Ontheemd

Vandaag heb ik mijn vrouw begraven, of ten ruste gelegd, het is hoe je het bekijkt.
De beide stiefkinderen hebben me geen blik waardig gekeurd, deden net alsof ik er niet was.
Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik wilde gaan doen, waarvoor we gekomen zijn, Margreets as uitstrooien, en die van de hond Bo.
Haar laatste wens is nu vervuld, ze is weer bij haar ouders, en de hond waar ze zoveel van hield, is er bij.
Ik heb gezegd dat ik als eerste de as uit wilde strooien, en in ijzige stilte, heb ik dat gedaan, en de bus doorgegeven aan Amanda.
Het heeft zich allemaal in stilte afgespeeld, en binnen een paar minuten, alsof er haast bij was, het gevoel van liefde voor hun moeder heb ik bij de stiefkinderen niet kunnen ontdekken, ik was de enige die zei"Nu is mam weer bij haar ouders, zijn ze weer bij elkaar"

En omdat verder niemand iets zei, ben ik weggegaan.
Op de terugweg ben ik even naar het centrum van Zwolle gereden, daar waar ik in 2022, Margreet afscheid heb laten nemen, van de wortels van haar familie.
Bob belde toen ik onderweg was, om te vragen hoe het met me ging, en om te zeggen Ik houd van je.

Ik wou dat er iets was, waar ik afscheid van kon nemen, even iets tastbaars, wat die 33 jaar recht kon doen, maar er is niks.
Ik ben geen bierdrinker, maar in 2022 was het 35 graden, en hadden we een aantal uren in een snoeihete auto gezeten, en heb ik mezelf afgekoeld met een groot glas, Heineken 0.0, waar Margreet gelijk een foto van heeft gemaakt, want dit was een unicum, ik aan het bier.
Ik ben op dezelfde plaats gaan zitten, en heb mezelf een groot glas laten inschenken, en dat was al het afscheid dat ik voelde, er is niks over om afscheid van te nemen.
Ik voel me ontheemd, voel me alleen, ik kom thuis terug, maar wil eigenlijk alleen maar weg, en mij bekruipt het gevoel dat ik vandaag mijn vrouw begraven heb, dat ik ook afscheid genomen heb van het laatste stoffelijke van haar bestaan.
En voor mijn gevoel heb ik ook afscheid genomen van mijn stiefkinderen, het is wel heel erg veel, om in een dag afscheid van te nemen.

Het is midden in de nacht, maar ik ben klaarwakker, en ik wil het van me afschrijven, anders komt de slaap niet.
Poes is weer terug in mijn huis, en het plan is nu, dat ik haar meeneem, als ik weer naar Schotland vertrek.
Ik luister ondertussen naar Songbird van Fleetwood mac, een nummer dat voor mij altijd een bijzondere betekenis heeft gehad vanwege 1 regeltje in de tekst
To you I'll never be cold, zo had ik altijd over liefde gedacht.
Maar nu is het koud, in het leven wat ik met Margreet heb gehad.

Ik wilde je de wereld geven
wilde je laten voelen, dat er onvoorwaardelijk van je gehouden werd
Dat heb ik in onze jaren samen altijd gedaan.
Maar ik kreeg geen onvoorwaardelijke liefde terug.
En toch hield ik van je, eenrichtingsverkeer
Nu is er leegte, niet eens verdriet
Stilte waar geluid had moeten zijn
Kilte waar warmte had moeten zijn
En zo is mijn afscheid van jou geworden
Dezelfde kilte, die ik al die jaren gevoeld heb, maar dit keer van 2 kinderen
Ons leven is nu ten einde, ook het laatste is afgewikkeld.
Vandaag is het vader dag, maar niet voor mij
Vandaag is afscheid voor altijd