Twijfels, of toch niet

Nadat de beslissing is genomen, dat ik definitief naar Schotland ga verkassen, komt er weer meer op me af.
Soms denk ik, kan ik dit allemaal wel behappen, want als ik zie waar ik nu tegenaan loop, kan ik me geen voorstelling maken, van hoe het zal zijn, hoe het zal gaan.
Ik weet niet waar ik aan begin, dat wist ik met kanker ook niet, maar dit is toch echt anders.
Het is vooral de onzekerheid, dat ik geen idee heb wat er allemaal op me afkomt, en dit roept twijfel op.
Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Als Fee haar schoudertas meeneemt,  check ik iedere keer of haar telefoon, haar bril, haar beurs, en alles in de tas zit, wat steevast komt de vraag, of ze die in haar tas heeft gedaan.
Overal in huis liggen briefjes met herinneringen, voor wat ze moet doen, en telkens als ze er langs loopt, moet ze ze, weer lezen, en dus is ze constant meet meerdere dingen tegelijk bezig, en dat is nu net wat ze niet meer kan.
Gisteren moesten we naar Edinburgh, om wat dingen te regelen, en zijn we gaan ontbijten buiten Waverley train station, en daar heb ik even niet opgelet, en nu is Fee haar portemonee kwijt, met al haar pasjes.
Normaal houd ik alles in de gaten, en haal haar telkens over, de dingen weer terug in har tas te doen, even niet opletten, en nu is ze haar pasjes kwijt, paniek bij Fee.
Ik ben constant aan het opletten, alles is geblokkeerd, en er is niks afgeschreven, maar nu moeten we alles weer gaan regelen.

De twijfel die ik heb, is niet dat ik twijfel of ik bij haar moet blijven, maar wel wil dat het goed met haar gaat.
En zo denk ineens aan vroeger, aan een leven wat achter me ligt, en kijk ik de foto's van Margreet, momenten komen terug, en het voelt alsof ik los moet laten wat eens was, en moet omarmen, wat er nu op mijn weg komt.
En ondanks dat mijn leven met Margreet, terugkijkend, niet zo geweldig was, komen er gevoelens voorbij die ik niet had verwacht, ik denk terug aan de momenten die bij de foto's horen, wat ik toen voelde, dat het toch liefde was.
Ik kwam het nummer Vanaf vandaag, van Rob de Nijs tegen, een nummer wat gaat over afscheid, en het verder leven van degene die je hebt liefgehad, in jou.
Zo zou ik hebben kunnen denken, maar Margreet is niet meer in mij, ik voel het niet zo.
Lang geleden heeft ze afscheid genomen, en me al losgelaten, nog voordat het einde er was.
Ik kijk de foto's, en denk, dat ik dit graag zo had willen voelen, als in dit lied bezongen wordt, maar ik voel het niet, maar toch raakt de tekst me, en voel ik een verlangen naar de dagen van weleer, zou graag even met ze praten vertellen over mijn leven nu, mijn geluk, dat ik in Fee gevonden heb, de angst dit weer te verliezen, en het verdriet wat me soms overmand, als ik niet weet of ik dit wel kan.

Maar twijfel of ik het wel kan, daar schiet ik niks mee op, ook dit keer heb ik geen keuze, ik kan Fee niet loslaten, want ik houd van ze, ik zal verder moeten.

Ik hield ook van Margreet, heb ook haar alles gegeven, wat ik kon geven, of dat goed of fout was telt niet, dat was gewoon wie ik ben.
En nu begin ik aan een nieuw stuk van mijn reis, probeer los te laten wat ooit was, maar da gaat niet zonder dat het even langskomt.
Waar Margreet nu ook is, ik wens haar dat het goed met haar gaat, dat ook zij los heeft gelaten van wat ooit was.

Twijfel, nee, dit is de weg die ik moet gaan.