het is stil in mij

Toen ik in Edinburgh was, speelde er een straatartiest(Luke Gajdus) op een piano.
Ik luisterde, en de muziek raakte me, meeslepend, en een prachtig einde, en ik heb een stukje opgenomen,
Ik heb ook de CD gekocht, als een blijvende herinnering, want ik dacht zowel aan Margreet, die het ook mooi gevonden zou hebben, en ik had gewild dat ze naast me stond, en ik dacht ook aan Fee, aan een nieuw begin, en alles wat ik voelde, en dat alles door een stukje muziek.

En nu lig ik in bed, koptelefoon op, en speel deze CD af, en ineens mis ik Margreet.
Ik streel de plaats waar ze ooit lag, denk aan haar, streel ze, en ik zou willen dat ze even met haar hoofd op mijn borst lag.
Ik heb dat altijd fijn gevonden, als we even dat moment van verbinding hadden, als alles goed was.
Dan kon ik ze laten voelen dat ik van ze hield, er voor haar zou zijn tot het bittere einde.
Kanker heeft deze momenten heel erg zeldzaam gemaakt, maar ik verlang er nog steeds naar, even zoveel samen, als ze op kon brengen.
Zo vaak heb ik ze gestreeld, terwijl ze met haar zieke lijf naast me lag, had ik zo met haar te doen, en wilde ik zo graag even de liefde voelen, en laten voelen dat ik van ze hield.
Ik mis dat ik de kans nooit meer gekregen heb, mis, dat het zoveel anders had moeten zijn.

Ik kan niet beschrijven, hoe alleen ik me dan voelde, hoe overbodig.
Alles wat ik wilde was, ze even geborgenheid geven, even alleen maar samen zijn.
Ik zou het zo graag even over willen doen, maar nu dan wel zonder afgewezen te worden.
Ik hield vast, maar werd niet vastgehouden.

En met deze muziek houd ik ze in gedachten even vast, zoals ik ook mensen op het forum in gedachten vasthoud, als die het moeilijk hebben.
Maar daar krijg ik antwoord van, al is het maar een duimpje omhoog.
Soms heb ik het gevoel, dat ik hier meer liefde ontvang, dan in de laatste jaren met Margreet, en dat stemt me droevig, zo'n klein gebaar, en het was er niet.

En dan komt ineens Fiona op mijn pad, en voel ik het ineens allemaal, en zo overweldigend, en vraag ik me af wat ik dan wel gehad heb, en ik weet het antwoord niet, weet dat het 33 jaar geduurd heeft.
Het begin van Margreet en mij was ook zo, zoveel liefde, en ergens zijn we elkaar kwijtgeraakt, maar nooit helemaal.
Toen Fee en ik voor het eerst bij elkaar lagen, hunkerde ik zo, naar haar hoofd op mijn borst, ik had het zolang gemist, dat was de reden dat ik het vroeg, en het was goed, ik was weer op mijn plaats.

Soms zeggen mensen, dat het in het begin altijd heel mooi voelt tot het overgaat, in iets anders, maar ik kan me dat nu niet voorstellen.
Misschien willen ze me wakker schudden, voorbereiden, de roze bril af zetten, maar ik kan er niks mee, ik leef in het heden, en dat voelt zoals het voelt.
En eigenlijk komt het er op neer, dat ik weer vertrouwen stel in het leven, en het negatieve achter me wil laten, maar niet zonder dat ik Margreet af en toe mis, dat ik de mooie momenten herinner, en me bedenk, hoe bijzonder die zijn geweest, even terug ga in de tijd, en dat het goed voelt, dat we dat gedaan hebben.
Het waren eigenlijk momenten van afscheid, dat we nog een keer wilden vieren dat het leven ook mooi kon zijn, ondanks die rotziekte.
Weer zit ik in het bootje in Zwolle, terwijl No More cloudy days van de Eagles speelt, dat, wat ik voor haar had willen zijn, maar wat me niet meer gelukt is.
Ik heb echt heel erg mijn best gedaan.

Het leven is nou eenmaal niet eerlijk, en wensen dat het anders zou zijn geweest, helpt niet.
Ik denk, dat als ik de deur voorgoed achter me dichttrek, dat een heel heftig gevoel gaat worden, want dan is het definitief, en is er geen terug meer.

Een golfbeweging, en de pieken en dalen wisselen elkaar in snel tempo af.
Maar ik bedenk, hoeveel geluk ik eigenlijk in mijn leven heb, en dat is gewoon ongelofelijk veel.
De zeepkist is gestopt, we zijn nog helemaal heel, en gaan nu te voet, en zien wel waar de weg ons heen leidt.
Ik loop er niet meer op de achtergrond bij, maar naast, en dit keer laat ik me niet op een zijspoor zetten, ik heb mijn les wel geleerd.