De rust keert langzaam terug

Fee en ik, beginnen onze draai weer terug te vinden.
Het gedwongen gescheiden zijn, heeft een behoorlijke wissel op ze getrokken, maar ze herstelt.
Dit is de tijd, om te gaan werken aan trouwvergunningen, en emigratie.

Binnenkort eindelijk haar aanvullend pensioen gaan regelen.
En alles begint meer en meer afgehandeld te worden, Haar Morgan Plus Eight, met een dikke V8 motor, wordt door de garage gekocht, de enige Morgan Dealer die Schotland rijk is.
Ik wist het niet, maar ze worden nog steeds gemaakt, op maat voor de bestuurder, en 10 jaar levertijd, zo lang heeft Fee er ook op moeten wachten.
Fee heeft een bijzondere band met Lady Penelope, zoals ze haar noemt (geen idee waarom een auto vrouwelijk is), ze is ermee, in haar eentje over de Pyreneeën gereden, en was iets wat haar ook met haar vader verbond.
Volgende week donderdag rijden we naar Perth, om de auto over te dragen.
Dit zal helpen, de hypotheek omlaag te brengen.

Voor mij, begint er ook meer rust te komen, we zijn zielsgelukkig, en soms gooit Fee's alzheimer roet in het eten, ik zal ermee moeten leven.
In bed denk ik soms na, en besef, hoe ondanks alles het geluk ons toelacht, ik wordt soms even teruggeworpen, naar mijn vorige leven, dan gebeurt er iets, of zie ik iets op TV, wat me aan het denken zet, en dat is vooral als er mensen zijn die door verlies getroffen worden.
Ik herken het, het gevoel komt ineens terug, en ik word even stil, moet even slikken.
Ik zal ermee moeten leren leven, maar ik denk dat ik in zekere zin, geluk heb gehad.
Mijn gemis zit niet zo diep als dat wat Nicy of Orangelover moet doormaken, en zo zijn er nog veel meer mensen.
Ik ben gelukkiger, als ik ooit geweest ben, denk dat ik nu pas besef, hoe liefde eigenlijk al die tijd had moeten zijn, en nooit geweest is, waarschijnlijk heb ik het altijd mis gehad.

Regelmatig komt Margreet terug in mijn gedachten, en het negatieve, pijnlijke, begint meer en meer van me af te glijden, maar waar ik vroeger naar de foto's keek, en aan de dingen dacht die gebeurd zijn, is er nu een berusting voor in de plaats gekomen.
Ik heb het al vaker geschreven, maar ik denk steeds vaker, "het is goed".
Is het goed dat ze er niet meer is, nee dat niet, maar het is goed dat dit achter me ligt, en ik nu met andere ogen kijk, ik kijk terug in de tijd, met ogen, die de mooie momenten zien, dat wat ons leven al die jaren gemaakt heeft.

Ik voel me ook gelukkig, doordat er zoveel mensen zijn, die Fee en mij, dit geluk gunnen, en ik me geliefd voel.
Margreet gaf me altijd het gevoel. dat ik onbelangrijk was, en allesbehalve de moeite, of mooi.
Langzaamaan begin ik de schoonheid van mezelf, door de ogen van Fee te zien, en krijg ik het gevoel dat ik er wezen mag. op meerdere vlakken.
Meer en meer vriendinnen, en enkele vrienden komen voorbij, ze hebben Fee overeind gehouden, toen ik weg was, gezorgd dat ze het kon doorstaan.
De boodschap aan mij is, Fee is er altijd voor ons geweest, nu zijn we er voor haar, en in de toekomst zijn we er ook voor jou, als je ons nodig hebt.
Ik word daar heel emotioneel van, en de tranen rollen als ik dat schrijf, hoe anders is mijn leven geworden, ik ben ineens een mooi mens, ben de moeite waard.

Tijdens die afscheidsdienst, hebben we Margreet symbolisch ten grave gedragen, en nu draag ik ik ze nog wel in mijn hart, want mijn liefde was echt, maar draag ik ze ook uit mijn leven, en blijven de dierbare herinneringen over.
Ze hebben me langzaam geholpen, de overgang te maken.
Ik heb geluk gehad, ik kon verder gaan, anders als mijn leven nu is geworden, kan het onmogelijk worden.

En samen met Fee, leven we iedere dag, zolang het kan, zolang het mag.
Want als er een ding is dat ik gekeerd heb, is het wel dat het leven maar in een richting is, stilstaan kan niet