Ik weet niet waar ik aan toe ben

Bovenstaande zin, klopt helemaal, want ik weet niet waar ik aan toe ben.
Over de liefde die we voor elkaar voelen, daar twijfelen we niet over, die is er gewoon.
Maar Fee's korte termijn geheugen probleem, is nogal variabel, ik kan er geen touw aan vastknopen, sommige vragen blijven terugkomen, en ik blijf ze beantwoorden, soms vraag ik me af of het over zal gaan, of het op een dag ineens geland is, en blijft.

Kanker was een rotziekte waar je ook niet wist, waar je aan toe was, maar de uitspraken van de artsen bleken altijd te kloppen, het was een gelijkmatig verloop.
Ik weet dat dit niet voor iedereen zo is, maar in het geval van Margreet en mij, was het wel zo.
Dit, samen met de behandelingen, is, wat ons die extra jaren heeft gegeven, en we hebben er zoveel mogelijk van geprobeerd te maken, ook al was het soms moeilijk.

Maar Fee's kwaal verschilt per dag, en het is niet alleen de druk die ze voelt, door teveel dingen tegelijk, en ik heb geen kennis op dit gebied, wil ook nu niet op internet gaan lezen, ik wil open blijven staan, voor wat de dag brengt, en niet denken "dit heb ik op internet gelezen, en ik weet wat er nu komen gaat".
Struisvogelpolitiek, nee dat denk ik niet, maar ik ben nu eenmaal iemand die problemen probeert te zien, en daarop te anticiperen, en dan zelf een manier te zoeken om het op te lossen.
Nu weet ik dat je niet alles kunt oplossen, maar ik kan wel een manier proberen te vinden, om ervoor te zorgen dat Fee niet het gevoel heeft, dat het helemaal mis gaat, maar door langzaam de koers van de dag een beetje te wijzigen, en als dat werkt, is het meestal zo dat Fee ook doorheeft, dat het werkt.

Nog steeds praten we heel veel over de liefde die we voor elkaar voelen, want op de een of andere manier, hebben we beide het gevoel, dat wij, iets heel speciaals beleven, en het wordt regelmatig besproken, omdat we het zo intens voelen, en we nog steeds proberen het onder woorden te brengen, maar het lukt gewoon niet, dit lijkt van een heel andere orde, als we beide, ooit hebben beleefd.

Ik zou graag willen weten, waar we op dit moment, staan, maar weet dat dit niet kan, deze ziekte, is soms meer, en soms, minder aanwezig.
Maar ik heb zoveel, om over na te denken, stel dat de scans uitwijzen dat haar hersenen veel meer aangetast zijn als we denken.
En dan verhuis ik naar Schotland, wat ik nog steeds wil, en sta er korte tijd later, misschien wel alleen voor.
Ik weet dat de ziekte ook onaangename vormen kan aannemen, waarin je elkaar de tent uitvecht, het karakter totaal verandert, wanneer bereik je het punt dat je het op moet geven.
Ik denk dat je dan gaat leven op hoop, op wishful thinking, je dingen wil zien, die er misschien niet zijn, maar omdat je het zo graag zou willen.
Het kan nog jaren duren, maar zeker is dat niet, en ik besef maar al te goed, dat er geen zekerheid is.

De Poes is inmiddels bij de buren ingetrokken, die voor haar zorgen, en ik wil ze graag ophalen, maar weet niet wanneer ik dat zou moeten doen, er zijn zoveel afspraken, waar ik bij moet zijn, omdat ze ook met mijn toekomst te maken hebben, en we proberen ook van onze samen momenten te genieten,
Dus vandaag zijn we in Vogrey Park gaan wandelen, en ik zei tegen Fee, besef je, dat je nu op een doordeweekse maandag, aan het wandelen bent, gewoon om haar ervan bewust te maken, dat ze nu de tijd aan haar zelf heeft, dat de druk van de ketel is.
En het dringt langzaam tot ze door.
Maar ga ik Poes ophalen, om ze regelmatig in een kattenpension te plaatsen, we willen zoveel mogelijk genieten, om samen dingen te ondernemen, en ik kan haar niet alleen in de cottage achterlaten.

Mijn huis leegmaken, is ook zoiets, want het is nogal een stap, maar ik ben nog steeds bereid om die stap te zetten.
En ondertussen zijn de laatste afwikkelingen van haar bedrijf nog steeds in gang, er komen bedragen binnen, maar wat er uit gaat, loopt vaak in de tienduizenden, en soms duizelt het me.
Bij tijd en wijle, wil ik het er soms, even niet over hebben, het wordt me dan echt even teveel, Fee, met haar gezondheid, waarvan ik niet weet, waar we staan, ik probeer ze kalm te houden, probeer regelmaat te scheppen, allerlei afspraken, financiële dingen inzichtelijk te krijgen, mijn Poes, mijn huis, mijn spullen.
Nog steeds probeer ik uit te vinden hoe ik het moet regelen om me in Schotland te vestigen, moet ik mijn bank ook in Schotland gaan regelen?
Zoveel dingen tegelijk, en ik heb geen inzicht in de gevolgen die het voor mij zal hebben.
Ik zal in sommige gevallen, ook namens Fee moeten kunnen spreken, om dingen te regelen, in een systeem dat ik niet ken, mijn eigen verzekeringen, die ik op moet zeggen.

Het is zo moeilijk om alle ballen tegelijk in de lucht te houden, ik ben net 3 weken bij Fee, en we hebben het gevoel dat we al maanden werk verzet hebben.

Maar we krijgen binnenkort hulp, de 23e komt iemand van het memory clinic team langs, de 28e hebben we een afspraak met een Citizen advice advocate, kort daarna krijgt ze een Ceretec scan, en even later een MRI scan.
Misschien dat we, na de scans, weten, hoe erg het is, maar toekomstvoorspellingen, we weten het gewoon  niet, en ik geloof daar ook niet in, iedereen is anders.

Soms lachen we het weg, proberen er humor tegenaan te gooien, maar het is wel humor met een zwart randje.
Maar probeer met iemand die heel veel dingen, niet heeft kunnen onthouden, eens haar bankzaken te regelen, pincode 3 keer verkeerd, en dus weer laten ontgrendelen, verschillende rekeningen, bij verschillende banken.
Ik weet echt niet waar ik aan toe ben, en probeer daar maar eens overzicht in te krijgen.

En dan is daar de liefde, die we zo intens beleven, en we weten, dat we hier samen doorheen zullen moeten, er is gewoon geen andere optie.
Fee voelt zich soms door het leven bedrogen, ze leeft zo gezond, maar je ziet, dat dat ook geen garanties biedt.

Soms denk ik aan de jaren met Margreet, die achter me liggen, en nu zijn we gewoon moe, gaan slapen, en als we morgenvroeg naast elkaar wakker worden, kijken we elkaar in de ogen, en zijn dankbaar voor het leven, dat ons op elkaars pad heeft gebracht, hoe lang dat ook mag worden