Samen oud worden, voor hoe lang?

Als ik de reacties lees op mijn vorige blog, wordt ik stil, iedereen die meeleeft, en ons toch nog veel mooie jaren toewenst.
Meestal gaat het goed, maar soms slaat het verdriet toe, als ik denk dat samen oud worden waarschijnlijk wishful thinking is.

Maar het is een achtbaan van gevoelens, en ik kom niet echt aan mezelf toe.
Gisteren waren we in Edinburgh om wat financiële zaken te regelen, en terwijl we in Edinburgh liepen werd Fee gebeld door de citizens advice.
We moeten een aantal uitkeringen gaan regelen, o.a. die voor de mantelzorger, haar pensioenzaken zijn geregeld, en dat moet gaan lopen, en nadat we zicht kregen op haar financiële positie, zijn we gerust.
En dan zie ik Edinburgh Castle op de mound liggen, en denk aan Margreet, aan de eerste keer dat we er waren, aan het afscheid in 2022, aan wat we daar samen beleefd hebben, ze komt terug in mijn herinneringen, en ik ben dankbaar voor die tijd, voor al het moois.
Maar ik ben haar kwijt geraakt, aan een rotziekte, en ineens denk ik, dat ik weer iemand ga kwijtraken, aan een andere rotziekte.
Afgelopen vrijdag waren we bij de rouwdienst voor Kathleens vader, en dan komt ineens alles terug, de kist met Margreet erin, en dan realiseer ik me dat het nog maar twee jaar geleden is, dat ik daar stond, ik denk aan Margreet, en dan beginnen de tranen te lopen.

Iedere dag staat bol van allerlei telefoontjes, dingen die geregeld moeten worden, maar met Fee's hoofd is het een uitdaging.
Ze is door alle druk, gewoon niet in staat om dingen af te maken,  kan zich niet concentreren.
Ze pakt haar bril uit de etui, legt hem ergens neer, en kan hem niet meer vinden, sleutels die we constant zoeken, en ik probeer ze te kalmeren, ze structuur te geven.
Als ze net wakker is, beginnen haar handen te fladderen, zoveel wat ze tegelijk wil doen, maar ze weet niet waar te beginnen.
Even kalm worden, zeg ik dan, jij gaat lekker douchen, ik doe de koffie en het ontbijt.
En dan keert de rust terug, maar ze is gewend, alles zelf te doen, en soms ben ik dan in de weg,
Maar langzaam begint er een nieuwe routine te ontstaan, en soms probeer ik ervoor te zorgen, dat ze even uitschakelt.

Dus gistermiddag heb ik haar meegenomen, op de moors, en zijn we op de top van een heuvel in het gras gaan liggen, en hebben gewoon gelegen, van de zon genoten, en geknuffeld.
We beseffen heel goed, dat ons leven samen, niet zo zal gaan als we het gewenst hadden, en dat maakt ons beide verdrietig, we willen alleen maar dat ons geluk zo lang mogelijk duurt.

Doug, onze buurman maakte vandaag een praatje met me, toen Fee onderweg was naar Edinburgh, hij wist van de diagnose, omdat zijn vriendin Lisa, door Fee ingelicht was.
Hij weet dat ik mijn vrouw verloren heb aan kanker, en hij zei
Nu gebeurt het je weer, en dan denk ik gelijk, ja, samen oud worden, gaat weer niet gebeuren, en eigenlijk is het dat, dat me verdrietig maakt, want dat is eigenlijk alles wat we willen.
Ik weet niet hoe het proces zal gaan verlopen, weet niet in welk stadium ze is, dat moeten de scans uitwijzen.
Als ik zie hoe ze nu bij tijd en wijle is, slaat me de schrik om het hart, ik heb het gevoel dat ze veel verder is als we denken, dat ze niet aan het begin is.
Hoe lang hebben we  nog, een vraag, die iedereen op dit forum bezighoudt.
Ik zie op tegen het moment dat ze me misschien niet meer herkent, dat ze er nog is, maar eigenlijk ook niet meer, en dan ben ik weer alleen, maar eigenlijk ook niet.
Zo had ik me, mijn leven niet voorgesteld, alles leek in onze richting te vallen, ik zou het geluk krijgen, dat iedereen me zo gunt, en wat ik zelf zo graag wil.

Afgelopen zondag kwam een vriendin, met haar man langs, en ze zei, dat toen ik in januari, eerder vertrokken was, het niet goed ging met Fee, en dat al haar vrienden en vriendinnen zo blij zijn, dat ik in haar leven ben.
Vandaag belde een vriendin, en die zei, ze heeft zo lang gewacht op de juiste persoon, en nu heeft ze die eindelijk gevonden, en gebeurt dit.
Toch denk ik dat er toch een god is, die jullie samen heeft gebracht, ervoor heeft gezorgd dat je in haar leven kwam.
Nou geloof ik niet in god, en andere hogere machten, maar mocht er wel een god zijn, heeft hij me verdomd slechte kaarten bedeeld.
En tussen deze sombere gedachten, proberen we er het beste van te maken, en er alles uit te halen wat er voor Fee en mij in zit.

We liggen in het gras, knuffelen en kussen, en telkens als we naast elkaar wakker worden, kijken we in elkaars ogen, en zijn zo verliefd, we beginnen te stralen en te twinkelen, en we hopen dat we nog veel dagen, in het gras mogen liggen, ook als Fee misschien niet meer weet wie ik ben, dan gaan we in het gras liggen, en vergeten even alles, vergeten even het verdriet, en voelen de warmte van de zon.
Misschien moeten we zo, maar eindigen.
Ik weet niet hoe het zal gaan, maar geef ons alsjeblieft nog een aantal jaren van samen oud worden