Oud komt voorbij

Fee is net als ik een liefhebber van muziek, en zondag deden we ontbijt op bed, iets waar ik niet aan gewend ben.
Jarenlang liet ik Margreet in het weekend uitslapen, en zette zachtjes een kom thee naast haar bed, maar ontbijt op bed wilde ze nooit, eerst thee zei ze.
En nu dan ontbijt op bed, een traditie die Fee jarenlang heeft gevolgd in het weekend, Ontbijt op bed, goed boek, en even genieten van het niet hoeven.
Dit keer de muziek aan in de kamer, want met zo'n kleine cottage is dat genoeg.
En ineens Smile, een nummer dat ik alleen ken van Nat King Cole, en herinneringen opriep, aan Margreets afscheidsdient, het eerste nummer dat zij gekozen had.
En ineens daagt het me dat het een boodschap naar ons is geweest, lach, terwijl je je verdrietig voelt, je hebt er niks aan om niet te lachen, je blij te voelen om dingen om je heen, treur niet.
Het nummer gaat al dagen door mijn hoofd.
Fee is gisteren vertrokken voor een dagje met Kathleen, en komt vandaag in de loop van de dag terug, dus ik ben voor het eerst een nacht alleen, nadat we elkaar gevonden hebben.
Ik merk hoe ik aan Fee's gezelschap gewend ben geraakt, we zijn onafscheidelijk geworden, en de cottage, hoe mooi gelegen ook, is ineens een andere plek geworden, mooi, maar leeg.
We gaan voor nog 10 jaar samen, dat schijnt wel een beetje het meest haalbare te zijn.
Ik besef dat er een tijd gaat komen, dat ik weer alleen zal zijn, en zoals dat nu voelt, met deze ene dag, is het geen fijn gevoel.
Ik kan niet anders, als op mijn voorbije leven terugblikken, en ik denk nog steeds, het is goed, en het is goed zoals het nu geworden is.
Volgens de arts heeft een van zijn patiënten het 10 jaar volgehouden, en als ik de familie traditie volg heb ik er nog minstens 20 te gaan, dat spookt nu door mijn hoofd.

Ik heb inmiddels veel vrienden gemaakt, voel me thuis, en met open armen ontvangen, het is echt de plaats waar ik hoor te zijn.
Maar hoe zal het straks zijn, ik weet het niet, maar kan toch niets anders, als doorgaan op de ingeslagen weg.
Het omgaan met Fee's slechte korte termijn geheugen is soms lastig, vaak kan ik het wel aan als ze dingen meermaals vraagt, maar samen boodschappen doen, is geen pretje.
De losse handscanners hebben ze alleen bij de grote Tesco's supermarkten, en veel winkels hebben het liefst zelfscan, maar als ik dan dingen scan, en aan een kant van het karretje leg, en Fee ineens alles door elkaar gooit, heb ik moeite om mijn geduld te bewaren, en als Fee dan problemen heeft met betalen, omdat ze alles op het scherm leest in plaats van dat wat ze moet doen, oefen ik mijn geduld.
We hebben besloten niet meer samen boodschappen te doen, want dat is zowel voor Fee, als voor mij, heel veel stress.

En als het een drukke week wordt zoals deze week, dan raakt Fee uit haar doen.
Dus gisteren en vandaag waren voor Kathleen, morgen, woensdag rijden we naar de westkust, en zijn wel een paar uur onderweg, naar haar oom Nunkie (zo noemt ze hem sinds ze kind was) hij is 84, en heeft eer vorige week de uitslag van zijn onderzoeken gehad, vanwege bloed in de ontlasting, en helaas is het dus uitgezaaide darmkanker, en echt behandelen, kunnen ze het niet meer, en dat wil hij ook niet meer.
Ik heb gezegd, dat als ze hem wil bezoeken, we niet te lang moeten wachten, want het kan snel gaan, en dan wil je toch dat hij nog een beetje zijn oude zelf is.
Ik zal rijden, want Fee raakt in paniek als ze ergens heen gaat waar ze niet meer bekend is, en Troon is toch een uur of 2 rijden.
Leve Google maps.
Kanker komt veel voor in mijn leven, mensen die Fee kent, familie, vrienden, en goede bekenden uit haar jeugd.
Voor mij betekent het, dat Fee en ik zo goed mogelijk gebruik moeten maken, van de tijd die we samen nog hebben.
Stilstaan heeft geen zin, als je nog vooruit kunt, het zou mijn nieuwe motto kunnen worden.

Ik lees de blogs van anderen regelmatig, maar wel veel minder als ik eerst deed, ik wil ze wel lezen, maar soms lees ik dingen, die herinneringen met zich mee brengen, aan de tijd dat ikzelf met kanker te maken had, en ik weet niet meer zo goed hoe ik daarmee om moet gaan.
Wat zeg je als je iets troostends wil zeggen, maar de woorden niet meer weet.
Het voelt als tekortkomen, en ik weet dat dat niet zo is.

Daarnaast is Schotland een heel sociaal land, maar als hun jobcenter (UWV) vindt dat Fee niet hoeft te soliciteren, vanwege haar conditie, maar aan de andere kant schrijft dat ze beperkt geschikt is voor werk, en dat dus zijn weerslag heeft op de hoogte van haar uitkering (Universal Credit), en we dat aan moeten gaan vechten, en hetzelfde voor de Adult Disability Payment (ADP), die zorgen dat ze 1 punt onder de score blijft, die je recht geeft op een hogere uitkering, en je ook dat aan moet vechten.
Nou hebben we de ADP inmiddels zover, dat ze de extra toelage krijgt, UC zijn we nog mee bezig.
Haar pensioen hangt af, van wat ze aan uitkeringen krijgt, dus we weten nog steeds niet hoe we dat moeten gaan doen.
Kantoor meubelen staan in opslag, en moeten verkocht worden, dingen bestellen is een ramp, want ze werken niet met straatnamen en nummer, maar met postcodes en stad, maar onze cottage kan alleen gevonden worden, door British mail, want we hebben een vaste postbezorger, die ook nog eens in de buurt woont, en dus zijn pappenheimers kent.

We kijken uit naar het moment dat alles geregeld is, en we achterover kunnen gaan zitten.

MAAR, donderdag komt Bob, en brengt Poes, en mijn computer, en nog wat spullen.
Ik heb het voor elkaar gekregen om in de garage een netwerk verbinding te maken zonder allerlei kabels te hoeven trekken, en ga voor WiFi zorgen.
Persoonlijk heb ik een vreselijke hekel aan WiFi, maar hier is het essentieel, want door de ligging van de cottage, bedraagt het mobiele signaal soms 0.00, en om mobiel te kunnen bellen, moet ik dus de heuvel op lopen.
En dan is bellen via WhatsApp wel een uitkomst