plannen veranderen

Fee heeft tijdens de afgelopen storm, wat hachelijke momenten doorgemaakt.
Buiten vroor het dat het kraakte, en ineens viel de stroom uit, en in no time, was het ook binnen behoorlijk koud, en omdat ze niet wist hoe lang dat aan zou houden, heeft ze haar vroegere buren in Gorebridge gebeld, of ze daar een nachtje kon slapen.
Nou was dat geen probleem, maar het waaide zo hard, dat ze het grote houten hek, dat aan de weg staat, niet open kon krijgen, en net voordat ze dacht er gewoon dwars doorheen te rijden, kreeg ze het voor elkaar.
Bij temperaturen ver onder het vriespunt, en zulk harde wind, moet je gewoon weg uit de cottage, als de stroom uitvalt
Voor haar is dit de laatste winter geweest, zei ze, en dat zei ze iedere winter, om in de zomer toch maar te blijven.
Maar dit keer, was ze er echt klaar mee, en ze is nu aan het kijken naar een cottage in Fife, aan de andere kant van de Forth river, en uiteindelijk zullen we samen naar een ander huis gaan kijken, niet al te ver van het strand, maar toch genoeg beschut, en niet al te ver van allerlei voorzieningen.
Voor mij betekent het dat ik wat meer spullen kan meenemen, als ik in eerste instantie had gedacht, en iemand heeft al aangeboden mijn spullen in Schotland af te leveren.
pech voor zoon Bob, want die had anders mijn peperdure (gratis) OLED TV gekregen, gratis, omdat ik hem tijdens het kerstdiner van het bedrijf, in een Tombola, gewonnen heb, neusje van de zalm.
Fee is bezig met de laatste loodjes van de verkoop van haar bedrijf, maar eigenlijk wordt het bedrijf beëindigd, en verkoopt ze alleen haar cliënt database.
En nu moet het pand binnenkort leeg, en moet ze alle 456 klanten, de laatste rekening sturen, en dan zit het er na 27 jaar op, dat zal wel even wennen zijn voor ze.

Maar hoe graag ik ook even 2 weken naar Schotland wil gaan, de renovatieplannen van de woningvereniging gooien roet in het eten, en ik zal er toch zelf bij aanwezig moeten zijn.
Omdat het en voor mij, en voor Fee niet zo goed uitkomt, zal het dus waarschijnlijk eind maart worden voordat ik mijn koffers pak, en ik ben aan het kijken welke zaken ik echt weg ga doen, en kijken, wat de kinderen willen bewaren, en natuurlijk wat ik zelf mee wil nemen.
Eigenlijk wil ik alleen maar weg uit dit huis vol herinneringen, en ik neem contact op, met mensen die ik een tijd niet heb gezien, toch als een soort afscheid.
Maandag een vriendin van Margreet op bezoek gehad, ik heb ze een tijd geleden gesproken, en gezegd geen contact te willen houden, en ik heb ze uitgelegd waarom.
Mijn huwelijk met Margreet, en dat ik geen behoefte meer had aan een nieuwe relatie, ook gezien mijn verleden met de dames.
Ik was er klaar mee, en wilde ze het liefst zo ver mogelijk uit de buurt, tja, en toen kwam ik Fee tegen, en veranderde alles.
De laatste jaren met Margreet kwamen ter sprake, en haar antwoord was, er valt nu iemand van haar voetstuk, want ook zij had een hele hoge dunk van Margreet.
Maar ik zei, dat dat niet hoeft, want voor al die mensen was Margreet ook echt zo, alleen niet voor mij, dus ze mag rustig op haar voetstuk blijven staan, want ze was ook echt zo.

