Voor iedereen is het anders

Vandaag (eigenlijk gisteren) de vriend op bezoek gehad, die zei dat ik net als hij hoogbegaafd ben, wat ik in eerste instantie afdeed, met, ja dat zal wel, maar sindsdien vallen de stukjes op zijn plaats.
We hebben alle twee een leven gehad, dat bijna een kopie is van de ander, zelfde loopbaan, zelfde huwelijk, zelfde onbegrip, en collega's die je het licht in de ogen niet gunden.

Maar waar ik bij Margreet, nu toch de mooie dingen bewaar, is hij vooral boos.
Boos op de manier waarop zijn vrouw hem behandeld heeft, en telkens afgewezen heeft, en hij er eigenlijk alleen voor stond.
anderen waren beter, en mooier als mens.
We hebben lange gesprekken waarbij soms ons verleden even naar boven komt, want het is niet niks.
Zijn vrouw is een of twee jaar voor Margreet aan kanker overleden, en hij wil geen relatie meer, weet niet of hij er zich nog toe kan zetten.

Maar met boosheid kun je niks, het verteert je.
Ik heb hem gezegd, dat boosheid niks brengt, en je zeker ook naar de mooie momenten moet proberen te kijken, je hebt tenslotte eens deze persoon liefgehad, dat moet ergens terug te vinden zijn.
Hij kon zich niet voorstellen, dat ik de mooie momenten terug kon halen.

Dus ik heb mijn digitale fotoalbum op de TV laten zien, hoe het ooit was in Edinburgh in 2012, en we zeker mooie herinneringen hebben opgebouwd.
En toen heb ik de foto's van 2023 laten zien, die op dezelfde plaats waren gemaakt.
Mijn reis door het verleden, waarbij ik het heden, er overheen heb gelegd.
Hij begreep mijn manier van afscheid nemen niet, en ik heb hem de foto's van Kreta die ik vorig jaar heb gemaakt, laten zien, en gezegd, welke herinneringen er geweest zijn.

Het was niet alleen afscheid, het was ook, iemand eren waar ik van gehouden heb, zei ik hem.
We kwamen bij de foto van de Melidoni grot, en ik heb hem het lied "Sometimes a prayer will do" laten horen, verteld dat ik alleen in de grot was, en het nummer afgespeeld heb, aan Margreet gedacht heb, even met haar gepraat heb, en gezegd, lieverd, ik ben hier voor jou, ik maak nog een keer onze reis, je mag meereizen.
Het nummer raakte hem, en ik heb hem de titel, en de naam van de zangeres gegeven.
Ik hoop dat hij toch ook een beetje geluk mag vinden, maar hij zegt, jij bent heel zacht en vergevingsgezind, ik ben hard en niet vergevingsgezind.
Maar hij begreep wel, waarom ik zo afscheid genomen heb.

Ik heb geluk gehad, dat mijn leven zo'n onverwachte wending heeft gekregen, dat ik even totaal van mijn voeten geveegd werd, door een bijzondere liefde, want ook ik was niet op zoek, wilde niet, maar het voelde alsof er iets wonderbaarlijks gebeurd is.
Alzheimer, maakt alles anders, net zoals bij kanker, lijkt er een wekker te gaan lopen, waarvan je niet weet op welke tijd hij afgaat.
Ik ben nu ruim een week in Nederland, en ik voel me alleen, ik mis Fee, en zij mist mij, we praten dagelijks, maar we missen het naast elkaar wakker worden, en elkaars gezicht zien, en weten dat het goed is.
We missen de knuffels en intimiteit, het is alsof we half zijn.
En Fee wordt onzeker, ze is bang dat ze dingen heeft geregeld, maar het vergeten is.
En dan is het fijn om met zijn tweeën te zijn.
Het heeft er ook mee te maken dat ze onzeker is, over het blijven wonen in de cottage, destijds in 1998 haar droomhuis, en nu mijn droomhuis.
Ik hoop dat we er toch een aantal jaren kunnen blijven wonen, als het goed is, kunnen we binnen niet al te lange tijd, de hypotheek helemaal aflossen.

Ik zie op tegen de keren dat ik toch in mijn eigen huis zal moeten zijn, en dat Fee niet bij me is.
Ze zal proberen over te komen, maar alleen op een luchthaven maakt haar nerveus, soms paniekerig, bang het verkeerd te doen.
Ik zie de tekenen van de ziekte heel duidelijk, compenseer ze, maar niet altijd, want het is nodig dat ze op zichzelf durft te vertrouwen.
Zelf laten doen, is heel belangrijk, maar ik ben niet van plan, om op internet te gaan lezen, ik word eigenlijk al een beetje moe, van mensen die vertellen dat de wetenschap heel hard gaat, dat er behandelingen zijn, en ze mensen kennen die met de medicijnen die ze heeft, nog 10 jaar fatsoenlijk kunnen leven.
Ik begrijp waarom ze het zeggen, maar het is hetzelfde als ze sterkte zouden zeggen, er zijn geen echte woorden voor, ik kan er niks mee.

