Morgen is het zover, en toch ben ik verdrietig
Morgenvroeg vertrek ik, om samen met Fee, een nieuw leven te beginnen.
Ik kijk er al dagen naar uit, en hoe dichterbij het komt, hoe meer ik ze mis.
Dat had ik niet verwacht.
En vandaag was voorlopig mijn laatste grananny day, en ik heb de kinderen allemaal een dikke knuffel gegeven, en uitgelegd, dat ik er een tijdje niet ben.
Ook Amanda natuurlijk, en gezegd dat ik ze zal bellen, en wat foto's stuur, zodat ze ook een beetje mee kunnen genieten.
En toen vond ze het nodig om me ongelofelijk op mijn ziel te trappen.
"Met alle respect, maar ik hoef geen foto's van HAAR te zien"
Dat heeft niks met respect te maken, is eigenlijk het tegenovergestelde.
En ik ben gewoon verdrietig, terwijl ik eigenlijk heel blij zou moeten zijn.
Ik vindt dit zo gemeen, en snap wel dat ze er moeite mee heeft, maar ik zou het fijn gevonden hebben, als ze ook eens een keer blij voor me zou zijn geweest, want dit was gewoon, uithalen, naar mij, en dat heeft Margreet al zo lang bij mij gedaan.
Terug bij af, zo voelt het, buitengesloten, en nog even natrappen.
Ja het zijn haar emoties, maar waarom wordt van mij verwacht dat ik daar rekening mee houd, maar andersom niet hetzelfde mag verwachten.
Ik dacht dat het langzaam goed aan het komen was, dat ze het kon accepteren, maar dit bewijst wel dat dat niet zo is.
Mijn dochter heeft me heel veel tranen gekost, 10 jaar ruzie met me gemaakt, en ik dacht dat we een plekje in elkaars hart hadden, en nu heb ik het gevoel dat ik gebruikt ben, zoals het uitkwam.
Ja ook dat zijn emoties, want het doet gewoon even heel zeer.
HAAR, heeft een naam, maar het net als Voldemort in Harry Potter, heet ze, ZIJ, die niet genoemd mag worden, ze wil er niks over horen, niks over zien, en al helemaal geen foto, en ik denk dat ik helemaal geen foto's naar haar zal gaan sturen, dat klinkt rancuneus, en zo ben ik niet, maar ik wil gewoon gelukkig kunnen zijn, zonder dat het me misgund wordt.
En tegelijkertijd klagen dat ik niks deel.
Dit doet zo zeer, en waarvoor, ik weet het niet, en ik ga me er ook niet meer druk om maken, ik heb genoeg rekening met ze gehouden, laat het nu maar eens van de andere kant komen.
Ik had blij moeten zijn, maar zit nu in tranen, en ik was zo blij.
11 reacties
Voor het scheiden van de markt nog even een trap nageven, wat een vreselijk mens is die stiefdochter van jou toch! Zet het van je af aub, vanaf morgen gaat er een andere wereld met veel waŕmte voor je open, zo weinig mogelijk contact met Amanda, want ze zal alles aangrijpen om je de grond in te trappen.GA GENIETEN!!!
Het lijkt erop dat ze haar behoeftes belangrijker vindt als de mijne.
Ik ben door haar moeder jarenlang de grond ingetrapt, en weggetrapt, dat gaat dus nooit meer gebeuren.
Ik wil alleen maar dat je gelukkig wordt, dat is makkelijk gezegd, maar de praktijk is, dat zij het er moeilijk mee heeft, en ze wil dat ik me schuldig ga voelen, dat ken ik ook van vroeger, en dat vertik ik.
Ik houd de deur op een kier, en als de deur dichtgaat zal zij degene zijn die dat doet.
Ah, ja zo voelt het nu. Ze is altijd voor jou je dochter geweest, maar jij was voor haar stiefvader. Ik heb die periode ook gehad, van niks van mij willen weten en toen het goed was en ik ging scheiden van haar moeder, opnieuw niks van mij willen weten. En ik heb het je verteld, voor mij was het klaar, ik heb alle telefoonnummers gewist, toen besloot ik dat ik geen dochter had. Alle contacten verbroken, alles opgeruimd. Ook alle contact met de kleinkinderen verbroken. Haar keuze werd mijn keuze. Uiteindelijk is ze na vier jaar bijgedraaid en heb ik er nu een fantastische dochter aan.
