Afscheid aan het nemen

De laatste dagen staan in het teken van afscheid nemen, en zoveel mogelijk plaatsen die belangrijk zijn geweest in mijn leven, nog een keer te bezoeken.
Dat lijkt misschien overdreven, anderhalf uur vliegen, en ik ben weer in Nederland, vlak bij Venray en Nijmegen.
Maar toch zal het anders zijn.

Ik las lang geleden een boek van Toon Kortooms, over de Beekmannetjes, na de oorlog, de communistische dreiging, die er voor zorgde dat behoorlijk wat mensen naar Australië of nieuw Zeeland vertrokken, om daar hun geluk te beproeven.
maar als je getrouwd was, mocht je niet zomaar je vrouw meenemen, pas als je een huis had, en een vast inkomen, mocht je haar laten overkomen.
De hoofdpersoon had al spijt op het moment dat hij op de boot stapte, en jarenlang was zijn enige wens, om naar huis te gaan.
Hij kreeg een eigen bedrijf, dat hij samen met zijn vrouw bestierde.
Ik herinner me het verhaal niet in detail, maar volgens mij deed hij het over aan hun kinderen en zijn zijn vrouw en hij, naar Nederland vertrokken, en hadden ze het geluk dat zij in hun eigen dorp, in hun eigen vroegere huis konden gaan wonen, maar het voelde ineens niet meer als thuis, Nieuw Zeeland was thuis geworden, en na een tijdje zijn ze weer vertrokken, omdat dat langgekoesterde gevoel van thuis, er niet meer was.
Nou is Schotland niet zover weg, maar het is toch een totaal ander land, andere mentaliteit (waarin ik me, overigens, prima kan vinden), en ik denk dat het niet de afstand is, maar, het andere leven.
En toch heb ik geen moeite met vertrekken.

Gisteren was ik in Nijmegen, wat voor mij altijd thuis gebleven is, ik had nooit iets met Venray, wilde liever terug naar Nijmegen, hoezo is het niet de afstand.
Toen mijn tweelingbroertje en ik een paar maanden oud waren, zijn we verhuisd naar wat en Nijmegen oost noemde, de wijk achter de LIMOS kazerne.
Dus ik ben door mijn oude wijk gelopen, die we hebben verlaten toen wij 7 waren, bijna 8, en dan heb je toch al bepaalde herinneringen.
Dus in onze straat ben ik voor nummer 6 blijven staan, heb een foto gemaakt, en ik zag dat er mensen binnen zaten, die mij dus ook duidelijk zagen.
En ik besloot om aan te bellen, en toen ze opendeden, zag ik een bejaard echtpaar, en toen ik zei dat ik daar gewoond had, zei de vrouw gelijk, jij bent er een van Fest, van de tweeling.
Het bleek dat zij de bewoners waren die een paar maanden na ons vertrek in de woning zijn getrokken.
In juni 60 jaar geleden zei ze, ik mocht binnenkomen, en het viel me op dat de indeling ongewijzigd was, wel was er een muur uitgehaald, tussen de voorkamer, en de achterkamer, de kolenkachel had ooit in de hoek gestaan.
De tuin, waaraan ik vage herinneringen had, werd weer realiteit, en vreemd genoeg, was dit het enige huis dat geen schuttingen had, maar nog steeds hetzelfde lage hekwerkje uit mijn jeugd, met gaas.
Herinnering, uit de tijd dat overal aardgas kwam, ik herinner me de hoofdstraat die open gegraven werd, voor de grote buizen nog, en ineens werd er in het schuurtje een douche geplaatst, wij waren de grote zinken teil gewend, waar we eens in de week in werden gezet, wij pasten er samen in.
En na 60 jaar liep ik op de overloop, een beeld dat me altijd was bijgebleven, vanwege een luik naar de zolder, en ik wist ook gelijk waar mijn broertje en ik geslapen hadden.
Heel soms mochten we bij mijn moeder in bed liggen 's-ochtends, ik herinnerde me de zon op de vitrage, en het reveille dat geblazen werd.
Veel gepraat over wie de buren waren, allerlei verhalen, en op een vreemde wijze, voelde het ook als een afscheid, een stukje wat ik achterlaat.

