uitgezet.
Er is niks meer om naar terug te komen, en dan zou ik mijn laatste jaren in Nederland door moeten brengen, als dakloze.
Dat is niet wat ik me heb voorgesteld.
We zijn begonnen aan mijn definitieve verblijf, en ik maak me soms zorgen, wat als?.
Ik weet het niet, en probeer de gedachten van me af te zetten.
Een LAT relatie zit er niet in vanwege Fee's conditie, en dat willen we ook niet.
In deze afgelopen weken, missen we elkaar voortdurend, en voelen ons half, voelen de lege plek.
Er zijn nog veel zorgen, maar ooit komt de dag, dat het achter ons ligt, en we eindelijk met ons eigen leven kunnen beginnen.
Op hoop van zegen, een uitdrukking die iedereen wel kent.
Is het de hoop die ik heb, of de zegen die ik vraag?
11 reacties
Ik denk, zolang je terug " moet" komen voor je huis, de korsten van herinneringswonden ruw open barsten en er zo geen kans krijgt om te helen.
Is het niet mogelijk om inleveren van paspoort en ontruiming samen te voegen?
Liefs Marieke
Als dat zou kunnen zou ik het samenvoegen, maar dan moeten er een aantal dingen omgezet worden, voordat ik definitief mag blijven.
Ach peter
Wat een vraagstukken heb jij in je ,ik begrijp heel goed dat je het liefste voorgoed de deur achter je dicht wil trekken om aan het leven van jou en fee te kunnen beginnen ,je weet immers niet hoelang dat nog is ,ook begrijp ik jou zorgen dat fee verder is dan lijkt en jij graag bij haar wil zijn 🙏
Wat betreft dingen terug zetten is wellicht het onderwuste om hiermee het verleden af te sluiten ,er wacht jou veel onzekerheid en zorgen ,ik vind het erg dat alles zo lang duurt om te emigreren wat een omwegen zijn dit .
Hou je vast dat je binnenkort Fee weer in je armen mag sluiten en dikke knuff voor allebei 🫂🫂
Liefs hes🤗🍀
Ik zal de knuffel doorgeven
Je wordt telkens weer verplicht om terug te keren naar een plaats vol herinneringen die je graag zou willen afsluiten en achterlaten. Dat zijn telkens weer nieuwe confrontaties. En zolang de wonde een wonde blijft en geen litteken is geworden, zal het pijn doen en niet gewoon "een beetje jeuken". Hopelijk komt er mettertijd toch een moment dat je voelt: het raakt me nog, maar gooit me niet meer ondersteboven. Mogelijk kan een voldoende lange periode in je nieuwe thuis met Fee daaraan helpen.
Ik wens je toe dat je snel terug kan, dat je terug over de Moors kan wandelen en dat de angsten en onzekerheden hun luide, lelijke koppen even houden zodat je op je effen kan komen.
Jeetje , nog een hobbelige weg om te begaan. Heb er vertrouwen in dat het goed komt. Het maakt je sterker. En probeer het te combineren. Paspoort en huis leegruimen.
Je wordt döor de omstandigheden gedwongen, om in het verleden te blijven hangen, pijnlijk! Paspoort vereist je persoonlijke aanwëzigheid, maar je huis leeghalen kun je ook laten doen, kost wat, maar dan bespaart dat jullie weer tijdelijk afscheid nemen. Sterkte !
In een leven van wat als... blijf je stil staan en dromen over een toekomst die nooit komt.
Wat dacht je van voor elke deur die sluit opent een andere.... je weet niet wat de toekomst brengt je weet alleen dat je bij Fee in Schotland wil zijn. Dus wat er ook gebeurt, dat is het pad dat jij volgt/ jullie volgen.
Liever lachen om wat is geweest
Dan iets vrezen wat nog komt, misschien
Liever houden van een grote geest
Dan iets haten wat je niet kunt zien
fragment van een nummer van BLof.... het doet me aan jou, je toekomst met Fee en je verleden met Margreet denken.
Links of rechtsom.... het komt wel goed, zo niet.... dan toch.. je volgt immers de weg van je hart en dat is nooit verkeerd.
Mooie tekst.
Ik ben niet bang voor de toekomst, ik ga hem hoe dan ook, aan.
Maar in sommige zaken moet ik vooruit denken, juist. vanwege de ongewisse toekomst.
Ik weet hoe gebrand ze er in de UK op zijn om mensen het land uit te sturen. Mijn broer woonde al ruim 20 jaar in Engeland, had al toestemming om er te blijven.
En ineens kreeg hij een brief dat hij het land uitgezet zou worden, alle personen die niet uit een EU land kwamen probeerden xe het land uit te krijgen.
Iemand bij de gemeente Manchester had ineens bedacht dat Nederland geen EU land was. Hij heeft de persoon eroo aangesproken, dat we tot de oprichters behoren , maar het heeft hem heel veel moeite gekost, om het ongedaan te krijgen.
Ik kan niet vooruit kijken, maar moet er eel over nadenken, want uitgezet worden naar Nederland zou een nachtmerrie zijn, geen huis, dus ook geen AOW.
En weer een hele nieuwe start maken zal zwaar zijn, waarschijnlijk gaat het allemaal goed.
Ken je de slogan nog. Een slimme meid, is oo haar toekomst voorbereid. Een slimme vent dus ook
Oh joh, wat heftig toch. En almaar afscheid nemen, moeten blijven terugkomen en elke keer weer denken…ik wil niet…en ik loop hier..al die herinneringen..
Ik wens voor jou dat je echt de deur achter je dicht mag trekken . Dan blijft het niet malen. Zo beroerd deze situatie voor jullie!
Liefs Fram
Lieve Peter,
Een hele dikke knuffel van mij en ik wens je dat de autoriteiten sneller werken dan verwacht met alles in orde maken.
Liefs, Monique