Ik ben met Fee aan het bespreken hoe de toekomst eruit zal zien, en dat er ook een legale basis moet zijn, dat vindt zij ook, stel haar overkomt iets, dan wil ze dat ik kan blijven wonen waar ik woon.
eigenlijk maakt Fee ook een hele nieuwe start, maar het wordt anders als ze had verwacht, en toch kijken we er naar uit.
Ik denk nog steeds veel aan Margreet, en de voorbije jaren, maar dat kan volgens mij ook niet anders, ik probeer bewust de mooie dingen te zien, want zo wil ik haar achterlaten, op het punt waar haar weg is gestopt.
Alles wat is geweest, heeft me op dit punt gebracht, het afscheid dat ik niet heb gehad, heeft er voor gezorgd, dat ik een heel bewust afscheid heb genomen, en dat zorgde dat ik Fee tegenkwam, en het leven sinds augustus, een heel andere loop kreeg.

Ik heb nu, nieuwe herinneringen, die beginnen met een ontmoeting op een begraafplaats, en dat kwam alleen maar, omdat ik de eerste route met Margreet, opnieuw heb gelopen, saillant detail, toen we in 2022 met zijn vieren in Edinburgh waren, hebben we de ook de Ghost Bus Tour gedaan, en midden in de nacht, werden we, op een begraafplaats, uitgeladen, en er werd gevraagd om foto's te maken, want soms stonden er onverklaarbare dingen op, en kwamen ze uit het graf.
Toen ik er in 2023 met Amanda was, zei ze, dit is de plaats, waar we met de Ghost Bus Tour geweest zijn.
De laatste plek die ik in 2023 bezocht heb, voordat ik naar de St. Giles Cathedral ging, en waar ik de laatste foto's opnieuw heb gemaakt, was precies op die plek.
Dus in 2022 nam ik de foto onder de blog, en in 2023, ontmoette ik Fiona, precies op die plek, of het zo moest zijn.
Maar ik geloof niet in bijgeloof, want dat brengt Ongeluk😜

De nieuwe herinneringen zijn ook heel bijzonder, vooral het moment dat ik34 jaar na Margreet, hand in hand liep met een andere vrouw.
Ik vond dat heel moeilijk, want zeker die laatste jaren, heb ik vaak hand in hand met Margreet gelopen, omdat ze moeite had met haar evenwicht.
En ik liep met Fee bij Traquair House, en pakte haar hand, dat was zo vreemd, om na zoveel jaar een andere hand te voelen, het voelde als een soort schok.

Ik vindt het op het moment moeilijk, dat we niet bij elkaar kunnen zijn, voel me een beetje stuurloos.
En vroeg in de middag belde mijn vriend, om me persoonlijk te vertellen, dat het niet meer ging, en de huisarts 's-middags zou komen, en zoals afgesproken zijn leven zou helpen afsluiten.
Ik heb moeite met de term euthanasie, het gaat toch om een mensenleven wat ophoudt te bestaan.
Wij hebben een bijzonder hechte vriendschap gehad, stonden altijd voor elkaar klaar, praatten de dingen van ons af, hebben beide een Burn-out gehad.
Toen hij in het ziekenhuis de mededeling kreeg dat hij nog maar een paar weken, of hooguit een paar maanden te leven had, heeft hij mij als allereerste gebeld.
Dat zegt ook iets hoe wij tegenover elkaar hebben gestaan, hij wist als enige, hoe mijn laatste jaren met Margreet zijn geweest.
Hij heeft de brief die ik had geschreven, gelezen, en gevraagd of die tijdens zijn dienst voorgelezen mag worden.
Ik zei, dus dit is echt afscheid?
Ja, dit is ons laatste afscheid.
Wat wens je iemand dan, Sterkte?
Dat kan ik niet over mijn lippen krijgen, dus ik heb hem bedankt voor een bijzondere vriendschap, en gezegd dat ik hoop dat het allemaal een beetje voorspoedig mag gaan, en heb hem een goede reis gewenst.
Moeilijk, ik had nog zoveel willen zeggen, had hem nog even in zijn ogen willen kijken, en zeggen, Het is goed, ga maar.
En nu heb ik een zwaar hart, want het maakt me verdrietig, weer een levensweg, een reis die niet voortgezet wordt, weer herinneringen.
En ik denk, Leven, de dood reist altijd mee, en toch is het zo de moeite waard.