Het rare van houden van

Ik ben moe, maar kan de slaap niet vatten, en ik mis Fee, maar het meest nog, zijn de herinneringen aan Margreet, de dingen die me nu ineens wakker houden.
Het voelt alsof ik plotseling afscheid van alles aan het nemen ben.
Mijn gedachten schieten alle kanten op, maar de leidende draad, is toch de 33 jaar met Margreet, en ik denk na over hoe die jaren zijn geweest, en ik weet het eigenlijk niet zo goed, en in gedachten praat ik met Margreet, zeg de dingen die ik zo graag wil vertellen, over het leven dat we toen hadden.

Het rare van houden van is dat ik erover nadacht, als ik gaf, en jij nam.
Was het liefde, of wilde ik gewoon niet alleen zijn, was dit dan houden van, zoals het bedoeld was, of dacht ik dat maar, hield ik mezelf voor de gek.
Het begon als een liefde die groeide, en mooi was, maar door keuzes die jij nam, schiep je steeds meer afstand tussen ons, en ik bleef maar geven, dacht dat liefde sterker was dan alles, dat als ik genoeg gaf, je zou willen zien, dat ik zo graag iets moois voor je wilde zijn.
Maar je zag het niet, of negeerde het gewoon, en dat deed zeer, zo vaak heb ik ergens in de stilte gezeten, verdrietig, omdat ik niet begreep, dat het zo liep, en ik deed alleen meer mijn best, dacht dat het goed zou komen.
En toen kwam kanker op ons pad, en werd de kloof onoverbrugbaar.
Ik heb alles gedaan, om te laten zien, dat ik van je hield, dat ik er voor je was, en nog steeds doet de afwijzing pijn, want ik begrijp het niet, alles wat nodig was, was een handreiking van jouw kant, je had het allemaal kunnen hebben, en koos er voor, om het niet te willen hebben.
33 jaar, zo lang heeft ons samen, geduurd, waarvan het grootste stuk, eigenlijk weinig of geen samen had.
Maar waarom doet het nu ineens zeer, mis ik de mooie momenten, die er toch geweest zijn, denk ik na over wat we samen gehad hebben, en mis ik je.
Zou ik je zegen willen, ik weet het niet.
We hebben het erover gehad, dat je niet wilde dat ik alleen zou blijven, nadat je gestorven zou zijn.
Waar je nu ook bent, zou je blij zijn voor me.
Iedereen is blij voor me, en toch mis ik het, om het jou te horen zeggen, en ik weet dat dat, nooit zal gebeuren.

En ineens besef ik dat ik aan het loslaten ben, want dat moet ik doen, om verder te kunnen.
Ik laat de herinneringen vervliegen, laat bijna alles achter, en denk, het zijn maar spullen.
Wat is de waarde, is het geld, of zijn het de herinneringen, maar ik kan in een nieuw begin, niet het oude meenemen.
Je kleren zijn weg, ook al waren dat herinneringen, ik heb alle foto's nog, en kijk ze, en denk na over de mooie momenten, Kreta dat je nooit meer hebt kunnen bezoeken, Edinburgh, waarvan je afscheid hebt genomen.
En daar ben je, in de herinneringen, ik kan aan je denken, ze in mijn hoofd voor me zien, je zweefvlucht, die je altijd had willen doen, achterop de motor bij Bas, en zo heb jij, de dingen afgevinkt, tot het laatste vinkje, AFSCHEID NEMEN.
De allerlaatste kans om afscheid van me te nemen, heb je laten liggen, je vriendin was belangrijker, ook al had je daar al afscheid van genomen.
Nog steeds begrijp ik niet dat je dat hebt laten liggen, iedereen heeft er verklaringen voor, het zou te moeilijk, of, je wilde me geen pijn doen, maar je had me al zolang pijn gedaan.
Even een woord van begrip, een simpel dankjewel voor 33 jaar, en de woorden dat je van me hebt gehouden.
Maar die zijn uitgebleven.

Eigenlijk zou dat alles makkelijker moeten maken, je was er ineens niet meer, had zoveel getrapt, en zoveel kansen op liefde laten liggen, dan is het toch duidelijk.
maar het doet geen recht aan de liefde die ik al die jaren heb geprobeerd te geven.
Zo vaak belde ik je tussen de middag als ik in mijn lunchpauze aan het wandelen was, om te zeggen dat ik van je hield, en dat ik blij met je was, bracht alleen maar spontaan bloemen mee.

En nu mis ik Fee, en als ik in haar ogen kijk, zie ik onvoorwaardelijke liefde, zie ik iemand waar ik eindelijk iets moois voor mag zijn, en leg ik verleden en toekomst even naast elkaar, want dit is zo anders, als ik het ooit gevoeld heb, en dit keer denk ik er niet over na, of dit nu de liefde is, zoals die hoort te zijn.
Telkens als we in elkaars ogen kijken, worden we weer verliefd, en we zijn het best op onze plek, in elkaars armen, samen in bed, 's-morgens wakker worden, in elkaars ogen kijken, en weten dat we liefde gevonden hebben.
Ik weet nog niet wanneer ik terug ga naar Schotland, ik heb veel spullen daar al achtergelaten, en ook mijn hart, heb ik daar achtergelaten.
In maart heeft ze de afspraak bij de JK Rowling kliniek, en ik weet niet of ik voor die tijd zal vertrekken.
want wat de uitslag ook is, ik weet dat ik er niks aan kan veranderen.
Als het een slechte uitslag is, wil Fee niet dat ik mijn leven opoffer om bij haar te zijn, en ik weet niet zo goed, wat ik daarmee moet.
Komt het goed, of gaat dit verkeerd aflopen, ik maak me zorgen, maar uit ze niet, we kunnen er niks mee, maar ze loslaten, nee dat kan ik niet, en dan is het aan mij, om te kiezen of ik blijf, of dat ik loslaat, en ik hoop zo dat ik niet hoef te kiezen, want Fee heeft het duidelijk gemaakt hoe ze daarin staat, maar ik ben er ook nog

Er gaat zoveel door me heen op dit moment, het oude wat ik probeer los te laten, maar dat lukt in dit huis niet, hier heeft het grootste gedeelte van ons leven zich afgespeeld, en ik wil de deur achter me dichttrekken, een leven afsluiten, met de gedachte dat het goed is geweest, en de herinnering bewaren.
Fee heeft een beetje gevraagd, hoe het in mijn getrouwde leven is geweest, maar ik laat niet al teveel los, wel dat het niet zo geweldig was, en vooral de laatste jaren, ontzettend zwaar zijn geweest.
Ik wil de nagedachtenis aan Margreet, als iets moois gaan zien, en dit wordt echt een nieuwe start, er is niet veel plaats voor vroeger, en het rare van houden van, is toch, dat het nooit ongedaan kan worden gemaakt, het is blijvend