Vrijdag

De kalender was blijven staan op donderdag, voor mijn gevoel was het zaterdag, en de waarheid zat er precies tussenin.
Ik ben vanmiddag bij mijn oud collega en vriend  op bezoek geweest, heb wat computerzaken voor hem geregeld, en we hebben daarna een lang gesprek gehad.
Hij vroeg ook hoe het er met Fee voor stond, en ik heb het hem verteld, en daarna hebben we herinneringen opgehaald, aan de tijd die we samen, in de gevangenis gewerkt hebben.
Er komen momenten bovendrijven waarin we elkaar geholpen hebben, en waar we beide blij om zijn, en allerlei verhalen, die alleen in een gevangenis kunnen gebeuren.
Iedereen die zegt dat je in een gevangenis niks naar binnen kunt smokkelen, weet niet waarover hij of zij praat, 100% bestaat niet, en dus worden er in gevangenissen regelmatig drugs Razzia's gehouden, waarbij altijd een drugshond bij te pas komt, die begint al te blaffen als hij de ruimte binnenkomt, waar de cellen aan liggen, en de reactie daarop is  dat alle boeven die contrabande hebben, dit door de wc proberen te spoelen, maar vaak zijn die wc"s dan van tevoren voorzien van een zeef , en wordt alles dus opgevangen, deze zeef kan geplaatst worden, zonder dat een boef daar erg in heeft.

Soms haalt het personeel ook streken uit, en een keer hadden ze het geluid van de blaffende hond opgenomen, en die 's-avonds via de omroepinstallatie even laten horen.
Kort daarna werden er enorm veel wc's doorgespoeld, overal hoorde je het doorspoelen.
boeven klaagden dat ze uit hun slaap werden gehouden, door het doorspoelen van al die wc's, en dat er en hond binnen was gebracht, die natuurlijk nergens op camera stond, ook de poort, was niet los geweest.
Ik vermoed dat er die dag een hoop beestjes, in het riool helemaal high waren, zo niet dood..We hebben de herinneringen opgehaald aan de dingen die we samen hebben beleefd, maar een afscheid was het niet echt, tot ik vroeg of er nog iets was dat hij zou willen vragen, of zeggen, omdat het misschien de laatste keer zou kunnen zijn, en ik niet wist of ik hem ooit nog zou zien.
Ik heb hem verteld waaraan ik denk, als hij er niet meer is, en hoe dat ik nog vaak, ook aan dit gesprek terug zou denken, aan de mooie momenten, en de humor die we gehad hebben.
Na de verpletterende uitslag zit er nu 1 maand op voor hem, en zowel de internist, als de cardioloog zeiden toen, maximaal een half jaar, waarschijnlijk korter.

En daar moet hij het mee doen, en ook zijn vrouw.
Ze zijn bezig de zaken te regelen, en de kinderen die aan hun zorg zijn toevertrouwd, wijken niet van zijn zijde.
Als hij op zijn scootmobiel naar Boxmeer of Overloon rijdt, gaat een van de meisjes, tegenwoordig, altijd op de fiets mee,ze laat hem niet alleen.
En dat tekent, hoeveel zijn vrouw en hij, voor die kinderen betekend hebben.
En ik heb hem ook gezegd, dat hij daar trots op mag zijn, wat hij een beetje wegwuifde, maar ik heb hem daar niet mee weg laten komen.
Nee niet bagatelliseren, als ik zie hoe onzeker en zoekend ......... hier binnenkwam, en hoe gelukkig ze nu is, en haar leven op de rit heeft, dan kan ik daar niet anders van zeggen, als dat je daar trots op mag zijn, je laar iets moois achter.
En dat vond hij moeilijk, want zijn liefste wens was dat hij ze volwassen had mogen zien worden, en die kans zit er niet meer in.
Ik heb gezegd dat ik niet weet of we elkaar nog zullen zien, en dat dit voor mij in ieder geval afscheid is, en misschien hebben we nog wel een keer de kans om elkaar te ontmoeten, maar niks is zeker.
En we hebben gezegd hoe trots we op elkaar zijn, en hoe bijzonder de vriendschap tot nu toe is geweest, en elkaar bedankt voor alles van de afgelopen jaren.
En we hebben (voorlopig) afscheid genomen.
Ik zei, als je er niet meer bent, is dit het moment dat me bij zal blijven, de herinneringen, wat we samen gelachen hebben, en hoe we elkaar geholpen hebben.
Hij zei, jij hebt altijd naar me geluisterd, me uit laten praten, en geprobeerd te helpen, en andersom was het precies zo, en daar was hij dankbaar voor.

Moeilijk, maar wel belangrijk, we hebben beide gezegd wat we wilden zeggen, gevraagd wat we wilden vragen, aan elkaar, en het, in zekere zin, tot een einde gebracht.

Het is goed zo, wat er ook komen mag, het is af
En hij is geen knuffelaar, maar ik heb hem toch een knuffel gegeven, dat was een bijzonder afscheid