De uitslag van de Ceretec scan hebben we nog steeds niet, en de MRI scan is ook nog steeds niet voor haar ingepland.
Welk stuk van haar brein, beschadigd is, zal toch bepalend zijn, en zal toch deel gaan uitmaken van ons verdere leven,
Ik weet niet, hoe de toekomst er voor mij uit gaat zien, ken voorbeelden genoeg van mensen die ermee te maken hebben gehad, maar daar kan ik me niet aan spiegelen.
Dus ik laat het op me afkomen, en zie wel hoe het zal gaan.
Internet lezen doe ik niet, want dan ga ik ernaar leven, zei Margreet ooit eens, en dat geldt ook voor mij, ik wil niet de hele dag gaan kijken of ik de symptomen zie, ieder mens is anders, een standaardmens bestaat niet.
Ik wil niet leven, met de gedachte, "Zou het dat zijn, begint het nu al, wordt het nu erger, hoe lang kan ik dit nog volhouden", en vooral de vraag, op welk moment ik misschien afscheid van haar zal moeten nemen, maakt me bang.
Vergis je niet, ik vindt het erg dat het me nu weer overkomt, maar de liefde tussen ons, is zo sterk dat we, kost wat kost, gaan genieten van ons leven samen, zolang het duurt.
Ik voel me geen slachtoffer, ik voel me een geluksvogel, dat ik het mee mag maken, iedere dag is een cadeautje.
Maar mocht het me teveel worden, dan weet ik dat er mensen zijn, die me even vasthouden, al is het maar in gedachte, en dat ik er niet alleen voor sta.

Ik ben afgelopen vrijdag bij Margreets cliënt, een voormalig psychologe op bezoek geweest.
Ze kan bijna niet meer lopen, en wilde zo graag weer eens Chinees eten, die heb ik gehaald, en we hebben samen gegeten, en ook Amanda's gedrag kwam naar voren, en dat ze eigenlijk precies hetzelfde doet als haar moeder.
Dat was haar ook al opgevallen.
En de conclusie was, ze doen expres dingen om je zeer te doen, vertonen manipulatief gedrag, en proberen je voortdurend een schuldgevoel aan te praten, en de schuld ligt altijd bij jou, en ze trekken aan je, door te zeggen dat ze je niet kunnen missen, voortdurend afstoten en aantrekken.

En dat heb ik jaren met Margreet gehad, en ik vertik het om dit nog een keer door te maken, door een dochter die hetzelfde gedrag vertoont.

Ik heb Bob gevraagd, de foto's die ik de 16e gemaakt heb, door te sturen naar ze, ik ga het gesprek niet meer aan, het levert alleen maar meer verwijten op.
Ik ontkwam er niet aan, om te vertellen waarom ik afstand heb genomen, en dat ik te horen kreeg dat ik maar eens moest leren, hoe ik een vader moest zijn.
Hij gaat er niet tussenin zitten, dat heb ik hem ook vanaf het begin gevraagd, Amanda's verhaal is heel anders, meer zegt hij er niet over, en ik wil het ook niet weten.
De deur staat altijd op een kier heb ik gezegd, maar ik ga ze niet meer naar binnen halen, als ze inzien, dat ze me enorm gekwetst  hebben met hun gedrag, en er eigenlijk niks aan de hand is, maar het Amanda's verzinsels zijn, dan mogen ze misschien binnenkomen.
Maar ik acht de kans uitgesloten, want zij leggen de schuld bij mij.

Als ik het tijdelijke voor het eeuwige verwissel, krijgt Bob als biologisch kind, de erfenis, hij wil dat dan delen.
Ik heb hem gezegd, dat hij dat zelf moet beslissen, maar als beide stiefkinderen mij tot die tijd, uit hun leven gewist hebben, vindt ik dat zij geen recht hebben op een deel van de erfenis, zeker niet na de manier waarop ze me behandeld hebben.
Maar hij mag het zelf uitmaken.
Ik vind het eigenlijk heel erg dat ik daar nu al over nadenk, maar nu ik weer thuis ben, vreet het aan me, het onrecht dat ze me doen.

Nog even, en ik ben weer een tijdje in Schotland, ik kan niet wachten, om de deur weer achter me dicht te trekken

Maar zoals altijd, doe ik het op mijn eigen manier, en hoop er het beste van.

Fee heeft haar broer verteld dat we gaan trouwen, en hij is heel enthousiast, Fee, je hebt een goede man gevonden.
Hij komt met zijn vrouw en dochter over, want hij wil perse Fee weggeven, en dat roert me.
Iedereen zegt dat ik een mooi mens ben, sluiten me in hun hart, kathleen, noemt zich mijn schoonzuster, haar (ex) man noemt me, zijn zwager.
Zo jammer dat Margreet het nooit heeft willen zien, en mijn stiefkinderen, het nu ook niet willen zien, het voelt toch als een smet, maar ik kan er zelf niks aan doen.