achterlaten

Achterlaten, dat is eigenlijk wat ik wil.
Vandaag was ik vroeg op, want ik moest met Bob naar Tilburg, om zijn nieuwe leaseauto op te halen.
Hij is verplicht om een elektrische auto te gaan rijden
Sinds Januari is hij in dienst bij ASML, en zijn taak zal bestaan, in het uitvoeren van nieuwe installaties, of als er een machine verplaatst gaat worden, het demonteren, en op de nieuwe locatie weer opbouwen, en kalibreren, dat wordt zijn werk.
Hij is een paar dagen in Dresden geweest voor een speciale cursus, daarna een weekje in Hamburg, waar hij meeliep, an de afgelopen 2 1/2 week is hij in Engeland geweest.
Als zijn  opleiding erop zit, zal ie, door Europa zwerven, en klanten bezoeken.
Dus ik heb hem in Tilburg bij Tesla afgeleverd, en ben weer naar huis gereden, en had het plan opgevat, om bij mijn voormalige collega's in Wijchen langs te gaan, maar onderweg bedacht ik, dat ik er geen zin in heb, en ben doorgereden.

Nu vraag ik me af, waar ik eigenlijk nog wel zin in heb, ik kan overal naartoe, maar het trekt me gewoon niet, ik ben eigenlijk de dagen aan het aftellen, dat ik weer naar Fee ga.
Voor wat betreft de toekomst, ben ik steeds meer dingen aan het uitzoeken, mijn tweelingbroer in manchester heeft contact gezocht met de overheid, om uit te zoeken, wat ik nu precies allemaal moet doen, om definitief naar Schotland te vertrekken, en hij heeft me een mail adres gegeven.
Ik heb gelijk een mail gestuurd, waarin ik uitleg hoe de vork in de steel zit (eigenlijk zou het moeten zijn, hoe de steel in de vork zit) en ik zal daar binnen een aantal weken antwoord op krijgen.
Alles wat ik op de website van de overheid lees, is gericht op mensen die komen werken of studeren, en het meest nog voor mensen uit het verenigd koninkrijk, die naar Europese landen vertrekken.
Daar val ik niet onder.

Fee is weer terug in haar cottage, en haar vriendin Kathleen is bij haar, zolang het nodig is.
Vrijdag ochtend stap ik op Edinburgh Airport op de tram, en stap 2 haltes verder uit, en Charly, de (ex) man van Kathleen pikt me daar op.
Parkeren bij de luchthaven is een ramp, vooral als je niet weet, dat je met een personenauto, de parkeerplaats voor de coaches (bussen) moet volgen.
De komende 3 maanden, zal toch ook de vuurproef zijn, maar we hebben er beide, vertrouwen in, dat het gaat werken.
Maar ik kan gewoon mijn draai niet meer vinden, zou het liefst een kort winterslaapje doen, om een halve dag voor mijn vertrek, mijn koffers te pakken.
Maar als ik door het land rijd, en dus ook de herinneringen, heb ik het gevoel dat ik iets achter me aan het laten ben, en waar ik normaal best wel nostalgisch ben, heb ik nu zoiets, van, laat het maar snel zover zijn.

Als ik mensen spreek, dan ben ik nu bezig met afscheid nemen, en ik ben er niet rouwig om, het is goed zoals het is, ik kijk steeds minder achter me, en steeds meer naar voren.
Bob en ik zijn naar het pannenkoeken restaurant gegaan, een plek waar we al heel veel jaren komen, eerst met mijn schoonmoeder, en haar nieuwe partner, later zelf met de kinderen, met de 2e nieuwe partner van mijn schoonmoeder, en de laatste keer met Margreet, was op Bob's verjaardag in 2022.

Bob heb ik buiten de hele ruzie met mijn stiefkinderen gehouden, en hij zei dat hij hoopte dat ik met Amanda zou gaan praten, ik betrek hem er niet al teveel in, maar heb gezegd, als zijn broer en zus zeggen, dat ik maar moet leren een goede vader te zijn, dit voor mij, te ver gaat, en dat ik absoluut niet met Bas en Amanda zal gaan praten, daarvoor hebben ze teveel gezegd, dat echt zeer heeft gedaan.
Zoals ik het zie, zijn bas en Amanda, te stijfkoppig, om toe te geven, dat ze verkeerd zitten, sorry, was nooit hun sterkste kant.
Iemand opperde mediation, maar daar ik heb geen behoefte aan, ik weet hoe het werkt, ik was al die jaren de mediator binnen de familie.
Nog een paar dagen, dan trek ik voor een tijdje de deur achter me dicht, en ik denk dat het me goed zal doen, weer eens een eigen leven te hebben, een nieuwe start, in een nieuw land, nieuwe mensen, nieuwe taal, dat was wat ik begin vorig jaar eigenlijk al wilde.
Schotland here I come.