I did it my way
De manier waarop afgelopen zaterdag de as uit is gestrooid, zat me niet lekker.
Maar de kinderen hebben toch in respect afscheid genomen, doordat ze samen het glas op hun moeder hebben geheven in het restaurant 300m verderop, en wel precies dezelfde wijn als ook op Margreets kist stond tijdens de crematiedienst.
Dus dat doet me goed.
Maar ik kon de afgelopen 2 dagen, mijn draai niet meer vinden, en vandaag was de dag dat Margreet 66 jaar zou zijn geworden, en dat zou eigenlijk de dag moeten zijn.
Dus ik ben in de auto gestapt, terwijl ik eigenlijk niet wist waar ik heen zou gaan, en onderweg besloot ik een bos rozen te kopen, en voor de laatste keer afscheid te gaan nemen, op de geplande dag, het lijkt misschien overdreven, maar, ik bleef maar rusteloos, en miste Margreet ineens heel erg, praten hielp niet, dus dan maar afscheid nemen.
Mijn afscheid is van het begin af aan een zoektocht geweest, vanwege het feit dat ik geen afscheid heb gehad, afgezien van de 2 regeltjes in dat boekje waar ik helemaal niks mee heb.
Er zijn 2 nummers die me deze laatste weken begeleid hebben
Ae Fond kiss
https://www.youtube.com/watch?v=4MJ4e1Cm_jY
De tekst is van Robert Burns, en naar mijn gevoel ook toepasselijk voor mij
En "zeg me nog een keer" van Rob de Nijs
https://www.youtube.com/watch?v=A8XVcTZSLPA
En vandaag zeiden ze dat, wat ik voelde
En ja, ik deed het op mijn eigen manier
https://www.youtube.com/watch?v=4_hJ8-ZJcgo
Na anderhalf jaar van dingen van me af schrijven, proberen op een of andere manier een eigen afscheid te krijgen, zit het erop.
Zo voelt het, eindelijk heb ik rust, eindelijk heb ik mijn vrouw begraven, en houdt haar weg in mijn leven op.
Ik voel me bevrijd, voel me trots op de manier waarop ik het gedaan heb, voel dat ik alle liefde heb gegeven, die ik in me had.
Nu is het tijd, om de goede herinneringen te koesteren, op de momenten dat ik even aan Margreet denk.
Van het troostboekje scheur ik vermoedelijk ik dat ene blaadje eruit, en dan gooi ik het weg, het heeft me altijd alleen maar zeer gedaan, omdat het voelde alsof ik niet meer waard was. Misschien alleen in mijn hoofd.
Ik heb Margreet gevraagd, er een persoonlijke boodschap voor mij in te schrijven, en dat heeft ze niet gedaan.
Ik heb mijn ex schoonzus gesproken, en verteld dat ik in de laatste weken, steeds bij Margreet heb geslapen, naast ze gezeten, ze naar de WC begeleid, en geprobeerd over het naderende afscheid te praten, maar dat wilde ze niet.
Mijn afscheidsmoment werd ik weggestuurd, en mijn laatste moment met Margreet was, toen ik haar een beetje drinken gaf omdat ze zo'n dorst had, maar gesproken hebben we niet meer, want toen was het kaarsje op.
Het zit erop, regrets I had a few
5 reacties
Lieve Peter,
tot het laatst gedaan wat je kon, wat je mocht. Wat je werd toegestaan. Nu is het echt klaar. Je mag nu helen, na eerst gebroken te zijn, laat Fee je gips zijn, in alle kleuren van de regenboog. Laat de nieuwe grond onder je voeten je nieuwe mooie weg zijn. Glooiend en zacht, ruig en prachtig.
Liefs Fram
Lieve Fram.
Ik weet even niet wat ik moet zeggen, maar de onrust die ik al bijna 2½ jaar heb gehad, is eindelijk voorbij.
Dat was ook de reden dat ik ben gaan bloggen.
En nu heb ik mijn vrijheid weer teruggekregen, en kan ik voortaan, de mooie herinneringen koesteren, want zo voelt het.
Nu voelt het alsof mijn afscheid is voltooid, en ik afsluiting heb, van een bijzonder leven met Margreet.
Het gevoel, dat ik nu alleen nog maar met liefde aan haar terugdenk, dat is de rust, en het voelt mooi.
Ik hoorde My Way, op de radio, toen ik naar huis reed, en ik dacht, dat ik het inderdaad op mijn eigen manier heb gedaan, en het grootste deel van de tekst, leek op mij van toepassing, vandaar de titel
Liefs Peter😘🫂🫂🫂🫂
Lieve lieve o zo attente liefdevolle jij!
