Terug in de herinneringen

Ik was zondagavond om 12 uur weer thuis, en het voelt als een vreemde plaats.
ik ben weer gelijk terug in de herinneringen van 33 jaar, en eigenlijk wil ik dat niet meer, ik zou het liefst de deur achter me dichttrekken, en niet meer terugkomen. alleen nog maar vooruitkijken.
En terwijl het lied Find me falling op de achtergrond speelt stuurt Fee een Appje dat ze in bed ligt, en me mist
https://www.youtube.com/watch?v=XGgnB-dbW0U
Ik probeer aan de nieuwe herinneringen te denken, maar de oude overspoelen me, en maken dat ik me verdrietig voel, over alles wat was, ik denk aan Margreet, en dan alleen maar aan de mooie momenten, dat het leek alsof er voldoende liefde was.
Inmiddels weet ik wel beter, maar ik wil me zo graag even warmen, aan de mooie momenten, bekijk de foto's van die momenten, bijvoorbeeld op Kreta, maar ik zie alleen de plekken, waar ik vorig jaar afscheid heb genomen, afgesloten heb.
Iedere belangrijke foto, heeft ook een tegenhanger van afscheid en loslaten.

Ik ben degene die de beslissing heeft genomen, om naar huis te gaan, Fee wilde dat in eerste instantie eigenlijk niet, want we kunnen elkaar niet missen.
Iedere keer dat we elkaar 's-morgens tijdens het wakker worden, in de ogen kijken, voelen we zoveel liefde voor elkaar dat we geen woord uit kunnen brengen.
Onze ogen stralen, en zeggen alles.
Maar het was de juiste beslissing, vanavond tijdens de videochat, zag ik de rust die er over Fee gekomen is, en ze kan gewoon rustig denken, kan focussen.

De terugreis was ook bijzonder, ik raakte aan de praat me een Nederlandse dame, die naast me zat, ze had met haar partner, een korte vakantie gehad, gewoon om er even tussenuit te zijn, en zo kwam het dus ook op mijn reden om naar Nederland terug te reizen.
Ik zei, ik heb een heel bijzonder avontuur meegemaakt, dat ervoor gezorgd heeft, dat ik de liefde van mijn leven in Schotland, gevonden heb, iets wat eigenlijk alleen in een film gebeurt.
Ze vroeg of ik het wilde vertellen, en aan het eind van het verhaal, was ze gewoon zo ontzettend blij voor me, ongelofelijk zei ze.
Zij was chirurge en vertelde haar verhaal, en hoe ze uiteindelijk toch voor dit beroep gekozen had, en dat het echt haar roeping was, ze vertelde over haar relatie met haar vriendin, en de kinderen die ze samen hadden, die net als Bob, bijzondere kinderen waren, de liefde en het vertrouwen dat ze voor elkaar voelden, en hoe trots ze op hen was.
Er waren zoveel overeenkomsten tussen ons, en uiteindelijk vertelde ik dat ik mijn hele leven al wist dat ik anders was, en dat het 62 jaar heeft geduurd, voordat ik wist dat ik waarschijnlijk hoogbegaafd ben, en dat alles ineens op zijn plek viel.
Via een vriendin die instructrice was bij een grote Duitse luchtvaartmaatschappij, had ze haar vliegbrevet gehaald op een Cesna 172, en was dat haar hobby geworden.
Weer een aanknopingspunt, want de allereerste keer in mijn leven, dat ik in een vliegtuig zat was ook in een Cesna 172.
Wauw, wat gaaf, dus de eerste keer dat je in een vliegtuig zat, vloog je zelf?
Ja dat klopt, het was een vliegles, en als het niet zo duur was, had ik het graag als hobby gehad.
Het bleek dat het haar lust en haar leven was, haar droom om de eerste vrouwelijke f16 pilote te worden, maar door een hele kleine oogafwijking was ze op het allerlaatst afgewezen.
Ze heeft me mijn naam, en mailadres gevraagd, en ik heb haar bedankt voor het gesprek.
En natuurlijk kwam ook het forum ter sprake, dat ik daar, mijn draai gevonden had, en af en toe een Djembé workshop gaf, en hoe blij ik was, dat ik zo iets kon betekenen voor de mensen.

Vandaag maar boodschappen gedaan, ik had de koelkast helemaal leeg gemaakt voor ik ging.
Maar ik kom verder nergens toe, heb nergens echt zin in, ik wil weg, wil het achter me laten.
De foto boven de blog. heeft Fee gemaakt, het zijn Charly, de (ex)man van Kathleen, en Kathleen, en de derde kennen jullie.
Charly heeft een klein zeiljacht, en volgend jaar gaan we zeilen, en leggen we ook op Chisholm Island aan, waar die mooie foto van Margreet is gemaakt, en waar ik vorig jaar ook met Amanda ben geweest.
kathleen let een beetje op Fee, dat heeft ze beloofd, en toen we afscheid namen, zei ze, ik zal je gaan missen.
Bij de vrienden en vriendinnen waar we tot nu toe geweest zijn, voel ik me als een vis in het water, en volgens Fee, mogen ze me, en zijn allemaal blij voor ons.

Ik voel me zo op mijn plaats, maar nu kan het even niet, en ben ik terug, en mis ik ze, ik wil zo graag met de rest van mijn leven beginnen, volhouden.
Maar er zijn nieuwe herinneringen bijgekomen.
We hebben haar oude buren bezocht, en de buren in Musselburgh, waar ze geboren en getogen is, vriendinnen en vrienden uit haar jeugd, en het is har voorlopig afgeraden te vliegen, omdat ze nog steeds niet weten waarom ze die korte termijn geheugenproblemen heeft, maar ik kijk er naar uit om haar mijn land te laten zien, waar ik opgegroeid ben, waar mijn leven zich heeft gevormd, en waar de mensen van het forum zijn, waar ik ze kennis mee wil laten maken.