een jaar bloggen

Een jaar geleden ben ik begonnen met de eerste blog, niet wetend of iemand er iets aan zou hebben, niet wetend of ik er iets aan zou hebben.
Ik zou zelf nooit op het idee zijn gekomen, maar werd door een van de community managers, op dit spoor gezet.
Het verhaal van mijn afscheid in Edinburgh, was het begin, maar ik dacht, wie leest dat nou, die mensen hebben wel andere zorgen aan hun hoofd, die zitten daar niet op te wachten.
Maar de reacties waren hartverwarmend, en zo begon ik me thuis te voelen op het forum, probeerde mijn deel te doen, door blogs van anderen te lezen, en zelf te reageren, kijken of ik mensen een hart onder de riem kon steken.

Veel blogs, raakten mij persoonlijk, ik had het tenslotte zelf meegemaakt, of ik wist gewoon hoe het voelde, of moest voelen.
En langzaam werden mijn blogs persoonlijker, schreef ik soms mijn verdriet van me af, en de reacties die ik kreeg, hielpen me vaak om er doorheen te komen, of dingen op een andere manier te zien.
Zonder dit forum, en de blogs, had ik me daar alleen door moeten slaan, maar nu voelde ik me gedragen, en gesteund, en kreeg ik weer een gevoel, dat er een toekomst was, zonder verdriet, zonder pijnlijke herinneringen.
Heling, een andere woord kan ik er niet voor bedenken, en beetje bij beetje, probeerde ik het mooie te zien, in wat er achter me lag, en ondanks dat het een golfbeweging is, leerde ik met sommige dingen leven, accepteerde ze, zo goed en kwaad als ik kon.

Ik heb altijd gewenst iets moois voor mijn partner te mogen zijn, maar eigenlijk krijg ik nu pas de kans, nu ik op het forum zit.
Ik sluit onbekende mensen in mijn hart, omdat ze me raken, en probeer ook voor hun iets moois te zijn, ze te laten voelen dat ze er niet alleen voor staan.

Zeker zal ik daarbij fouten hebben gemaakt, en de eerste keer dat ik mensen van het forum bezocht, was ik behoorlijk van slag, je weet niet wat je kunt verwachten, en zoals met alles, ben ik in het diepe gesprongen, en ik merkte dat ik het moeilijk vond, om met die gevoelens om te gaan.
Ik wilde graag helpen, en vond het moeilijk dat ik dat niet kon, en vond het net zo moeilijk om ze achter te laten.
Maar gaandeweg leerde ik daarmee om te gaan.
 

Soms krijg ik een reactie of privébericht, waaruit blijkt dat ik werkelijk iets voor iemand heb kunnen betekenen, en dan ben ik blij, niet vanwege de lof, maar omdat ik iets moois voor iemand heb kunnen zijn.
Geen idee wat de toekomst brengen zal, afgezien van mijn vertrek naar Schotland.
Helemaal hoteldebotel, maar dat betekent niet, dat ik zomaar aanneem dat het allemaal wel goed zal komen, het zijn tenslotte toch twee totaal verschillende levens.
Als ik Fee jaren eerder had ontmoet, wie weet wat er ontstaan zou zijn, maar ik denk dat onze levens te verschillend zouden zijn geweest, of wellicht was ik minder saai geworden, ik weet het niet, maar een feestbeest zou ik nooit geworden zijn, dat ligt gewoon niet in mijn aard.
En nu zitten we ineens samen op een reis van het leven.
Door alles wat er achter me ligt, weet ik in ieder geval, wat ik niet meer wil.
Het mooie van samen, is voor mij toch dat je ieder ook je eigen leven mag hebben.
Hoeveel water er bij de wijn moet, ik weet het niet, maar weet wel, dat er balans moet zijn, en heel belangrijk, elkaar in de waarde laten.

Als men aan het eind van mijn leven de rekening opmaakt, en die is overwegend positief, en ik heb ook iets voor anderen betekend, heb ik een goed leven gehad, dat is mijn filosofie.
En ik heb het gevoel dat ik daarmee bezig ben, mijn aandeel leveren.

En voor mij, en voor jullie.
Leef je leven, iedere dag, zolang je kan, zolang je mag

Op Fee's weg rijden ze links, op de mijne rechts, samen in het midden rijden, lijkt me geen goed plan, maar de keuze is op links rijden gevallen.

Dank jullie wel voor al die keren dat ik vastgehouden en getroost werd, dank jullie wel, voor alle keren, dat ik iets moois mocht zijn, want daar draait het toch om in het leven.

Driving home for christmas