Van terugkijken, naar vooruitkijken

Ik ben weer terug in mijn eigen huis, voor het allerlaatste afscheid.
Morgen gaan we de overgebleven as uitstrooien, de laatste belofte inlossen, en voor mijn gevoel is dit stuk van mijn leven dan voorbij.
Maar terugkomen in mijn huis, plaatst me midden in de herinneringen, en het verdriet komt keihard terug.
33 jaren passeren de revue, het begin, de mooie herinneringen, en keihard ook het moment dat ons huwelijk veranderde, zoveel dingen die zeer hebben gedaan, die makkelijk anders hadden gekund, maar de geschiedenis, vertelt een ander verhaal.
Wat blijft zijn de herinneringen, en het verdriet dat daarmee gepaard gaat.
Maar wat zeker ook blijft, zijn de waardevolle momenten, waar ik met warme gevoelens aan terugdenk.

Ik ben weliswaar in mijn huis, maar niet meer in mijn thuis, het voelt of de liefde dit huis heeft verlaten, het staat vol met spullen, maar is leeg.
En omdat mijn verhuizing naar Schotland, nog wel een aantal maanden zal vergen, er een renovatie op komst is, betekent het dat ook als ik het nu verlaat, ik toch weer terug moet komen.
Ik had gehoopt dat het doek definitief zou vallen met ingang van augustus
Ik heb behoefte om de foto’s, die ons leven markeren, nog eens te bekijken, en stel mezelf de vraag of het echt liefde was, en weet dat het van mijn kant, wel zo is geweest.

Hoe anders is het nu, nu de liefde wel van twee kanten komt, maar er worden constant problemen opgeworpen, en Fee zegt, dat we inmiddels wel heel erg veel op ons bordje hebben gekregen.
Alles totaal onvoorzien, maar dat verandert niks aan de feiten, en we zijn gewoon moe, willen dat het eens ophoudt, dat er licht aan de horizon is.
Ik hoop dat Fee, kans ziet, een of 2 weekjes over te komen, maar er is zoveel dat we moeten doen, dat het twijfelachtig is.
Zoals het er nu naar uitziet, kan het wel een half jaar duren, voordat we aan alle voorwaarden voldoen.
En ik wil alleen maar de deur achter me dichttrekken, en dit stuk van mijn leven achter me laten.
Het is zeker geen vluchten, ik maak alles netjes af, maar wil een volledige nieuwe start, zonder allerlei herinneringen.

Morgen is de eerste stap, en hoe het ook verloopt, voor mij is dit de allerlaatste belofte aan Margreet, die ik inlos.
Ik weet niet waar ze is, en hoe ze is, maar ik hoop dat dit laatste stukje van haar leven, in stoffelijke vorm, ook voor haar een periode afsluit dat ze heeft geleefd, dat ze in mijn leven was.
En ik kijk de foto's, en ondanks alles, denk ik met liefde aan ze terug, vaak zeg ik in mezelf, och meisje toch.
Want dat is wat ze was, mijn meisje, en nu mijn verleden.
Zoals ik al eerder schreef, de weg die we samen hebben gelopen is er nog steeds, ik kan soms een stukje teruglopen, zoals ik ook nu doe, zeg even gedag, vertel dat ik van ze gehouden heb, en wens haar alle goeds, waar ze ook is, want dat is wat ik altijd heb geprobeerd te zijn voor haar, iets goeds, en ook iets moois, maar dat laatste heeft ze nooit willen zien.

Morgen verdwijnt haar as in het zwarte water (zo heet de plas waar ze uitgestrooid wordt) laat ik los, en ik hoop dat er ook dit keer een gebaar komt, dat ik kan interpreteren, als, Het is goed.
Toen we de as van haar ouders daar uitstrooiden, vlogen er ineens twee zwanen van ons af, de lucht in, net alsof ze samen wegvlogen.
Ik heb geen idee wat de stiefkinderen gaan doen, het kan alleen 's-middags omdat Mila een repetitie heeft van een dansles, alweer uitstel.
Ik vind het respectloos naar Margreet, dat een belofte niet nagekomen wordt, ik denk dat ik maandag de 16e, nog een keer terug ga, in mijn eentje, om haar laatste verjaardag ook voor het laatst te vieren, even tegen ze te praten, niet om te klagen, maar om te vertellen, dat ze nu echt los is van mij, dat ik ondanks alles, toch met warme gevoelens aan haar terugdenk, aan 33jaar van best wel mooie momenten, van liefde, verwachtingen, van wederzijdse fouten, maar altijd met de liefde voor haar in mijn hart.

Fee vindt dat ik minstens 1 foto van Margreet in huis zou moeten zetten, maar een nieuwe start, houdt niet in dat je alles afdoet, alsof het niet belangrijk is geweest in je leven, je gooit niks weg.
Maar Margreets rol in mijn leven is uitgespeeld, er is geen plaats voor haar, naast Fee, en hoe dan ook heeft ze altijd dat plaatsje in mijn hart, waar ik haar bewaar, daar kan ik altijd bij.

Morgen wordt Margreet weer samengebracht met haar ouders, en is de cirkel rond, dan hebben we ook haar thuisgebracht