En nu is er ONS

Ik spreek Fee bijna iedere dag, we zijn nu beide met pensioen, en dat is te merken, haar korte termijn geheugen, gaat weer vooruit.
Ze heeft nog zorgen over de verkoop van haar bedrijf, maar dan in financiële zin.
Haar vriend Ken, wil het graag overnemen, maar is compagnon in een groot bedrijf, dus het is niet helemaal aan hem, om het bedrag en de voorwaarden te bepalen.
Maar Fee heeft veel vrienden, een aantal heeft ze ooit een dienst bewezen, maar ze wil daar niet op gaan cashen, dat voelt voor haar alsof ze de vriendschap verraadt, maar die mensen bieden haar wel hulp aan, en haar accountant, zal bij de onderhandelingen aanwezig zijn, en haar vriendinnen binnen het advocatenwereldje, staan haar ook met raad en daad terzijde, ze staat er niet alleen voor.

Hoe zwaar het voor haar is, merk ik nu pas, ze zei, er gebeurt ineens zoveel onverwachts in mijn leven, maar de videochats die wij samen hebben, houden me op de been, ik heb die nodig.
We lachen samen, ik laat haar praten over haar zorgen, maar kan niet veel betekenen, het is een voor mij onbekende wereld, zoals ook de wereld van kanker voor mij ooit onbekend was.

Door de dingen die op het forum en in de Appgroepen gedeeld worden, merk ik dat ik er niet veel vanaf weet, omdat ik/wij ons nooit verdiept hebben in die zaken, en het meeste aan me voorbijging, omdat Margreet het niet deelde.
En ik hoop dat nu juist die onbekendheid en onbevangenheid met de materie, me een andere kijk op dingen geeft, ik ga me ook niet inlezen op zaken als PSA waardes en andere zaken.
Ik probeer de essentie te lezen van wat de mensen schrijven, en de gedachten op een ander spoor te zetten, door te laten voelen dat ik er ben, en dat ik om ze geef.
Totaal onbekende mensen, heel ver weg, maar ook zo dichtbij.

En in zeker zin, ben ik dat ook voor Fee, hoewel we niet meer onbekend met elkaar zijn, maar nog steeds de stap moeten/mogen maken, om de rest van ons leven de weg samen te lopen.
We hebben het regelmatig over onze eerste ontmoeting, de knuffel en wat er uit voortgekomen is, en nergens voelen we ons onzeker over waar de toekomst heen zal gaan, want we hebben het over ONS.
Over het voor het eerst samen de kerstboom optuigen, bij de open haard zitten, elkaar aankijken, en de liefde voelen die er tussen ons is.
Omdat ik al een tijd geleden heb aangegeven, dat ik naar Schotland wil vertrekken, heeft Fee het over ONS huis, ONS bed, en het voelt niet vreemd, nog steeds is er bij ons geen enkele bedenking, geen vraag van "Wat als".
En ondanks dat we elkaar fysiek eigenlijk pas een weekje kennen, vinden we alle twee, dat alles eigenlijk heel vanzelf gaat, You're such a gentle person, zegt ze regelmatig, en dan kijken we elkaar aan, en glimlachen, en voelen ons zo verliefd, ik kan het niet in woorden vatten.
De dingen die we dit jaar samen hebben beleefd, blijven ons nog steeds verbazen, maar het zijn nu al fijne herinneringen die we delen.
De wandeling op de Pentland hills, de hand die ik haar daar gaf, en ineens wist ze het (this is my person).
Zo zat haar leven in elkaar, ze heeft altijd geloofd dat er voor iedereen deze ene persoon is, maar het is niet gezegd, of je die dan ook vind.
Ik denk telkens aan het moment dat ik naast ze zat in haar tuin, en dacht, ik wil je kussen.
Voor ons beiden, is de toekomst ineens veranderd, samen wandelen bij Traquair house, voor het eerst hand in hand, iedere paar honderd meter, elkaar aankijkend, en knuffelend.
En als ik hand in hand met haar loop, komt er ineens een gevoel van blijdschap en trots over me heen, ook Fee voelt dat als we hand in hand lopen.

Een heel leven met Margreet flitst regelmatig aan me voorbij, en ik denk niet, dat het minder was, maar meer, anders, ik ga niet vergelijken, dat heeft geen zin.
Ik heb behoefte om ze te zien, en kijk daarom naar de foto's, en die mooie momenten die daarop vereeuwigd zijn, zie haar in haar mooie jurkjes op Kreta, en in Zwolle, met haar magere lijf, en dan zeg ik in gedachten, Hoi liefje, we hebben het fijn gehad hè, wat een mooie herinneringen hebben we samen toch gemaakt, wat is de reis van ons leven, mooi, en ook heftig geweest.

En telkens gaat er een zinnetje door mijn hoofd

HET IS GOED ZO
Goed wat geweest is, goed wat er niet geweest is, goed dat we het nooit opgegeven hebben, goed dat we er samen doorheen zijn gegaan, goed dat we een leven samen hebben gehad, goed dat er ook liefde was.
Maar vooral goed dat we er samen voor hebben gestaan.
En nu leg ik het voor mijn gevoel ten ruste, maar ik weet dat dit nooit uitgevlakt zal worden.
De herinneringen die ik nu al met Fee heb, heb ik ook samen met Margreet gemaakt, zoveel momenten om bij stil te staan, en die houd ik in ere.

Het is goed zo, vat alles samen.

Ik was alleen, werd samen
Brak, en was weer alleen
En ook dit alleen werd samen, een leven lang dachten we.
Maar ook dit samen is gebroken, en het werd weer alleen.
En nu is er een nieuw ONS, is er weer samen, en met opgeheven hoofd sla ik het andere vervolg van mijn levensreis in.
Ons is nieuw, is anders, en het voelt zo goed, om weer ons te zijn.
ieder anders, maar toch ook samen

Ik voel zoveel emoties, de hele dag door, meestal fijne, en soms toch weer verdrietige, want het is niet niks, wat er gebeurd is.
Maar alles heeft me tot dit punt gebracht, op de weg, van de reis die mijn leven is