Een update, en respect

Ik heb een tijd geleden een blog geschreven, over een brief, die ik aan mijn vriend had geschreven, om bij leven, te vertellen hoe ik over hem en onze vriendschap dacht, nadat hij te horen had gekregen, dat hij niet meer lang te leven had.
het was iets dat in mijn leven gebeurde, en me bezighield.
De boodschap erachter was, vertel iemand bij leven, wat je van hem of haar vindt, waaraan je deze persoon herinnert, en de dingen die belangrijk zijn.
Ik ben altijd een voorstander geweest van niet denken, ik zou zo graag, tot het moment komt, ik wou dat ik dat gedaan had, bij leven.
De intentie was zeker niet om mezelf een schouderklopje te geven, maar om mensen aan het denken te zetten, misschien zelf initiatief te laten nemen, want soms,sta je pas ergens bij stil als het te laat is.
Ik ben sinds zaterdag bij Fee, en er is veel te bespreken, over hoe we het gaan aanpakken, als ik voor langere tijd naar Schotland vertrek, met het doel om er permanent te gaan wonen.
Inmiddels is het met de verzekering geregeld dat ik ook in haar auto mag rijden, wat me een stukje mobiliteit geeft.

Het is een tijdje geleden, dat ik de blog schreef, omdat hij op die dag belde. om te zeggen, dat hij aan zijn eind was, en euthanasie wilde.
Ik heb een aantal weken niks van hem gehoord, en ook niet gebeld of geApped, want zijn vrouw had wel andere dingen aan haar hoofd, maar ik vroeg me wel af hoe het met hem ging.
En vanavond, werd ik gebeld door zijn vrouw.
Hij had toch nog een aantal goede weken gehad, en was gisteren, met heel veel moeite nog een keer met zijn scootmobiel de hond uit gaan laten, en het was een afscheid voor hem, want het is de laatste keer, waren zijn woorden, want het ging niet meer.

Hij heeft zijn vrouw gevraagd om mij te bellen, om te vertellen, dat de huisarts definitief morgen komt, en palliatieve sedatie gaat geven, en dan zit het erop voor hem, misschien niet de juiste bewoording.
Ze vertelde dat hij had besloten, dat hij geen afscheid van iedereen wilde nemen, maar de brief die ik hem had geschreven, hem rust had gegeven, en hem goed gedaan had.
Dat was het resultaat van de brief, en mij geeft het een gevoel dat ik hem een soort cadeau heb gegeven.

Ook dit keer heb ik gezegd dat ik zo graag de woorden had geweten, maar ze niet heb, en dat ik dat heel erg vind.
en toen liepen de tranen, want het raakt me heel erg.
En ik dacht hoe onterecht, de reactie die ik op mijn vorige blog had gekregen was.
Ik heb iets moois voor iemand kunnen zijn, en het heeft ons, tot het laatst met elkaar verbonden, en het is nu afgemaakt, voor beiden.
wat is daar fout aan.
maar oordelen is makkelijk, zeker als je jezelf achter een anonieme reactie verschuilt.
Niemand hoeft me te mogen, maar ze kunnen  zelf bedenken, wat ze van me vinden, en iemand vond het nodig uit te halen.

In plaats van een kaars, hebben we de haard aangestoken, samen gepraat, en heb ik de mooie herinneringen aan Fee verteld, aan een heel bijzonder iemand, mijn vriend.
Ik heb een filmpje van het vuur gemaakt, en naar zijn vrouw gestuurd, en uitgelegd, dat we dit voor Gerard hebben gedaan, dat we over hem en haar gepraat hebben, over zijn leven, en de bijzondere vriendschap.
En morgen branden we een kaars voor hem.
In memoriam, een heel bijzonder mens, ik hoop dat zijn reis voorspoedig mag gaan