Mijmeringen

Het leven in Schotland is prima, we krijgen meer een meer dingen geregeld, allemaal zaken die we van ons overvolle lijst kunnen afvinken.
Langzaam beginnen we steeds beter onze draai te vinden, en in een ritme te komen.
De zon schijnt en het waait behoorlijk, ze noemen dat it's blowing a hoolie.
Net met de hond de moors opgewandeld, gewoon het smalle weggetje voor ons huis oversteken.
Ik heb gestofzuigd, Fee is bezig met stoffen, en zo verdelen we de taken, straks ga ik koken.

En dan heb ik tijd om muziek te luisteren, mijn spotify lijst, en dan komen de herinneringen aan een andere tijd voorbij, het lijkt wel een ander leven, alsof het niet echt gebeurd is, maar dat is schijn.
Ik luister naar het nummer "into the west"van Annie Lenox, het nummer dat Margreet als afsluiting van haar dienst had gekozen.
Beelden komen voorbij, terwijl het nummer begint met 
Lay down
Your sweet and weary head
Night is falling
You have come to journey's end.
Op dat moment kwam er tijdens de dienst, de foto voorbij, waar Margreet haar hoofd op Bobs schouder legt, we hadden net daarvoor te horen gekregen, dat de stamceltransplantatie niet had geholpen, en ze uitbehandeld was.
De foto herinnert me aan dit nummer, en dit nummer herinnert me aan deze foto,

Ik zie Margreet voor me, en denk hoe zwaar het voor ze geweest moet zijn, ik heb 2 foto's gemaakt, in de eerste zie je haar zorgen, in de tweede probeert ze een glimlach tevoorschijn te toveren.
Ik mis ze niet, maar toch voel ik weer even het verdriet van het moment, heb toch even hartzeer, voor haar, niet voor mezelf, zij had het het hardst.
Het heeft zijn sporen in mijn leven achtergelaten.

Muziek betekent iets voor me, en sommige nummers van toen, hebben een nieuwe betekenis gekregen, nu Fee in mijn leven is, en er zijn nummers bijgekomen, "You belong to me" van Annie Lenox, dat is mijn nummer voor Fee, de tekst zegt het allemaal.

Terugkijkend op de 33 jaar met Margreet, voel ik, dat ik het, ondanks alles, goed heb gedaan.
We hebben samen onze kinderen grootgebracht, hebben mooie momenten gedeeld, vakanties gehad, samen gelachen en gehuild.
De herinneringen zullen altijd blijven, maar het is tijd om naar het mooie te kijken, dat voel ik meer en meer.
Kijken naar de momenten dat we tegen elkaar zeiden, we hebben het fijn samen.
We hebben het samen goed gedaan, niet perfect maar goed.
Alle pijn en verdriet van die jaren verschuift naar de achtergrond, het is tijd om het voorbije leven samen, te vieren, want we hebben het toch maar gedaan.
Bob is voor zijn werk 6 weken in Taiwan, en belt af en toe via WhatsApp.
En nadat de stiefkinderen, afgehaakt hebben, heeft dit ervoor gezorgd dat de band tussen hun drie verstevigd is, dus ik zie dat als positief resultaat, van het negatieve.

Ik spreek eigenlijk alleen Bob, en denk erover na, om te laten weten dat Fee en ik trouwplannen hebben, maar weet nog niet, of ik zal laten weten dat ze welkom zijn.
Misschien is het feit dat ik gelukkig ben, een reden voor hen om de stap te zetten, maar ik heb er een zwaar hoofd in.
Maar in eerste instantie zeiden ze alle drie, dat ze willen dat ik gelukkig ben.
Mijn leven gaat verder, en ik voel de liefde, zoals ik altijd had gedacht dat ie zou moeten zijn, zo compleet.
Ik zei tegen Fee, dat als ik in de spiegel kijk, ik haar zie.
We lopen trots hand in hand, willen nooit meer loslaten.
En Margreet, blijft achter, maar wordt niet vergeten, dat heeft ze niet verdiend, ze heeft verdiend, dat ze af en toe even voorbijkomt in mijn leven, dat ik de foto's kijk.
Ik kijk ze met een gevoel van trots, want ze heeft zoveel voor haar kiezen gekregen, en dan toch een glimlach, op een moment van verbijstering