Het verleden is er nog steeds

wij zijn terug in Schotland, en het voelt goed om thuis te zijn.
We kletsen heel wat af, ook over de dingen die voor ons beiden vergelijkbaar zijn.
Vrienden komen ter sprake, Fee heeft er behoorlijk wat, vanaf dat ze klein was, tot de Universiteit van Aberdeen, en collega's, die vrienden werden.
Sowieso bestaan de kringen waarin ze verkeerde, uit mensen, die mensen kennen, ze gaan in Schotland, naar mensen die ze kennen.

Mijn school en jeugdvrienden kwamen ter sprake, maar daar is eigenlijk niemand van over, ik heb een viertal terug kunnen vinden, maar ik ben eigenlijk altijd degene die de kar trekt, van de andere kant komt er niks, dus heb ik het opgegeven.
Er is een klasgenoot, waar ik een aantal keren op bezoek ben geweest, hij woont dichtbij het Radboud ziekenhuis, en soms reed ik daar langs, uit heimwee naar de bijna 5 jaar, dat ik er bijna dagelijks naartoe reed.
Ik mis de vastigheid die Margreets kanker, met zich meebracht, dat klinkt misschien vreemd, maar dit ziekenhuis heeft zo lang deel uitgemaakt, van mijn leven, de dagen tussen angst en hoop, de dagen dat ik er halsoverkop naartoe moest, als het niet goed ging met Margreet, en naar het einde toe werden de bezoeken steeds frequenter.

Maar deze oud klasgenoot, gebruikte iedere 2e zin het scheldwoord kanker, en ik heb hem regelmatig gezegd, dat ik daar niet van gediend was, en op een gegeven moment heb ik hem gezegd, dat ik de band verbreek, dus van de klasgenoten is er niemand over.
Vrienden van vroeger, hebben allang afgehaakt, en er zijn alleen nieuwe vrienden, en daartoe behoren ook de mensen van het forum, en de nieuwe vrienden in Schotland.

Fee en ik staan aan een nieuw begin, en ik weet dat ik daartoe ook bereid ben.
Maar er is veel te regelen, en er zijn veel onzekerheden, en dan heb ik het niet over haar ziekte, maar de legale kant.
De onzekerheid van de ziekte, daar hebben we geen invloed op.
Ik ga een visum aanvragen, om te trouwen, moet de ziektekostenverzekering gaan regelen, en nog veel meer.

Ik heb vandaag eindelijk Margreets Google account geopend, en daar stonden nog heel veel foto's, ik had ze al gedownload, en het account laten bestaan voor de kinderen.
Dus nog een keer door haar laatste 5 jaar foto's gegaan, om zeker te zijn, dat ik niets heb gemist, en dan komen de herinneringen.
Hoewel ons huwelijk zacht gezegd, niet geweldig is geweest, was het toch een tijd van zekerheid, en afgezien, van de dingen die mis waren, zou ik graag deze zekerheid terugvinden, maar dat gaat natuurlijk niet, wat is geweest, dat is geweest, en het zou ook niet werken.

En ik heb het account leeggemaakt, en verwijderd, 1 muisklik, en de digitale versie van Margreet, is er niet meer, en hiermee is ook het laatste stukje afgerond.
De situatie met de stiefkinderen, knaagt nog steeds, ik kan er nog steeds niet bij, dat ik moet leren hoe ik een vader moet zijn, althans in hun ogen, en dat zet vraagtekens, bij de 35 jaar die ik voor ze gezorgd heb,
Zo makkelijk schuiven ze alles terzijde.
Ik weet niet of ze via een omweg hebben gehoord over onze trouwplannen, en het interesseert me eigenlijk ook niet.
Amanda wil niet in mijn leven betrokken raken, schreef ze in een van haar uithalen, het zal je maar gezegd worden.

Margreet ligt achter me, mijn stiefkinderen liggen achter me, Bob blijft me trouw, die wil echt dat ik gelukkig wordt, de andere twee zeggen het, maar zeggen en doen, dat zijn twee verschillende dingen.

En ik zit in de cottage, kijk naar de Moors, die in de zon liggen, en naar de koeien en schapen in de velden en denk aan een nieuw begin.
Wat heb ik veel achtergelaten, wat is er veel om naartoe te groeien.
En ook nu leven we ons leven, iedere dag, zolang het kan. zolang het mag.

Verleden, het is er nog steeds, maar wij hebben de toekomst, en dat is eigenlijk het enige waar we invloed op hebben