Wil je overleven, dan is contact verbreken het enige wat je kunt doen.
Helemaal mee eens!
Wat ik vaak beschrijf bij collega's, herken ik in jouw verhalen over Amanda: wij zouden alles moeten begrijpen en vergeven, maar omgekeerd is dat dan blijkbaar niet nodig... Het is pijnlijk, unfair en enorm verdrietig. Het laat een gat in je hart na. Jammer dat je de droom om het mooi af te sluiten moet loslaten, maar je kan ook maar doen wat jij kan... Helaas zijn mensen in een relatie met 2 en je kan niet het deel van de ander doen. Loslaten tot ze eventueel zelf haar verantwoordelijkheid opneemt... Ik wens je morgen een vlotte reis zodat Fee je snel kan knuffelen. Zij zal eengroot deel van het gat in je hart wel weten op te vullen.
Ik had je zo toegewenst dat het anders liep met Amanda...
Ik had het ook anders gewild, maar daar heb je er twee voor nodig.
Maar ik houd de deur altijd op een kier.
Wat verdrietig dat het zo moet lopen.
Hopelijk kun je het hier achter laten en volop gaan genieten in Schotland. Dat is je gegund.
Ik lees je stukje en denk gelijk aan een mooi boek wat ik heb liggen. Hieronder het plaatje,vond hem heel toepasselijk. Op de tweede foto een tekst voor Amanda. En met een dikke knuffel voor jou🫂
Lieve Peter,
De uitspraak van Amanda zegt alles over haar en niets over jou. Ik vind het heel erg voor je dat ze jou zo'n trap nageeft. Je kan wel zeggen dat ze het er moeilijk mee heeft dat haar moeder is overleden, maar ze is een volwassen vrouw en als ze van je houdt dan gunt ze jou de liefde.
Probeer het achter je te laten in Nederland. Stuur gewoon foto's naar haar toe als je iets wil delen. Mét en zonder Fee erop. Geniet van de liefde en het samenzijn in Schotland.
Liefs en knuffel. Monique
Ach lieve Peter,
Dit wilde je niet, ik kan me je verdriet zo goed voorstellen…Ze heeft het er erg moeilijk mee, kan het niet accepteren. Nog niet…zoals Zweef schrijft…geef het de tijd. Blijf zenden, het zal vast een keer goed ontvangen worden. Het zegt alles over haar en niks over jou hoor! Ik wens je een hele mooie , bijzondere en fijne kerst!
Liefs Fram
Och hele lieve jij!
Je hebt wellicht wel door dat ik achterstevoren 'mijn werk' aan het bijwerken ben. Laat ik zo zeggen dat onze omstandigheden me even harder nodig hadden.
Ik hoop van harte dat Amanda eens in de spiegel kijkt en ziet en inziet hoe naar en onrechtvaardig ze naar jou toe is. We kunnen het allemaal proberen te snappen, maar dit is gewoon onfair. Niet eerlijk. Heel vals zelfs.
Dat gevoel kreeg ik al toen ze zo akelig reageerde dat jij door jouw liefde voor Fee geen oppasopa meer kan zijn. Ze presenteert telkens weer mooie 'verhaaltjes' naar je, maar als het háár maar geen 'moeite' kost of anderszins ongewenst raakt. Tja, dan is je leven wel gemakkelijk als het voor jou alleen maar vlekkeloos mag verlopen. Ik snap wel dat het tegenviel, maar hé, zíj willen kinderen! Die verantwoording ligt bij hen, niet bij jou. Jij zou het met liefde hebben gedaan, maar nu is er liefde op jouw eigen pad gekomen. Dat ze daar potverdorie blij mee/om is! Houden van is tweerichtingsverkeer, geen éénbaansweg.
Soms hou ik me voor dat ze zo reageert omdat ze je niet missen kan. Zucht... maar dan gebruik je toch echt andere woorden. En zou zeker jij voelen dat dát het hem was.
Stuur maar foto's. Gewoon zoals ze zijn. Zeg dat je hen mist, maar je erg gelukkig voelt bij en met Fee. Je hebt dit leven dubbel en dwars verdiend lieverd!
Kusknufkusknufknufkusknufkus
HB