afronding, knopen doorhakken

Sinds ik weg ben, is er een zeker opluchting bij Fee, en nu ze niet zoveel aan haar hoofd heeft, gaat het gewoon heel goed, ze kan zich op een ding focussen, en het lijkt net alsof de mist in haar hoofd, opgetrokken is.
En nu is de tijd aangebroken, over de toekomst te praten, en hoe wij die samen zien, en dat was weer verwarrend.
Het staat buiten kijf, voor ons, dat ik naar Schotland verhuis, maar ik loop wel tegen wat dingen aan.
Zo gauw ik de huur van mijn huis opzeg, zijn eigenlijk de schepen achter me verbrand, en terug naar Nederland zal dus geen optie meer voor me zijn, de kans op een huis is nihil, en het zou dus een daklozenbestaan worden, en ik heb geen zin, om de laatste jaren van mijn leven, bij het leger des heils te slapen, en overdag op de straat.

Ik heb Fee een tijdje geleden al uitgelegd, dat het voor mij een risico is, zeker omdat ik maar heel weinig spullen mee zal kunnen en willen nemen, en als ik weer opnieuw moet beginnen, dat nagenoeg onmogelijk zal zijn.
Maar het leven biedt geen garanties, en Fee heeft aangegeven, dat als het met haar hoofd niet goed gaat, ze niet wil dat ik voor haar zal moeten gaan zorgen, dat wil ze pertinent niet.
En daar had ik het moeilijk mee, ik heb jaren geprobeerd voor mijn vrouw te zorgen, maar die liet het niet toe, en dat heeft zeer gedaan, en dat heb ik haar verteld.
Als dat gebeurt, en ik zou moeten verdwijnen, dan gaat dat weer zeer doen, en de beslissing, of ik wil zorgen, is aan mij, niet voor haar zorgen, dat is voor mij geen optie, misschien is dat dan de prijs die je voor liefde betaalt.

Ik ben nu een week terug, en ik mis haar, mis het samenzijn, samen doen, en de intimiteit.
En Fee heeft de tijd gehad, om over dingen na te denken, en zowel haar vriendin Patricia en Kathleen, hebben haar erover gesproken, en gezegd dat ze ervoor moet gaan, ze heeft eindelijk de liefde gevonden waar ze zo lang op heeft gewacht, en beide vriendinnen weten ook, hoe ik daar in sta.
Fee voelde zich ongelukkig, en is zichzelf vragen gaan stellen, waarom, en het antwoord was al snel duidelijk, ze mist het gezelschap, het plezier dat we samen hebben, we brengen elkaar soms, tranen van het lachen, en ze mist het, dat ik niet naast haar lig, als ze wakker wordt.
En dat is precies wat ik ook mis, we voelen ons weer half, er mist een stuk, en het is binnen handbereik, maar dan moeten we het wel bespreken, er mag geen onduidelijkheid bestaan, over wat we willen.

Voor mij ligt de toekomst in Schotland, zeker niet, in mijn huis in Nederland.
Gisteren weer gewandeld, en weer loop ik in de herinneringen, en weer praat ik in gedachten met Margreet, en ik voel me hier gewoon niet meer thuis.
Niet vanwege de mensen, of het land, maar ergens in die kleine cottage in Schotland, heb ik mijn hart achtergelaten.

En vanochtend vroeg belde Fee me, ze had het grootste gedeelte van de nacht wakker gelegen, piekerend over, waarom ze zich zo voelde, en ineens was het kwartje gevallen.
We maken elkaar heel, maken elkaar gelukkig, en we hebben de kans op een toekomst samen.
Toen ze van het vliegveld terugreed, na me afgezet te hebben, voelde ze zich gewoon ziek.
En soms heeft het even tijd nodig, om alles op een rijtje te zetten, en nu is voor haar alles duidelijk, we hebben elkaar nodig om gelukkig te zijn.
Dus er zijn afspraken gemaakt, over mijn vertrek naar Schotland, en wat ik met mijn spullen ga doen, maar ik weet al heel lang dat ik niet heel veel meebreng.
Mijn collectie stripboeken, die ik sinds mijn kindertijd heb verzameld, gaat grotendeels mee, er zitten een aantal boeken bij, die ouder zijn als ik.
En ik heb een behoorlijke collectie LP's en Singles, een platenspeler, en een hele goede stereo installatie, en dan nog een paar boeken, en de rest is over.

