Nog een paar uurtjes, dan verandert mijn leven

Zo voelt het voor mij, mijn leven staat op het punt te veranderen.
Fee en ik hebben natuurlijk al een aantal maanden samen doorgebracht, maar dit is toch anders.
We zijn het met elkaar eens, dat we vanaf nu samen blijven, geen weken meer uit elkaar, en het is beter voor Fee, want jezelf bezighouden en videobellen, is niet hetzelfde als fysieke aanwezigheid.
Afgelopen weken heb ik me alleen gevoeld, heb ook dingen ondernomen, maar dat waren toch lapmiddeltjes, om even te leven.

De laatste dag voelde ik me verdrietig, en ineens lijkt er heel veel afscheid plaats te vinden, ik slaap slecht, omdat ik graag met Margreet zou praten, en de situatie met de 2 stiefkinderen, maakt het er niet beter op, als ze het nog kon, zou ik willen, dat ze ze tot inkeer brengt, maar ik heb niet zo'n geloof, in een leven na het leven, niet in geesten, waarmee je je omringt, en mee praat.
Ik weet het, er zullen genoeg mensen zijn, die andere ervaringen hebben, maar voor mij werkt het niet zo.
Ooit stond ik met Margreet in de Vaults under the Bridge, harstikke haunted, en Margreet gelooft daar in.
We stonden in een ruimte, met een stenen cirkel, en daar moest je vooral niet in gaan staan, want dan legde je binnen 2 weken het loodje.
We stonden met de rug tegen de muur, en ineens kneep Margreet mijn hand fijn, want ineens voelde ze hoe een kinderhand haar andere hand, vanaf achteren beetpakte, dus eigenlijk vanuit de muur.
Ze is er een jaar later nog een keer met Amanda geweest, die is er bijna gillend uitgelopen.

Voor mij overheerst nu het gevoel dat ik iets aan het afsluiten ben, dat mijn leven een andere weg heeft gekregen, en daarom denk ik veel aan Margreet, aan wat was, en hoe het geweest is.
Waarbij, hoe het geweest is, eigenlijk alleen gaat over de mooie herinneringen, ik heb met haar vriendin Inge, de foto's van haar afscheid van Edinburgh bekeken, ik zie ze, en heb er mijn eigen gedachten bij.
Maar wat ik zie is, iemand, die bewust afscheid aan het nemen was, en op momenten enorm genoten heeft, en vooral de bustour over de Highlands stond al vanaf ons eerste bezoek in 2012 op het verlanglijstje.

De foto's die me het meest beroeren, zijn de 2 foto's waar we hand in hand lopen, bij Loch Ness, en bij Princess street park, de trappen op.
En dat karakteriseert voor mij, dat ik er was, en ze altijd gesteund heb, dat ik heb gegeven wat ik kon, en ik denk dat ik mezelf in de spiegel kan aankijken, en er met een trots gevoel naar kijk, ondanks alles heb ik het toch maar gedaan.

En dan de foto, waarop ze weer terug gaat met de trein, richting Newcastle Upon Tyne, en de ferry.
Haar afscheid zat erop, en ik zou gewild hebben dat ze haar gedachten nog met me had willen delen, dan hadden we het samen gedaan, was ze niet zo alleen geweest, maar eigenlijk is er qua emoties, die hele week niks gedeeld, de etentjes waren heerlijk, de dingen die we gezien en beleefd hebben mooi, maar nergens is er ook maar iets van gevoel te bespeuren geweest, althans niet met mij gedeeld.
Ik bekijk de foto waar ze op de heenweg op de ferry zit, helemaal achterop, in haar eentje op een bankje, de ogen gesloten, terwijl de ferry net op de open zee is.
Ik vraag me vaak af, wat zal ze gedacht hebben, hoe eenzaam zit ze daar, maar het was haar eigen keuze, het schroefwater in het water, alsof ze afscheid nam, en onderweg was naar een onbekende toekomst.
Op de laatste foto die er toen gemaakt is, zie je het bankje, en het schroefwater, maar is het bankje leeg, heel symbolisch.
Ik vindt het erg, dat ze niks met me heeft willen delen, alsof ik een vreemde was, maar zelfs met een vreemde, heb je in zulke situaties gesprekken.

Toch kijk er met liefde op terug, want ondanks alles waren we er samen, en ik voel vaak medelijden met ze, en het zat me lang dwars, omdat de tegenstelling met de mensen op het forum, zo enorm groot is, de waardering, en dat ik langzaamaan ben gaan geloven dat ik toch een mooi mens ben.
Het heeft zo lang zeer gedaan, dat gevoel, waarom zij het nooit heeft willen inzien, en nooit heeft genoten van samen, en dingen delen.

En nu laat ik dat los, ze zal haar redenen wel hebben gehad, ik vergeef het ze, ik wil dat ze in vrede kan vertrekken, dat er geen schuld aan haar blijft kleven.
Dat klinkt misschien raar, maar ik denk dat dat liefde is, iets moois voor een ander proberen te zijn, en ik denk dat ze het vast wel heeft gezien in de 33 jaar samen.

In Schotland zijn er veel dingen geregeld, en langzaamaan kunnen we dingen van ons lijstje afvinken, en dat geeft ons beiden rust, gisteren heeft Fee, haar bedrijfsrekening opgeheven, en in plaats van een bank in Edinburgh, kan ze nu haar zaken regelen, in Dalkeith, wat een kwartiertje rijden is.
We hebben heel veel dingen geregeld.
Het geeft Fee rust, en mij indirect ook.
Komende maandag hebben we om 08:30 een afspraak met de specialist, die haar gediagnosticeerd heeft, Fee denk dat het een van de regelmatige controle is, maar ik vermoed dat we te horen krijgen, wat de Ceretec scan heeft laten zien, welke gebieden in haar hersenen aangedaan zijn.
Ik noem het ook naar Fee toe, Aangedaan, niet beschadigd of kapot.
Ik heb geen ervaring met alzheimer, anders als wat er er in mijn vriendenkring gebeurt, waar het ook toegeslagen heeft.
Ik vrees de uitkomst van de scan, en ik denk niet dat de arts uitspraken doet, over de tijd die ons nog rest.
Ik kan daar niks mee, en het is en blijft een ongewisse toekomst, maar desalniettemin een toekomst, laten we maar hopen op het beste.

En straks is het zover, en blijven we samen, dat is althans het plan, ik durf het nog niet helemaal te geloven, er zijn zoveel dingen gebeurd.
Fee hoopt dat het net de stiefkinderen ooit weer goed komt, en voor mij hoeft het geen dikke mik te zijn, maar gewoon normaal.
Ik heb Amanda vorig jaar al gezegd, dat ze met haar gezin welkom is, dan kunnen zij de cottage gebruiken, en zoeken Fee en ik tijdelijk iets anders.

Ook Fee krijgt alle liefde die ik in me heb, maar dit keer delen we alles, we praten veel, lachen veel, schoppen soms tegen die rotziekte aan, maar vandaag kom ik voorgoed thuis, zo voelt het, en ik durf het eigenlijk niet hardop te zeggen.
We missen het zo heel erg, gewoon om in elkaars nabijheid te zijn, en ja, ook de intimiteit.
Nu worden er geen foto's gemaakt van ons, maar lopen we trots hand in hand.
Ik voel me een geluksvogel, dat ik dit allemaal mag ervaren, ik kijk weer, naar wat ik heb (we hebben) niet naar wat ik niet heb, en zo moet het in het leven zijn