ineens verandert alles

Openbaar blog
woensdag 2 april 2025
417 x gelezen

gisteren zijn we eindelijk bij de Anne Rowling kliniek geweest, en zijn de resultaten van de CT scans besproken, en ook een aantal test gedaan, om uit te vinden, waarom Fee's korte termijn geheugen, zoveel problemen geeft.
Als ze alleen is gaat het goed, maar als er teveel tegelijk gebeurt, dan heeft ze moeite om te focussen, en de dingen af te maken, en soms om de woorden uit te spreken, die op het puntje van haar tong liggen.
Naar ons gevoel ging het al beter, als een paar maanden geleden, en ik probeer haar meer structuur te geven, door iedere dag een lijstje te maken, met de boodschappen, en dingen voor de volgend dag.
In de keuken, verdelen we de taken, en dat gaat goed.

Onze verwachting was, dat het jarenlang overwerkt zijn, de oorzaak was, omdat we verbetering zagen, sinds haar bedrijf verkocht is.
Maar het is een drukke week, voor haar, haar kantoor moest leeggeruimd zijn, en dat is nu helemaal klaar, maar de verhuurder wil steeds meer geld zien, en probeert Fee onder druk te zetten, en dat is eigenlijk net teveel voor haar.
Gelukkig zijn er bevriende advocaten, die als vriendendienst, korte metten maken met de huisbaas, dus dat komt wel goed.

Dus na een wachttijd van 5 maanden, gingen we vol goede moed naar de kliniek, eindelijk zou ze te weten komen, waar ze aan toe was, haar broer, met zijn vrouw waren over, uit Penang, met hun dochter, en haar broer, Fee's vriendin Kathleen, en ik waren bij de afspraak aanwezig.
Na een behoorlijk aantal tests en vragen, sloeg de diagnose in als een bom, Dementie als gevolg van een beginnende (vroege) Alzheimer.
En daar sta je dan, Fee sloeg zich er moedig doorheen, maar toch kwamen de tranen, want net als bij kanker, is er de grote vraag, Hoe lang heb je nog, hoe zal het gaan, wat is er aan te doen.
Er is niks aan te doen, ze krijgt een doorverwijzing, naar een memory kliniek in de buurt, en men zal ze medicijnen gaan geven, die het probleem, minder erg maken, haar geheugen. een soort van boost gaan geven.

En ineens stort onze toekomst in, en weer vraag ik me af, hoe lang zullen we samen in "Goede" gezondheid hebben.
10 jaar geleden stond ik er ook zo voor, en ik weet dat het ook dit keer een zware tijd zal worden, maar ik kan Fee niet in de steek laten, op het moment dat ze me het hardste nodig heeft.
En dan moet er ineens van alles geregeld gaan worden, ze moet de uitslag bij de DVLA melden, dan krijgt ze een uitnodiging om een rijtest te doen, in haar eigen auto, om te bepalen of ze nog fit to drive is.

Nu rijd ik al vaak, en grap ik dat ik haar escort service ben, maar handen thuis als ik rij, maar nu komt het dichtbij.
Ik weet niet hoe ik hiermee moet leven, maar het komt op mijn weg, en ik kan het niet weg wensen.
Dit had niet zo moeten zijn, de liefde van mijn leven gevonden, eindelijk liefde zoals ik altijd had gehoopt als het zou moeten zijn, maar zoals het er nu naar uitziet, zal ik op een punt in de toekomst afscheid van haar moeten nemen, terwijl ze er nog is.

Fee wil dat als het slecht met ze gaat, ik haar loslaat, zodat ik met iemand anders gelukkig kan worden, ze wil niet dat ik weer een vrouw, tot aan haar dood moet begeleiden, ze wil dat ik haar dan verlaat.
Mijn eerste vrouw, wilde ik helpen, maar mocht het niet, en nu gaat dat waarschijnlijk weer gebeuren, en van binnen maakt me dat kapot, en ik ben echt bang, dat ik daar weer doorheen zal moeten.
Dus de tranen lopen, als Fee niet kijkt.
Er moet van alles geregeld worden, power of attorney, ik moet dingen kunnen regelen, een testament zodat ik in onze cottage kan blijven wonen, als ze er niet meer is, of als ze naar een verzorgingstehuis moet.
Haar pensioenzaken dienen geregeld ge worden.

En hoewel ik door haar broer en familie, en door al haar vrienden, in hun hart gesloten ben, voel ik me er ineens weer alleen voor staan, ondanks dat iedereen klaar staat om te helpen als het nodig is.
Het doet intens zeer, om dat weer te moeten voelen, maar ook nu weer, zeg ik dat we kiezen om te leven, en ons niet bezig te houden met wat in het verschiet lijkt te liggen.

En ik kan alleen maar verder gaan, en er het beste van maken, we willen haar broer ook eens in Penang bezoeken, en er zijn zoveel plannen, maar ik heb geen idee, of we die ook werkelijkheid zullen zien gaan worden.
Ik ben niet boos, maar voel me zo alleen, en zo gaan we samen onze weg lopen, die anders wordt als we hadden verwacht.
Het vervolg van mijn weg, waar een aftakking is gestopt, en het lijkt alsof er binnenkort weer een aftakking stopt.
Weer wordt ineen alles anders

ineens verandert alles

34 reacties