Ik ben donderdag op de koffie gegaan bij Amanda, gewoon om even bij te praten, en te horen hoe het met haar opleiding gaat, en ik heb verteld, waarom ik eerder terug ben gekomen.
Ik had ze al geAppd dat we even tijd nodig hadden om alles te laten bezinken, en haar antwoord was, Na drie weken pas/al?
Ik weet niet wat ik daarmee moet, maar heb ook geen behoefte om het erover te hebben.
Dus ik heb uitgelegd dat Fee problemen heeft met haar korte termijn geheugen, en gewoon even niet teveel aan haar hoofd moet hebben.
En daar kwam helemaal geen reactie op, geen blijk van interesse, en dat vindt ik moeilijk, ze kan toch gewoon vragen hoe het gaat, hoe het ervoor staat, ik probeer een opening te maken, voor een gesprek, waarbij ik ook kan zeggen hoe ik me voel, maar daar is geen kans op.
En we hebben het alleen gehad over, wie welke spullen uit het huis mee wil nemen, Amanda neemt het bed, de boekenkast, de vriezer, en nog wat sieraden.
Ik heb helemaal niks met sieraden, waar mensen naar goud, zilver en edelstenen kijken, zie ik alleen metaal, en stukjes glas, ze hebben geen waarde in de zin van herinneringen, ik zou ook niet willen dat Fee ze zou dragen, dat voelt gewoon niet goed, en voor mij hebben ze sowieso geen waarde.
Alleen de gouden broche, met koraal en jade, die ik in Taipei heb gekocht, daar zit voor mij een bijzondere waarde aan.
Dat is het enigste juweel wat ik ooit spontaan voor Margreet heb gekocht, want ik wilde nu eindelijk eens iets bijzonders voor haar kopen, dus daar zit voor mij een emotionele waarde aan.
Amanda neemt alle sieraden mee, maar deze broche geef ik aan Bob, het getuigt van mijn liefde voor Margreet, en ik wil dat hij ook iets heeft.

Maar Fee en ik, zijn er nu helemaal uit, ik vertrek naar Schotland, en zal korte tijd daarna, mijn huis opzeggen, dat klinkt heel dom, maar we zijn heel zeker van onze zaak, we willen graag heel zijn, en dat kan alleen als we samen zijn.
Fee's eerste daad, was een meubelmaker zoeken, om het bed, wat nog van haar over, overgrootvader is geweest, een paar cm langer te maken.
Nou had ik er geen probleem mee, maar ik pas er precies van hoofdbord tot voetbord in, en ze heeft de afgelopen weken, mijn rug stevig gemasseerd, omdat ik door het helling op en aflopen, en het oneven terrein, last kreeg van mijn rug, als je dat uren achter elkaar doet, dan merk je toch dat ik het vlakke land gewend ben.
Dus nu gaat het echt gebeuren, ik wil binnenkort een of 2 weken naar Fee, want ik wil niet wachten tot einde maart, als de renovatie van mijn huis klaar is,.
Net als ik erover denk te gaan vertrekken, moet ik thuis zijn, omdat de rondom alle kozijnen met dubbele beglazing, gaan vervangen door nieuwe, met HR++ glas, nieuw buitendeuren, isolatie op het dak van de berging, meer isolatie op het dak, zonnepanelen, en een hybride warmtepomp, andere ventilatie, en daar zat ik nou net niet op te wachten.
Ik denk dat ik bij de woningvereniging aan ga geven dat ik, binnen niet al te lange tijd ga verkassen, en ik hoop dat deze ruime eengezinswoning door een familie bewoond gaat worden, en als het iemand met een urgentieverklaring is, met kinderen, ben ik van plan om te kijken of ik ze een bewoonbaar huis kan geven, waar heel veel al in aanwezig is, meubels, nieuwe koelkast, wasmachine, gloednieuw fornuis, wat tafels en stoelen, eventueel kasten.
Ik vindt het zonde van mijn tijd om alles het huis uit te sjouwen, en ik vraag zeker niet de hoofdprijs.

En terwijl Fee en ik blij zijn, dat we de knoop hebben doorgehakt, ben ik ook in contact, met de vriend met wiens gezondheid het bergaf gaat.
Ik heb heb gebeld, en sprak zijn vrouw, en hij gaat nu toch continue achteruit, weinig energie, veel slapen, en oud en nieuw was zijn zwanenzang, hij had voor een behoorlijk bedrag aan siervuurwerk gekocht. om zijn laatste oud en nieuw uitbundig te vieren.
Maar hij appte me zojuist om te vertellen dat zoals hij zich nu voelt, hij niet verwacht nog lang te hebben.
Hij wenst me dat ik, en mijn vrouw een mooie tijd tegemoet gaan.
En hij weet hoe fijn de tijd was, die hij met mij heeft meegemaakt.
Daarom, geniet nog van de tijd die jullie samen mogen hebben,
Bedankt voor de mooie tijd

En dat is even slikken.
Ik heb hem geantwoord, dat we samen mooie momenten hebben gehad, en ik zeker vaak aan hem zal denken.
En dat de wereld een beetje leger zal zijn, zonder zijn vriendschap.
jij krijgt niet de kans om een vol leven te leven, dus ik leef mijn leven ook een beetje voor jou.
En zo ben je er altijd een beetje bij.
 

Zo denk ik al sinds mijn beste vriend in 1987 verongelukte.
Hij kreeg niet de kans om zijn leven te leven, wie ben ik, om de kans niet te benutten als ik hem krijg.
Dus ik leef mijn leven voor hem, en ook voor Margreet, en voor Gerard, ik krijg de kans, en ik grijp hem, met beide handen aan.