Terugkijken

Fee en ik kijken terug op een mooie week, en ook een vermoeiende week.
Volgens mij ruim 900KM asfalt gehad.
De reden voor ons weekje was de Kamanido, waar ik eindelijk de liefde van mijn leven, aan iedereen kon voorstellen die ik in de afgelopen 2 jaar op het forum heb leren kennen.
Met trots moet ik zeggen, de ontvangst onder de rozenboog bij Zweef, en alle welgemeende knuffels, gaven ons het gevoel alsof we trouwden, en het was ook vertrouwd.
Fee heeft volgens mij met iedereen gesproken, en ze voelde zich opgenomen in deze groep mensen die door het lot verbonden waren.

De terugweg vanuit Kasteel zweef, zijn we over de dijk Enkhuizen Lelystad gereden, en door de Flevopolder, en het feit dat we over de vroegere zeebodem reden, maakte een enorme indruk op ze.
We hebben vrienden bezocht, en ook daar is ze warm ontvangen.
En we zijn bij mijn oudste broer en zijn vrouw langsgegaan.
Nu heb ik mijn broer niet zoveel verteld over Margreet, en ons huwelijk, maar hij bracht het zelf ter sprake, en legde Fee uit dat ik van een vrouw had gehouden die niet van mij hield, en wat ik ook deed, het was nooit goed, en ze probeerde met altijd naar beneden te drukken, om zichzelf beter te laten lijken.

En hoewel ik het zelf inmiddels ook wel weet, deed het toch zeer, zeer om te weten dat het inderdaad zo was geweest, en ook voor zoveel jaar.
Omdat Fee en ik het onprettig vonden als ze in het bed zou slapen waar Margreet en ik hebben geslapen, hebben we een B&B genomen, in Beuningen.
Zondag zouden we al heel vroeg richting Venray moeten vertrekken, om de auto thuis te zetten, en zou de buurman ons in Weeze Airport afzetten, dus hebben we besloten om toch in Venray te slapen, want dat scheelt drie kwartier slaap.
We hebben wat mooie muziek DVD's gekeken, en gegeten en zijn naar bed gegaan, Fee aan de kant waar ik normaal sliep, en ik aan de kant waar Margeet ooit sliep, en het voelt vreemd, en ik kon niet slapen, dacht aan Margreet, en het leven wat achter me ligt.

Dingen komen weer terug, en ik schrijf het van me af.
Margreet heeft zoveel kansen gehad, om een andere koers te varen, maar heeft dat nooit gedaan.
We hebben ook de DVD van de Eagles gekeken, en het nummer No More Cloudy days, maakt me nog steeds stil.
Ik liet het aan Margreet horen, met de woorden "dit zou ik voor jou willen zijn".
Ik wilde een nieuwe start voor ons samen, wilde dat ze wist hoeveel ik van haar hield, en dat ik er voor haar was,

I would never make you cry
I would never make you blue
I would never let you down
I would never be untrue

I know a place where we can go
Where true love always stays
There's no more stormy nights
No more cloudy days

I believe in second chances
I believe in angels too
I believe in new romances
Baby, I believe in you

These cloudy days
Are coming to an end
And you don't have to be afraid to fall in love again, baby

Zo zag ik de tekst, dat ik ze geen verdriet wilde doen of in de steek zou laten.
Een plaats waar de liefde altijd is, en geen verdrietige dagen.
En dat ik geloofde in een tweede kans voor onze liefde, een nieuwe romance, en dat de verdrietige dagen tot een eind zouden komen, en ze niet bang meer moest zijn om weer verliefd te worden.
Dat betekenden de woorden voor mij.

Maar ze wilde het niet zien, wilde mij niet, en ook niet dat ik eindelijk iets moois voor ze mocht zijn, en heeft dit tot haar laatste ademtocht volgehouden.
Zo zonde van mijn leven, en toch mis ik ze, mis momenten dat ik het probeerde, maar het niet mocht baten.

Ik vraag me af hoelang ik dit nog voorbij zal zien komen, hoe vaak ik even terug in de tijd geworpen wordt.
Maar Fee en ik gaan de strijd aan, om nog zoveel mogelijk jaren samen te hebben.