Meer dan jij hebt gedaan vóór en met Margreet had niet gekund. Ze heeft dat het laatste stuk van haar leven niet weten te waarderen. En erger nog, zich van je afgekeerd. Ergens in haar hoofd ben jij de boeman geworden. De schuld van alles wat er misging. Nooit zul je er achter komen hoezo en waarom. Je blijft zitten met het 'dat'.
Fram zegt het zó prachtig, daar sluit ik me graag bij aan!
Mijn kleine toevoeging die ik nu pas geven kan nu ik heb meegemaakt met Ruud wat ik heb meegemaakt... Wie weet wat zich in haar hersenen heeft afgespeeld. Aan Ruud merkte je niks, totdat ik het wel merkte. Alleen ik. Bij anderen leek hij de gewone Ruud met wie het goed ging. Want dat zei hij steeds. Tegen mij? Niets. Gesprek? Waarom, wat moet ik zeggen, nietsziende lege ogen. Niets deed ik goed, álles lag aan mij, wat hij niet meer wist kwam omdat ík het niet had gezegd, hoe ik me voelde boeide hem totaal niet, en zo zou ik nog wel eea kunnen benoemen.
Met dank aan een super neuroloog weten we nu dat het vrijwel 100% zeker ligt aan het bloedstolsel in zijn hersenen. Je zult je hoofd maar stoten... Het stolsel is heel wat kleiner geworden, en, beter nog, Ruud weet nu ook dat er wel degelijk van alles mis was. We kunnen het nu samen benoemen en er ook samen rekening mee houden.
Ik heb bewondering voor je dat je vanaf nu je bezighoudt met het mooie en het andere hebt losgelaten. Samen met Fee een ook niet gemakkelijke weg, maar wel eentje vol oprechte wederzijdse liefde!
Knufs van ons allebei voor jullie allebei!
XXHRXX
Och lieve Hebe toch,
Wat er ook mis is gegaan, ik blijf niet zitten met "Dat"
Zelfs als ik zou weten wat er in het verleden is gebeurd, het maakt niets uit in het heden.
Jij hebt het met Ruud meegemaakt, en soms gaan de dingen nou eenmaal zo, zoals ze ook in mijn leven met Margreet zijn gebeurd.
Wat telt is, dat ik oprecht van ze gehouden heb, en dat ik nu pas voel dat ik het heb volbracht, nu pas afsluiting heb, en er vrede mee heb.
Ik heb niet in wrok of verwijt afscheid genomen, maar heb in liefde afscheid genomen, de rest is nu verleden.
Ik wil, als de herinneringen voorbij komen, met liefde aan haar denken, en de mooie dingen bewaren.
De tijd gaat alleen vooruit, maar in je hart staat de tijd soms even stil.
En nu is Fee in mijn leven, en gaan we er samen iets van maken.
Dat het niet gemakkelijk zal worden, is waarschijnlijk, maar ook nu weer, moet ik kijken naar wat we straks wel hebben gehad, en niet wat we niet hebben gehad.
Dit schreef ik vorig jaar voor Fee:
Het leven brengt vaak onverwachte dingen op je pad.
En het enige wat je kunt doen, is opstaan, het van je afschudden, en verder gaan.
Maar soms is verder gaan niet makkelijk, oude littekens die niet geheeld zijn.
En je moet leren, om ermee in het reine te komen, en de balans terug te vinden, en te accepteren dat het verleden niet meer veranderd kan worden.
Geluk heeft er veel mee te doen, het vinden van de juiste persoon, op het juiste moment.
En ik heb deze persoon gevonden, op het juiste moment, en dat is ongelofelijk.
En hier zijn we, als twee vlinders, aangetrokken tot het licht, en aangetrokken tot elkaar.
Ooit hebben onze vleugels zich heel kort beroerd, door de woorden “may the wind be always at your back” daarna zijn we ieder onze eigen weg gegaan.
Nu een jaar later, is de wind in de rug weer terug, en blies ons naar elkaar, we fladerden rond, en onze vleugels raakten elkaar heel kort.
En we voelen dat dit iets speciaals is, en waar vleugels elkaar normaal niet raken, omdat ze zo delicaat zijn, voelen onze vleugels het hart van de ander, en open we onze vleugels voor de ander, om onszelf te laten zien, in het licht van de liefde dat helder schijnt.
Onze vleugels haken in elkaar om de ander te beschermen, en van de momenten te genieten, dat we samen in het licht van de liefde doorbrengen.
Het licht voelt warm, en heeft ons naar elkaar toegetrokken, steeds dichter bij elkaar.
We dansen samen in het licht, en op een of andere manier, smelten we samen, voelen we ons weer heel.
Dragen elkaar, zien waar de wind in onze rug, ons brengen zal
Heel veel dikke knuffels, voor jullie beiden
🫂🫂🫂🫂🫂🫂🫂🫂🫂🫂😘❤️Peter
Héél veel hartjes terug, maar die kan ik met de pc niet typen :-)
Love you both!