Een nieuw leven

Mijn leven, maakt een nieuwe start, iets wat ik eigenlijk al wilde voordat ik Fee leerde kennen.
Ooit droomde ik, van een klein huisje, in de middle of nowhere met veel frisse lucht, en dat is precies wat ik nu gevonden heb.
Als ik het pad bij de cottage uitloop, en het smalle weggetje oversteek, loop ik zo de Moors op, via het pad, dat op de foto boven de blog staat, stilte, af en toe onderbroken, door het geluid van een vliegtuig, dat vanaf Edinburgh komt, of er juist naartoe gaat.
Al een paar dagen een lekker zonnetje, en ik eet mijn boterhammetjes het liefst op, als ik buiten voor de cottage, in de luwte zit.
Delphi the dog, zoals Fee hem noemt, ligt lekker in het zonnetje, op de mat voor de deur, en van alle kanten, hoor je vogels, en soms zit er ineens een fazant in de tuin, die weg fladdert, als Delphe in de buurt komt.

Fee rijdt een stuk minder, en het liefst alleen dichtbij, ik neem de langere ritten voor mijn rekening.
En vooral op de weggetjes, rondom de cottage is het oppassen geblazen, Fazanten steken ineens over, Patrijzen, soms zie je in het donker, de ogen van een vos, of Das in de struiken oplichten.
Er is bijna altijd wel wind, en je hoort hem luid en duidelijk door de schoorsteen.
En in dit idyllische  plekje, mag ik nu wonen, iedere dag een stuk over de moors, met de hond, of we nemen hem mee als we ergens anders naartoe gaan, om te wandelen,
En zo zijn we weer bij Traquair House gaan wandelen, daar waar we voor het eerst hand in hand liepen, kussen durfde ik ze nog steeds niet, dat gebeurde later, die dag.

Maar ik ben geen bezoeker meer, en nu is de tijd aangebroken, om verder te gaan, om te kijken, waar we staan, en om afspraken te maken, ook over de financiën, want Fee, leeft al een tijd van haar spaargeld, en ik wil ook mijn deel bijdragen, waarbij ik nog steeds rekening moet houden, met mijn woning in Nederland, en ik heb zo geen zin, om terug te gaan naar Nederland.
Fee is een het werk, en het is nu nog een kwestie van het leegruimen van haar kantoor, en dan zit het erop voor haar.
Ik breng ze naar het station in Gorebridge, en vandaar gaat ze met de trein, naar Waverley train station in Edinburgh, en het doet haar goed, om dingen te kunnen afvinken, het geeft rust.

Gisteren hoefde ze niet naar kantoor, en we zijn spontaan naar Musselburgh gereden, eerst in Prestonpans langs het strand gewandeld aan de river Forth, die een klein beetje verderop in de Noordzee uitmondt.
Daarna zijn we doorgereden naar Musselburgh, om vis, in te slaan, want dat wordt toch wel een beetje het nieuwe dieet, dat samen met veel wandelen, zou ervoor moeten zorgen, dat mijn bloedsuikerwaarden, op een gezond niveau terug komen.
Ik had dat in 2019 al gedaan, via keerdiabetesom, het ging zo goed dat ik eigenlijk al mijn tabletten weg kon laten, maar toen kwam kanker in het spel.
Nu komt dit leven op mijn weg, de reis van mijn leven, Margreet komt zelden ter sprake, ik heb er lang genoeg mee moeten dealen.

Een nieuw leven, totaal ander dan ik gewend ben, maar zoals altijd spring ik weer in het diepe, en ben ervan overtuigd, dat het goed komt.
Komende maandag heeft Fee eindelijk haar afspraak bij de kliniek voor haar geheugenproblemen, en zal er voor zorgen dat ze eindelijk te weten kan komen, wat er nu precies aan de hand is, en beter nog, wat de vooruitzichten, en mogelijkheden zijn.

En daar zit ik dan, in de zon, voor de cottage, boterhammetje, eitje, kopje koffie, te genieten, van  al, wat het leven mij en Fee gebracht heeft