Veranderingen

Zoon Bob heeft de 18e, een lange rit gemaakt via de Eurotunnel, en heeft Poes meegenomen, eindelijk is ze gearriveerd.
De vorige keer, was ik speciaal naar Düsseldorf gereden, omdat ik van daaruit mijn kat kon meenemen.
En toen ik ging inboeken, kreeg ik ineens te horen dat de kat niet mee mocht.
En omdat Bob genoeg plek had in zijn auto kon hij gelijk, mijn computer en andere spullen meenemen.

Vorige week maandag is hij weer teruggereden.
Gewoon samen een paar dagjes, en hij kon gelijk meemaken, hoe mijn leven in elkaar zit.
Hij schrok een beetje van Fee's korte termijn geheugen, maar ze was best wel zenuwachtig, want ze wilde het graag zo fijn mogelijk maken voor Bob.
Bob weet nu, hoe het eruit ziet, als je vanaf de heuvel, tegenover de cottage, naar beneden kijkt, en je Edinburgh en de Forth river ziet liggen, in de verte, je kunt zelfs Edinburgh castle zien, terwijl het toch zo'n 25 á 30 KM verwijderd is.

Nadat Bob teruggekeerd was, keerde ook de rust weer, we hadden Delphi (de hond) bij Kathleen laten logeren, zodat Poes kon wennen, en hebben ze binnen gehouden.
Na een paar dagen kwam de hond erbij, en ze hebben elkaar niet de tent uitgevochten, en gisteren is ze voor het eerst buiten geweest, dat was we leven wennen, zo'n grote tuin, en zoveel ruimte, in plaats van een rijtjeshuis.

Maar ondanks dat Fee erg gek is met Poes, zorgt het toch voor moeilijkheden, in de zin, dat ze ineens in tranen kan zijn, omdat ze het gevoel heeft dat ze iets verkeerd doet.
Dan staat ze ineens in de slaapkamer, beginnen haar handen te wapperen, en is ze helemaal van slag, er is iets mis, maar ze weet niet wat.
Dat is echt Alzheimer die toeslaat, en ik wil dan zo graag helpen, maar kan het niet echt.
En daar heb ik het soms moeilijk mee, ik heb te lang, niet mogen helpen, en nu kan ik het soms niet.
Soms vraag ik me af, in hoeverre het beginnende alzheimer is, maar wat men ook zou zeggen, het verandert niks.

Ik moet eind oktober terug naar mijn eigen huis, omdat de dakrenovatie gaat beginnen, en het plan was om samen met Fee te gaan, maar we kunnen het Poes niet aandoen, om haar na zo'n korte tijd in een kattenhotel te doen.
Dus Fee blijft thuis, terwijl ik een kleine 3 weken weg ben.
Is eigenlijk ook geen goed idee, want de laatste keer, werd ze gewoon depressief, wilde het huis verkopen, en belde midden in de nacht, dat ik gelijk moet komen, en dat gaat nu eenmaal niet.
Ik heb het geprobeerd, maar vanwege de vluchttijden, zou ik anderhalve dag later, midden in de nacht arriveren, en dan rijden er geen treinen meer naar Gorebridge.

Fee rijdt niet graag 's-nachts en parkeren bij de luchthaven is lastig, je moet namelijk de parkeerborden voor coaches (bussen) volgen, en dan parkeert ze de auto, maar weet niet meer precies waar die geparkeerd staat, allemaal zwarte auto's.

Dus ik ga nu in mijn eentje, en Kathleen houdt haar gezelschap, ik ben er niet helemaal gerust op, maar ik heb geen keuze.
Ik had ze zo graag meegenomen naar de Kamanido op de 25e, en wat meer van Nederland laten zien.
Voor mij begint Nederland, en mijn leven daar, zo langzaamaan verleden tijd te worden, herinneringen.
Ik heb veel foto's gemaakt in de loop der jaren, maar het zal allemaal anders worden, als ik de deur definitief achter me dichttrek,terug gaan is dan geen optie meer.

Door alles wat er geregeld moet worden, komen we nog steeds niet aan onze trouwplannen toe, en nog minder aan emigratie.
Soms wordt het me allemaal even teveel, dan zou ik het liefst even willen uitschakelen.
Ze hebben hier een uitdrukking die eindigt met For Scotland, bijvoorbeeld hoovering for Scotland betekent dat je heel erg goed gestofzuigd hebt, soms wordt het gevolgd met, till an inch of his life, wat dan weer staat voor, dat het heel precies is gedaan.
Fee praat for Scotland, en ik probeer dat soms een beetje af te remmen, zeker als ze iets al twee keer heeft gezegd, ik probeer ze niet af te kappen, maar het op een lieve manier te zeggen, ik wil niet dat ze zich daardoor slecht gaat voelen, want ze kan er niks aan doen.
Na Margreet had ik besloten, om me niet meer weg te cijferen, dat had ik lang genoeg gedaan, maar toch is het, wat ik nu soms doe.
Maar nu uit liefde, niet omdat ik geen conflicten en verwijten meer wil hebben.
Eigenlijk weet ik niet waar ik aan begin, maar het weerhoudt me er niet van om toch samen verder te gaan.
De tijd zal het leren, maar ik begin er meer en meer van overtuigd te raken, dat het zeker geen gemakkelijke weg zal worden.
Maar liefde afwijzen, omdat je niet het risico wil nemen, om pijn te hoeven voelen, is voor mij geen optie.
Liever de liefde met zijn gebreken ervaren, zo lang het kan, als de liefde niet mee te maken, en er later spijt van te hebben.

Maar wij leven nu, straks pas gaan leven kan niet