Vooruit, als blind paard, of misschien oogkleppen, of toch een open blik, kanker heeft mijn leven veranderd

Hoe kanker mijn leven heeft veranderd, heb ik nooit zo besefd, het ging door, ook al was het nu alleen, en bleef er ergens een heel stuk achter op de weg van mijn leven, en dat moest ik op een manier achter me laten.
Afgelopen week naar het ziekenhuis, voor bloed prikken, en een longfoto, want ik blijf mijn keel maar schrapen, het gaat niet weg, en ik wil niet naar Schotland afreizen, om daar naar de dokter, of erger nog, naar het ziekenhuis te gaan.
Gisteren 's-morgens vroeg om 8 uur naar het ziekenhuis, en de uitslag zou ik 's-middags krijgen van de huisarts.
En al wachtende, merkte ik dat kanker mijn onbevangenheid, weggenomen heeft.
Ik heb zoveel geluk in het leven, dat is bijna onbestaanbaar, en toch gebeurt het.
Maar ik kreeg geen uitslag, en ineens dacht ik, zou mijn geluk nu afgelopen zijn, zou ik ook ziek worden, en het allemaal niet doorgaan.
Vroeger zou ik dat nooit gedacht hebben, maar kanker heeft dat definitief veranderd, want ik heb meegemaakt, hoe het ineens kan gaan, hoe de ziekte Margreet heeft uitgeput, tot ze geen kracht meer had, en zich eraan over moest geven.
Naast haar bed zitten, niet wetende wat er zou gebeuren, hoe lang we nog een samen hadden, hoe het zou zijn, als ze er niet meer zou zijn, hoe ik dan een weg verder zou moeten vinden.
En dan gebeurt het, en worstelde ik, om met min gevoelens om te gaan, dacht ik na over alles wat achter me lag, niet wetende of er een toekomst was, mijn leven was in volle vaart gestopt, even leek er geen morgen.
En dat komt allemaal weer boven, en ik vroeg me af, of ik ook die weg zou moeten gaan.
Vandaag dan de uitslag, alles was prima in orde, en er is toekomst.
En ik dacht aan de mensen op het forum, die dit continue moeten doormaken, iedere uitslag weer hoop, en soms een goed bericht, en soms worden ze langzaam ingehaald door die rotziekte.
Jullie hebben de onbevangenheid ook allang verloren, en ik voel ineens hoe moeilijk dat moet zijn, maar ik heb weer geluk gehad.

Nog 2 weken, de 19e sta ik om 09:30 op de luchthaven bij Edinburgh, en Fee wordt iedere dag, die ze op haar kalender af streept, enthousiaster, we bellen veel, maar blijven ons verbazen, hoe het allemaal gelopen is, hoe kun je in zo'n korte tijd het gevoel hebben dat je elkaar al een heel leven kent, hoe kan het dat we niet naar het waarom kijken, en gewoon accepteren dat het zo is.
Fee is nu ook met pensioen, er zijn zoveel dingen gebeurd in korte tijd, en haar bedrijf zal voor mijn aankomst verkocht zijn, dus een datum voor terug, die is er nog niet, en dat vinden we een fijn gevoel, niet aftellen, maar op een dag besluiten, dat het tijd is om terug te gaan naar huis.
Maar huis, is geen thuis meer voor me, het is een plaats waar een groot stuk van mijn leven zich heeft afgespeeld, ik woon er, maar zou er liever niet meer zijn.
Huis is de plek geworden waar zich een drama heeft voltrokken, herinneringen die soms mooi zijn, soms verdrietig, soms pijnlijk.

Maar ik moet loslaten, om verder te kunnen, ik kan niet het oude en het nieuwe, tegelijk hebben, kan niet half het oude bewaren, en tegelijkertijd het nieuwe omarmen.
Ik heb nog steeds geen twijfels, dit is gewoon de juiste weg, ik denk niet, wat als.
Ik zie wel waar het leven me leidt.
Ik denk wel bewust over de dingen na, zeker als het gaat om mijn beweegredenen.
Fee was degene die zei, ik houd van je, ben ik niet gewoon blij omdat er iemand is die van me houdt, is mijn gevoel wel zuiver.
Ik denk dit niet voor mezelf, maar omdat ik Fee het verdriet zou willen besparen, en uitdrukkingen als, ik zou alles voor je doen, of we gaan nooit meer uit elkaar, die uitspraken doe ik niet, want ik vindt dat ik die dan ook moet waarmaken.
Dit zijn geen twijfels, want ik twijfel niet aan onze liefde, maar wil ze niet teleurstellen, als ik het zeg, wil ik dat ik er ook achter sta, zo zit ik gewoon in elkaar, geen loze uitspraken.

