Na alles wat er gebeurd is, mis ik ze toch

Op dit moment is de relatie met Amanda, moeilijk.
Het heeft 10 jaar geduurd, voor ze echt ook Mijn dochter werd, en we zijn best wel hecht.
In de jaren dat Margreet met kanker heeft gestreden, was het meestal Amanda die meeging, eigenlijk moet ik zeggen, mee mocht, maar ze heeft me soms toch, op de hoogte gehouden, zodat ik wist wat de verwachtingen waren.
En gisteren heeft ze me voor het eerst gevraagd, hoe ik me voel, en mijn antwoord was, dat ik me niet meer thuis voel in mijn eigen huis.
Eigenlijk mist er iets, sinds Margreet gestorven is, en zowel voor mij als voor de kinderen, is het huis, nooit meer thuis geworden, dat wat het thuis maakte, was er niet meer.
Ik heb haar gezegd dat ik gewoon mijn draai niet meer kan vinden, en haar antwoord was, jouw draait ligt in een ander land, en daarmee doelde ze op Schotland, en het voelde voor het eerst in lange tijd goed, want eindelijk begrijpt ze het.
Fee en ik voelen ons ongelukkig, als we niet bij elkaar zijn, videobellen is aardig, maar alle twee, willen we 's-morgens, naast elkaar wakker worden.
Fee zei al, als ik 's-nachts het bed uit wil, moet ik me eerst uit jouw armen bevrijden, en dat voelt heel fijn.

Ik wil binnenkort een of twee weken naar Schotland, gewoon om samen te zijn, en thuis ben ik gewoon een beetje verdwaald, verdwaald in het verleden.
Ik denk veel over de 33 jaar die ik samen met Margreet heb gehad, en mis ze, hoe vreemd het ook mag klinken, terwijl ik Fee in mijn leven gevonden heb.
Ik denk terug aan onze trouwdag en de viering van de 25e trouwdag, op de dag af, vier jaar voor haar overlijden, vlak voordat de agressieve variant van kanker toesloeg.
De trouwfoto is door een vriend gemaakt, en ook ingelijst, maar op een vreemde manier is hij nooit opgehangen, en is altijd in een la blijven liggen, pas na haar overlijden kwam hij weer tevoorschijn, toen we foto's voor de dienst uitzochten, en sindsdien, staat hij in de huiskamer.
En ik denk nu aan Margreet, en loop ik in gedachten onze jaren samen, nog eens af, vanaf het moment dat we elkaar op 15 februari 1990 leerden kennen, samenwoonden binnen een paar weken, en op 4 februari 1994 getrouwd zijn.

Trouwen is ineens ter sprake gekomen, en we hebben de keuze gemaakt, voor Margreet was het de tweede keer, en ze heeft altijd gezegd, dat het deze keer niet mocht mislukken, ze heeft het toch als falen gezien, terwijl zij niet de oorzaak was.
Haar Ex man is een paar keer langs gekomen, zogenaamd om de kinderen te zien, maar hij keek niet naar ze om, wilde alleen Margreet zien.
Hun laatste verjaardagscadeau van hem was 25 september 1990, toen was Bas jarig, daarna hebben we hem nooit meer gezien, tot we heb in de rechtbank tegenkwamen .
Als jij mijn kinderen wil adopteren, zal ik geen bezwaar maken, eigenlijk wilde hij ze gewoon verkopen, zodat hij er van af was, de rechter, nam het hem niet in dank af, en ik had al geen hoge dunk van hem, en toen nog minder.
En zo ben ik langzaam in mijn rol als vader gegroeid, een rol die je je niet kunt toe eigenen, die moet je gegeven worden.
En zo komen er 33 jaar met mooie, en mindere momenten voorbij, maar wel een heel leven.
Ik heb onze weg samen, vanaf het begin nog een keer gelopen, tot hij ophield, en heel diep in mij, zit er nog een stukje verdriet, verdriet, want het had niet zo hoeven zijn.
Gedane zaken, verleden, onveranderlijk, en hoe lang ik ook leef, dit stukje verdriet zal er altijd wel blijven, maar wordt overschaduwd, door het geluk wat ik nu voel.
Ik voel nu, hoe het die 33 jaar had moeten zijn, althans zo beeld ik me dat in.
Een relatie die volgens mij 12 of 13 jaar geduurd heeft, en relatie die 33 jaar geduurd heeft, en nu hoop ik nog minimaal 20 jaar te kunnen genieten, van het verdere verloop van mijn reis door het leven, mijn ouders hebben de 90 gehaald, geen garantie voor de toekomst, maar we zullen zien hoe het zal gaan.
Het is echt een andere levensfase, het eerste stuk, heb ik opgebouwd, verder gebouwd, en ben ik doorgegaan tot aan het eind, en nu komt het laatste stuk, waarvan ik hoop dat ik er nog lang van mag genieten.
En toen vond ik nog een heel prille foto van de kleuterschool.