Kaarsjes

Gisteren zijn  we met de trein naar Edinburgh gegaan, met het plan om via Princess street park naar de St, Cuthberts Kirkyard, en de kerk te gaan, om kaarsjes op te steken, voor vrienden, familie, en de mensen op het forum, en voor elkaar.
Het was ijskoud, en behoorlijk winderig, toen we door de stad liepen, en het was ook emotioneel, zo vaak heb ik daar met Margreet gelopen, zoveel herinneringen zijn daar gemaakt, en hier zijn de foto's gemaakt van haar laatste afscheid in 2022, het is de laatste keer dat ik Edinburgh zal zien, die woorden gingen door me heen.
Helaas was de St. Cuthberts kerk gesloten, maar we zijn wel op de begraafplaats geweest, en hebben iemand gevraagd, een foto van ons te maken, op de plaats, waar ik zat, toen Fiona in mijn leven kwam, niet wetend dat een jaar later de liefde zou opbloeien, door een vriendelijk gesprek, en een knuffel, die daar toen gegeven is.
Het was ook vlakbij de plaats waar ik een foto van Margreet heb gemaakt, en ik heb Fee gevraagd, om me een paar minuutjes alleen te gunnen, op de plek, waar Margreet destijds in 2012 heeft gestaan.
En toen kwamen de waterlanders, toen ik in gedachten met Margreet praatte.
Ik heb gezegd dat ik van ze heb gehouden, maar nu verder ga, en ik hoop dat ze eindelijk eens blij voor en met me zou zijn, wetende dat ik weer liefde gevonden heb, en ze met die ook zou gunnen, en dat ik haar af en toe mis, als ik aan de mooie momenten denk, en hoop dat waar ze ook is, het goed met haar gaat.

Om de kou te ontvluchten zijn we bij The Huxley gaan eten, de plaats waar ik haar dit jaar heb ontmoet, nadat ik ze een dag eerder op miraculeuze wijze gevonden had.
Nadat we gegeten hadden en weer opgewarmd waren, zijn we, naar de Royal Mile gelopen, de straat die Edinburgh Castle verbindt met Holyrood Palace.
Weer veel herinneringen, aan die eerste keer dat ik daar samen met Margreet liep, en onwillekeurig dacht ik daar aan terug, maar dit keer was het donker.
de St. Giles Cathedral ligt ook aan die Royal Mile.
Geluukig mocht de hond ook mee naar binnen, anders hadden we om beurten, moeten gaan, en wie hebben ieder 4 kaarsjes aangestoken, voor vrienden, familie, voor de mensen op het forum, en voor elkaar, en ik heb even de tijd genomen, om een klein gebed de hemel in te sturen, voor iedereen, hopend dat het voor iedereen, op een of andere manier goed mag komen, wat goed dan ook moge wezen, voor eenieder.
Weer was er iemand zo vriendelijk een foto van ons te maken, en ook dit was emotioneel, want ik had het jullie beloofd.

De terugweg was er een met hindernissen, het treinkaartje was geldig voor na zes uur, dus we moesten wachten,en prompt misten we de volgende trein, waardoor we nog eens een uur op het ijskoude Waverly treinstation zouden moeten wachten, dus hebben we besloten een van de befaamde zwarte taxi's naar Gorebridge sation te nemen, maar de chauffeur raakte op een gegeven moment hopeloos verdwaald, warna Fee hem de instructies moest geven hoe hij in vredesnaam bij Gorebridge station moest komen, de man voelde zich er niet prettig bij, dat hij de weg kwijtgeraakt was, en rekende dus een aangepaste prijs.

Fee is vanmiddag naar haar kantoor vertrokken, omdat er wat dingen geregeld moesten worden, voordat Rona, haar secretaresse volgende week samen met haar man, hun jaarlijkse cruise gaan maken.
Vrijdag komen Kathleen, en Charly, en die blijven overnachten, en toen Fee daar gisteren over belde, had ze nog een verrassing in petto voor ze.
We zijn van plan om te gaan trouwen, vertelde ze, en dat is hoe we er beide in staan, want wehebben er alle twee vertrouwen in dat de liefde zo diep gaat.
Het zal nog wel even duren, en ik denk niet dat het goed valt, als ik dat aan Amanda ga vertellen, dus dat schuif ik nog even voor me uit, dat heb ik Fee ook verteld.
Maar hoe je het ook wendt of keert, ze zal er toch op een dag mee om moeten kunnen gaan, zeker denk ik aan mijn kinderen, maar nu is het onze beurt.
35 jaar zorgen vindt ik we genoeg, nu ga ik voor mijn (ons) eigen geluk