Kiezen om van het moment te genieten, een grote beslissing

Midden in de nacht om 04:30 worden Fee en ik door de taxi opgehaald, en naar Edinburgh gebracht, nog maar enkele uren, scheiden ons ven Nederland, en een hele week vakantie waarin alleen de Kamanido gepland staat, dat is de reden voor mij om met Fee te komen.
Zoveel mensen hebben meegeleefd, met me, toen ik na een zoektocht van een jaar, Fee heb gevonden, zoveel mensen die ons dit geluk toewensten.
Dat het misschien niet zo gaat worden, als we in eerste instantie hadden gedacht, de diagnose van Alzheimer, was een schok, maar we hebben besloten ons daardoor niet uit het lood te laten slaan, want we hebben tenslotte altijd, het nu, waarin we zielsveel van elkaar houden, en al de mooie momenten die nog gaan komen.

De kamanido is voor mij de kans, om al die mensen die ons een warm hart toedragen, de vrouw voor te stellen, die mijn hart heeft gekregen.
Ik voel me blij, trots en verliefd.
Afgelopen week heeft ze een Ceretec scan gehad, die meer duidelijkheid zal geven, over welke gebieden in haar hersenen zijn aangedaan, en de uitslag zal wel zijn, als we van de vakantie terug zijn, en dan komt er alleen nog een MRI scan, met hetzelfde doel.
Veel is onzeker, maar het leven geeft nu eenmaal geen zekerheide, behalve dat je geboren wordt, sterft, en tussendoor door de belastingdienst gekend wordt.

En vanwege wat we voor elkaar voelen, hebben we samen besloten, dat we gaan trouwen, geen groot feest of gedoe, maar het zegt alles over dat we elkaar niet willen missen, en van de tijd die we hebben, willen genieten.
Kathleen wil graag bruidsmeisje zijn, en ook haar Ex man is van de partij, ze zijn bijzonder voor ons.
En ik wil Bob er graag bij hebben, dus ik heb hem gebeld, en het nieuws verteld, en ik heb overwogen om ook mijn stiefkinderen te informeren, maar zie er van af, het lokt alleen maar de volgende golf van verwijten uit.
En uit alles blijkt dat het ze niks interesseert hoe het met me gaat, maar ik wordt weer met de neus op de feiten gedrukt, dat de familie, zoals die er 35 jaar is geweest, nu definitief uit elkaar ligt.
Het blijft een harde dobber, maar, ik kies definitief voor mezelf, en als zij daar geen deel van willen uitmaken, dan is dat hun verlies.
Het blijft dus even onder ons, want als het bekend wordt gemaakt, voordat we Margreets as op 14 juni uit gaan strooien, levert dat alleen maar verwijten en problemen op.
Ik ben sowieso benieuwd hoe het er op de 14e juni aan toe zal gaan.
Ik heb me voorgenomen, dat ik eerst de as uitstrooi, en ook die van de hond, dat was Margreets wens, en dan hoop ik dat Bob het volgende beetje doet.
Daarna vertrek ik, ik heb geen behoefte om dit moment nog te delen met ze.
Niet om vervelend te doen, maar als ze me toewensen dat ik maar moet voelen hoe alleen ik ervoor sta, dan wil ik ook met rust worden gelaten.

Alzheimer maakt het leven af en toe heel zwaar, Fee had voor een aanvraag, 3 identiteits bewijzen nodig, paspoort, rijbewijs, en een bankpas.
Maar tijdens ons bezoek aan Edinburgh was ze haar beurs verloren, waarin 2 van de drie bewijzen zaten.

Gelukkig heeft iemand de beurs gevonden, en hebben we hem in Edinburgh, in de St. Cuthberts Church op kunnen halen, ze was hem vergeten, toen we een kaarsje voor jullie opstaken, en het is ook de plaats waar we elkaar voor het eerst hebben ontmoet.
St. Cuthberts lijkt een centrale rol in ons leven te hebben, en telkens als we er komen, lopen we even binnen, en als het kan steken we kaarsjes op.
Fee kijkt er naar uit, om iedereen te ontmoeten, want ze weet wat jullie voor mij betekenen, en hoe graag ik ze aan jullie voorstel.

Mijn oudste 7 blogs, en dit is wat er uit voortgekomen is.
Ik ben een gelukkig mens.