Vandaag was het lekker weer, en ben ik in het bos Boschuizen gaan wandelen.
Weer herinnering, omdat ik daar met Margreet en onze hond veel gewandeld had, 5 minuten van ons huis.
Het is ook de plaats waar de begraafplaats en het crematorium te vinden zijn.
Maar als ik op die plekken met herinneringen wandel, heb ik altijd de behoefte om met Margreet te spreken.
Ik heb ze over de dingen verteld die me zeer hebben gedaan, en over de manier waarop ik afscheid had genomen, in Edinburgh, en op Kreta, en hoopte dat ze er blij mee was, dat ik dat voor ze had gedaan, en ze herinnerd aan belofte die ik op papier had geschreven, anderhalve maand voor haar dood.
En  ik heb ze verteld over een knuffel in Edinburgh, en een kort gesprekje van misschien anderhalve minuut, wat voor een grote verandering in mijn leven heeft gezorgd.
Wij hebben altijd tegen elkaar gezegd, ook voordat Kanker in het spel kwam, dat als ooit een van ons, alleen kwam te staan, we wilden, dat de ander weer gelukkig zou worden, waarbij bepaalde dames voor haar al afvielen, als ik daarmee zou aankomen, zou ze gaan spoken.
Ik ben uren in het bos geweest, heb lang op een bankje gezeten, wel zon, maar een gure wind, en aan het eind van mijn gesprek, was de wind ineens even weg, en werd het warm.

Alles staat nu een beetje in het teken van het regelen van zaken, ik probeer al een half jaar mijn mobiele abonnement, te wijzigen, zodat ik binnen mijn bundel ook vanuit Nederland naar Schotland, en vice versa, kan bellen, maar krijg telkens verkeerde informatie, waardoor ik telkens een stevige rekening krijg, ik weer bel, het geld wordt gecrediteerd, enz.

Het gedoe met Amanda, zit me in zoverre dwars, dat ik perse op 16 juni, Margreets as uit wil strooien, en met stiefkinderen die zich zo gedragen, er een hard hoofd in heb.
Dus ik heb de koe bij de hoorns gevat, en alle drie, eenzelfde berichtje gestuurd, dat ik vrijdag vertrek, ergens in april even terugkom, om Poes op te halen, en dan pas weer half juni weer terugkom, en dat ik perse de 16e juni Margreets as, en die van de hond (haar wens) uit wil gaan strooien, omdat ik nu behoefte heb aan afsluiting, wat ook mijn goed recht is.
En als zij problemen hebben met die datum, ik dus de as terug wil, en om het even duidelijk te stellen, de as, wettelijk gezien van mij is, en hij zonder toestemming, uit mijn huis is gehaald.
Nu ben ik daar niet zo strikt in, maar als ze een en een, bij elkaar optellen, moet de strekking wel duidelijk zijn denk ik.
Ik heb aangegeven, dat ik in dat geval, een gedeelte uit ga strooien, de rest mogen zij beslissen, maar dat ik er nog steeds van uitga, dat hun moeder voldoende respect verdiend heeft, om het net zijn vieren te doen, zoals we beloofd hebben.
Verteld dat ik het niet schrijf, om vervelend te doen, maar omdat ik afsluiting wil, en dingen duidelijk geregeld wil zien.
Ze mogen hun eigen spullen uit het huis halen, maar alleen als Bob of ik erbij zijn, de tijd van meenemen wat je wil zonder iets te zeggen is definitief verleden.
En gelijk aangegeven dat het een mededeling van huiselijke aard is, ik geen commentaar,discussie of beschuldigingen meer wil horen.

En zowaar Amanda doet ineens normaal, ze vindt de 16e ook een goede datum om alles afsluiting te geven, en spullen uit huis halen zou 5 april kunnen.
Dus gelijk gezegd,alleen hun eigen spullen, en Bob, is erbij, nog geen andere spullen, want als het toch niet goed gaat met Fee's hersenen, gaat het hele verhaal niet door, want Fee heeft al herhaaldelijk gezegd, dat ze dat niet wil.
Ze wil niet dat ik een tweede vrouw, naar het graf moet brengen, zelf vindt ik dat de keuze aan mij is, of ik dat wil, en ik hoop niet dat het een probleem gaat worden.
Maar niks is nu zeker, maar als we samen de knoop hebben doorgehakt, ga ik diverse mensen een berichtje sturen, dat ze bepaalde dingen al uit het huis kunnen halen, hoef ik dat niet meer mee te sjouwen.
Ik heb al een mooie doos geregeld om mijn TV in te doen, en kijk naar dozen voor mijn stereo apparatuur, de paar boeken die ik meeneem, gaan in plastic opbergdozen, met een deksel, zodat als ze in de garage staan, de muizen er geen lustoord van bouwen.

Misschien zou ik nu zenuwachtig moeten worden, maar ik ben eigenlijk alleen maar blij, dat het eindelijk zover is, en dus liep ik  het bos uit, met de woorden, dit is afscheid meisje, ik heb zielsveel van je gehouden (dat waren haar eigen woorden), en weet dat het andersom niet zo was, maar het was, wat het was, en nu begint een nieuw leven, waar ik wel mag zijn wie ik ben, nooit gedacht, maar toch gekregen