Twee gezichten

De laatste weken slaap ik niet geweldig, want iedere keer dat ik naar bed ga, dwalen mijn gedachten naar Margreet, passeren jaren de revue, zie ik beelden langskomen, en soms komt er een foto voorbij.
Ik beleef de jaren opnieuw, en heb behoefte om met ze te praten, dingen uit te spreken.
Maar de foto's en herinneringen laten me twee gezichten zien.
Het ene is van de vrouw waarvan ik gehouden heb, het andere is van de vrouw, die me jaren ontzettend zeer heeft gedaan

Ik mis ze, maar dan de vrouw waar ik van hield, niet die met het tweede gezicht.
Ik zou zo graag een goed gevoel overhouden aan al die jaren samen, maar slaag er niet in, want telkens als ik in gedachten met ze praat, komt altijd weer het moment, dat ik vraag, waarom ze me zo behandeld heeft.

Maar ik kan nu praten als Brugman, maar ik krijg geen antwoord, en het lost voor mij niks op.
Maar telkens als ik net in bed ligt, begint het weer, het missen, de vraag waarom, en al praat ik het tien keer van me af, het begint iedere nacht opnieuw, er komt geen eind aan.
Ik kom er meer en meer achter dat het heel veel met me gedaan heeft, maar ik het achter me zal moeten laten, en dat gaat goed zolang ik met fee samen ben, dan gaat mijn leven verder.
Hier in dit huis, in dit bed zit teveel herinnering, en blijft mijn leven stilstaan.
Ik wil er graag uit, maar dan wel naar een plaats waar geen herinneringen zijn, maar dan moet ik wel heel ver reizen.
Fee heeft genoeg van de stad Edinburgh, ze heeft er lang gewoond, voor ze naar haar cottage vertrok nu 27 jaar geleden.
En hoewel het een hele mooie stad is, heb ik ook niet zo meer, de behoefte er heen te gaan, want ik heb er overal met Margreet gelopen, herinneringen, ik wil ze achter me laten, wil niet meer aan de momenten denken.
 

Ik heb twee verschillende gezichten gezien, heb twee soorten herinneringen, en de een gaat niet zonder de ander.
Het wordt tijd dat ik uit deze herinneringen vertrek.
Vroeger zei ik altijd dat ik sterrenbeeld Marmot had, het bed voelen en slapen, maar het slapen lukt niet als ik Margreet iedere avond opnieuw mis, en daardoor telkens herinneringen naar boven komen, en ik het zo graag uitgesproken had gezien.

Ik probeer mooie momenten te maken, maar die niks met dit huis of Margreet te maken hebben.
Vandaag een lange videochat gehad, met een van mijn vroegere contacten in Italië, ik heb hem voor het laatst gesproken op de Cebit in Hannover, in 2017
Ik heb 7 jaar met ze gewerkt, en ik sprak vanmiddag zijn vriendin Renee, en ze vertelde dat na mijn gedwongen vertrek bij marketing, alles zo'n beetje ingestort is.
Er is nooit een echt vertrek geweest, ik kwam er via via achter dat men mijn functie aan iemand anders gegeven had, tot op de dag van vandaag heeft niemand me iets verteld over het waarom.
Maar omdat ik vriendschappelijke banden met alle media onderhouden heb, en ze kende het verhaal van mijn afscheid in Edinburgh, en was zo blij, toen ze hoorde dat ik ze gevonden had, en dat we verder samen gaan.

Dus Fee en ik, moeten perse op bezoek komen in Venetië, nou dat lijkt me een goed plan.
Toen Fee vertelde dat ze alles in de wereld heeft gezien, wat ze wilde zien, was dat ook echt zo, ze is met haar Morgan over de Pyreneeën gereden, heeft India te voet doorkruist, en door alle landen over de hele wereld gezworven.
Maar nu gaan we met zijn twee.
En de leuke dingen, die houden me gaande