Onrust

Het rommelt een beetje, maar dan met alles tegelijk.
Hoe langer ik in mijn huis, aanwezig ben (een thuis is het allang niet meer, dat is gestopt, toen Margreet naar de Hospice vertrok) des te meer, realiseer ik me, dat ik er helemaal niet meer wil zijn, dat ik niet meer in Venray wil zijn, niet meer de herinneringen tegen wil komen, die er zijn, waar ik ook naartoe ga.
Eigenlijk ben ik het beu, en de hele toestand met mijn stiefkinderen, maakt het er niet beter op.
Ik ben ook begonnen, ze stiefkinderen te noemen, de tijd dat ik ze als, mijn eigen kinderen zag ligt achter me.
Dat klinkt misschien, alsof ik me ineens zielig voel, maar verre van dat.
Ze hebben er zelf voor gekozen, om mij als hun vader te zien, ik heb ze nooit op enige manier beïnvloed om dat te doen, sterker nog, ik had besloten ze daar niet in aan te moedigen.
Vader is, in het geval van stiefkinderen, een rol, die zij, jouw moeten toebedelen, niet een rol, die je je toe mag of kunt eigenen.

Mijn plan, om de 22e naar Schotland te vertrekken, werd vertraagd, omdat bleek dat de kat na een Rabiës vaccinatie, 21 dagen moet wachten voordat je ze mee mag nemen naar het buitenland.
Dus de 29e, zou de datum worden, en dan vanuit Düsseldorf, i.p.v. Weeze.
Maar de eigenaar van het pand, waarin Fee haar kantoorruimte huurt, heeft het pand verkocht, en de nieuwe landlord, is een onbeschofte hork, die, iedere gelegenheid te baat neemt, om Fee, onder druk te zetten,
Zo gauw ze haar neus vertoont, begint het gelazer, en dat levert zoveel stress op, dat Fee, niet precies weet, wat er allemaal afgesproken is, en wat er tot nu toe al gebeurd is.
Resultaat is, dat ze afgelopen vrijdag wakker werd, en weer ineens dat gevoel had, dat er met haar hoofd, iets niet goed zat.
Haar vriendin Deliah, heeft haar opgehaald, en naar de Royal Infirmerie gebracht, maar een scan wees uit, dat er geen sprake is, van een beroerte, Tia,, geen verstopte aderen, geen littekenweefsel, dat op een beschadiging zou kunnen duiden, en Fee weet nog steeds niet wat er nou precies aan de hand is.

Maar alles duidt op, teveel stress, voor een te lange tijd, en dat zal met rust, een heel eind, goed komen.
Na 5 maanden op de wachtlijst gestaan te hebben, heeft ze eindelijk een afspraak in de memory clinic, op 31 maart.
Vlak daarvoor arriveert haar broer, met zijn vrouw en dochter, vanuit Penang, en dan zou ik daar nog bovenop komen, als ik de 29e zou arriveren, en dat is gewoon teveel.
Dus ik ga zo dadelijk mijn nieuw paspoort ophalen, en ga dan gelijk mijn vlucht boeken, en dat zal waarschijnlijk de 21e worden, volgende week vrijdag, en dan moet ik op de onchristelijke tijd van 04:35 op de luchthaven staan, maar wel in Weeze, want poes krijgt nog even de liefdevolle verzorging van de buren, en ergens in april, vlieg ik terug, en vertrek dan vanaf Düsseldorf, met Poes.

Het ziekenhuis heeft Fee afgeraden, om zelf te rijden, dus als ik terug ben, wordt ik de chauffeur, ik noem het escort service, omdat ik haar escorteer, maar met de kanttekening dat mijn diensten niet beschikbaar zijn, als ik achter het stuur zit.
Mijn woning begint langzaam leger te raken, alles wat echt weg moet, ben ik aan het afvoeren, alle oude cosmetica van Margreet, oude spullen, oud papier, verf, kwasten, het gaat allemaal weg.
Margreet haar kledingkast, is op een paar truien na, helemaal leeg, en als ik in de kast kijk, krijg ik toch een raar gevoel, alle getuigen, van het leven dat we samen hebben gehad, verdwijnen, ik heb alleen nog de foto's en herinneringen.
2 Jaar geleden verdween Margreet voorgoed uit mijn leven
1 Jaar geleden rond deze tijd, hield mijn werkzame leven, na 50 jaar, op
10 Maanden geleden, had ik mijn afscheid in Kreta, en een paar dagen later mijn eerste Djembé workshop.
Ik heb de mensen van het forum, in mijn hart gesloten.
7 Maanden geleden vond ik de liefde van mijn leven, en begon het loslaten, van mijn leven tot nu toe, en ben ik langzaam begonnen met mijn nieuwe leven.
En nu heb ik voor mezelf gekozen, en de 21e, begint het nieuwe leven, welliswaar met hindernissen, vanwege, het leeghalen van mijn huis, maar dan is het ook echt een gesloten boek, waar ik alleen de fijne dingen van meeneem, de rest laat ik achter.
Het maakt, dat ik een zekere onrust voel, ik wil vooruit, maar kan het nog niet helemaal afsluiten