Dus geen blind paard, geen oogkleppen, het is een bewuste keuze.
We zijn open en eerlijk tegen elkaar, en hebben beide het gevoel, dat we de ander in z'n waarde laten, zoals het ook hoort, en we zijn geen van beide mensen die uithalen naar een ander.
Dat was voor mij, de reden om geen relatie meer te zoeken, het vertrouwen was gewoon weg, en ik was klaar met mezelf wegcijferen, en altijd de schuld krijgen, was klaar met genegeerd worden, en de laatste jaren weggetrapt te worden.
Maar dat is geweest, en voor mij geen relatie meer, ook geen LAT, houden van is geen multiple choice, en soms heb je doorzettingsvermogen nodig.

En ineens staat alles wat ik voelde en dacht, op losse schroeven, het kan verkeren.
En zonder bedenken stap ik in, maak een nieuwe start, en realiseer me, dat een nieuwe start, betekent dat ik het oude moet achterlaten.
Hoe dat gaat voelen weet ik niet, de vorige keer was mijn ex verloofde er nog, en hadden we nog een band.
Nu is mijn liefde er niet meer, ik weet niet, hoe ik erover ga denken in mijn nieuwe leven, er is geen geleidelijke overgang, tussen oud, en nieuw, het voelt als een breuk.

Als ik bij Fee ben, gaan we eerst wat "KIT" kopen, dat houdt in dat we samen gaan shoppen, nooit mijn favoriete hobby geweest, het vriest er behoorlijk, en ik neem wel wat kleding mee, maar wil wat warmers kopen.
Ik heb een paar wandelschoenen bij Fee achtergelaten, maar die zijn aan hun eind, en ik moet schoenen met meer profiel, en wat hoger, zodat de enkels goed ondersteund worden.
Ik verheug me erop, weer hand in hand te kunnen lopen, en samen te zijn, het weer is er nu al guur en koud, en ik verheug me op het samen opzetten van de kerstboom, en gewoon samen bij de kerstboom zitten, open haard aan.
Eerst een paar dagen samen, om de dag voor kerst naar Kathleen te gaan, en met Kathleen en haar ex man, en misschien nog wat vrienden uit te gaan eten, en de kerstdagen bij Kathleen door te brengen, we gaan een oom van Fee opzoeken, de laatste van die generatie, en de nodige vrienden.
Het schijnt dat een aantal vrienden op een plek samen willen komen, en ons uitnodigen, zodat ze kennis kunnen maken, en ook daar verheug ik me op.
Patricia zal ik niet meer zien, die vertrekt de 12e definitief naar haar geboorteland Ierland, ze verblijft tijdelijk in het huis van haar overleden zuster in Dublin, voor ze naar haar nieuwe verblijfplaats gaat, terug naar waar ze geboren is.
Omdat ik nog geen datum heb, om terug te vliegen, is er een uitnodiging om naar Dublin te vliegen, en daar een tijdje te blijven.
Ik zie wel wat er op me af komt, niks is het al, het kan dus alleen maar beter worden.

Maar aan het eind van deze periode zullen we samen de beslissing nemen hoe we verder gaan, en eigenlijk denken we al te weten wat de uitkomst is.
Ik heb Theo, de man die me de Djembé's gegeven heeft, gesproken, en gezegd dat ik ze misschien terug geef, omdat ik het niet zie zitten, om ze in de opslag te zetten, en dan later op te gaan halen.
Maar zijn vrouw en hij, zijn fanatieke Schotland gangers en hebben er vrienden, en hij bood aan om ze desnoods in Schotland af te leveren, geen djemanido maar een djebunode (Djembé But Not Dead)

Een open blik, op de toekomst, zien waar de weg heen leidt