Afscheid

Nog een paar weken, en dan is het 2 jaar geleden, dat jouw leven ophield, en het mijne voorgoed veranderde.

Ik heb zoveel van me afgeschreven, en toch raak ik het niet kwijt, en voel ik me alsof ik in een spagaat lig.
We wisten allebei, dat het zo niet verder kon, en er iets zou moeten veranderen, ALS je kanker zou overleven, maar er was geen tijd voor die gesprekken, alles stond in het teken van overleven, dan zouden we wel zien.
Ik denk dat als je het had overleefd, je of totaal moest veranderen, of, we afscheid van elkaar zouden moeten nemen.
En heel eerlijk denk ik dat het afscheid zou zijn geweest, ik kon niet meer met de pijn overweg, was nog maar een schaduw van de man die ik ooit was, was mezelf helemaal verloren, voelde me niet meer mooi.

De kalender is blijven staan, op de week van 23 februari 2023, toen jij jouw strijd tegen kanker, verloor, sindsdien weet ik soms niet, welke dag het is, werd alles grijs.
En ik heb me getroost met de foto’s, van de momenten die er toe deden, en dat waren er heel veel.
Wij hadden samen kanker, maar ieder onze eigen soort, jij de soort die jouw lichaam brak, ik de soort die mijn leven brak.

Ik vraag me vaak af of dit nou, liefde was, dat wij deelden, en als ik naar de foto’s kijk, en je mis, nog even tegen je praat, weet ik zeker dat het van mijn kant liefde was, en ik kan mezelf in de spiegel aankijken, en dan zie ik een man die van jou hield, die alles gegeven heeft, het hoofd fier rechtop mag houden, en trots mag zijn, tot de dood ons scheidt, en zelfs daarna.

Mijn belofte om afscheid van je te nemen, door de plaatsen te bezoeken, waar wij mooie herinneringen hebben gedeeld, en jou daar stukje bij beetje, los te laten, door aan je te denken, dankbaar en gelukkig te zijn, voor alles wat wij samen hebben gedeeld, heb ik heel uitgebreid gestand gedaan, er is niets dat ik nog voor je kan doen, alleen maar, gelukkig worden

Dit afscheid, voor eeuwig, doet altijd zeer, en herinneringen bieden houvast, maar ik ga loslaten, vlieg weer uit, een nieuwe richting in, in een nieuwe toekomst in, waar mijn leven niet meer grijs is.
de kleur komt terug, en ik ben zo blij dat ik weer mag gaan vliegen, dat ik gedragen word door liefde, dat ik warmte voel, van iedereen die met mij, blij is.

Ik krijg weer een kans iets moois voor iemand te zijn, iets moois van mijn leven te maken, weer een samen te hebben, maar dit keer een samen, zoals het ook voor ons had moeten zijn, maar helaas nooit geworden is.

Blijf jij maar rustig, in dat plekje in mijn hart zitten, ik zoek je soms even op, om je te vertellen dat het goed met me gaat.
Ik schreef je, dat je niet over me hoeft te waken, ik ga mijn eigen weg wel, in Schotland.
Telkens als ik door Edinburgh loop, loop je een stukje mee, door de herinneringen die boven komen drijven, daar ben ik met Margreet geweest, denk ik dan, en ik denk dan aan de mooie momenten.

Fee, is in mijn leven gekomen, de zon is gaan schijnen, en ik heb besloten, die te gaan volgen.
En de foto’s, van het samen dat wij hebben gehad, die bewaar ik, maar ik heb besloten ze voorlopig niet meer te bekijken, niet dat ik daarmee niet overweg kan, of dat ze pijnlijk voor me zijn, maar ik ga nu nieuwe foto’s/herinneringen opbouwen.

Mijn hart zingt weer, maar nu voor iemand anders, en dus is dit afscheid, en ik reis nu verder, en probeer niet al te vaak achterom te kijken, maar ik weet dat ik het altijd kan, want ik weet waar ik je achtergelaten heb, 23 februari 2023, 19:24, waar onze reis samen stopte, 33 jaar en 8 dagen.

En ik zie wel hoe het gaat, ga de uitdaging aan, zoals ik dat al mijn hele leven al heb gedaan.

Dank je wel voor alles, en de kalender, die gaat nu eindelijk weg, tijd voor de reis van de rest van mijn leven, terwijl jouw nummer, “into the west van Annie Lennox ” speelt, waarmee jij op jouw dienst afscheid nam, jouw laatste keuze, ik zie ons nog in de Bioscoop staan de eerste 2 Lord of the Rings films achter elkaar en om 24:00 de première van het laatste deel, afgesloten door dit magnifieke nummer