Mooie dingen terwijl er een leven voorbijkomt

Fee is in Edinburgh, om wat zaken te regelen, en ik ben thuis gebleven.
Niet omdat ik te lui ben om mee te gaan, maar Fee moet dingen zelf blijven doen, dat geeft haar zelfvertrouwen.
Waar dat vroeger (voor mijn tijd}misschien binnen een paar uurtjes gepiept zou zijn, duurt het nu heel wat langer.
We zijn zondag bij hele goede vrienden van Fee langs gegaan, oude herinneringen voor Fee, nieuwe voor mij.
Telkens als ik nieuwe mensen ontmoet van haar vroeger, zeggen ze, dat ze Fee nog nooit zo gelukkig hebben gezien, en dat ze blij zijn, dat ik in haar leven ben gekomen, en ik weet dan niet zo goed wat ik moet zeggen, alleen maar dat we, als we wakker worden, in elkaars ogen kijken, en beginnen te twinkelen.

Ik ben thuis, en heb nu tijd om dingen uit te zoeken, die ik op een externe harddisk geparkeerd heb, en dit keer ga ik door de mappen heen, die ik van Margreets PC gekopieerd heb, dingen die werkgerelateerd zijn/waren.
Ik zie dat de meeste mappen op 2018 eindigen, in 2019 heeft ze niet meer gewerkt omdat kanker toesloeg, en het gaat verder in 2021, toen ze kanker achter de rug leek te hebben, de zon in haar leven weer begon te schijnen.
Maar het was van korte duur, want kanker sloeg weer genadeloos toe, dus ze heeft in 2018 voor het laatst gewerkt, 2021 was er de hoop, maar mocht het niet zo zijn.
Ik zie haar diploma's, haar CV, allerlei verklaringen en getuigschriften, foto's van pasjes, rijbewijzen , paspoorten, en ik kan het niet laten om ze te bekijken.
Ik weet dat het herinneringen zijn geworden, maar het gaat om een echt mens, die echt in mijn leven geweest is.
Ik lees hoe cliënten haar prijzen, en ze heeft iets in hun leven betekend, en vroeger zou ik gedacht hebben, hoe anders was het voor mij.
Maar nu zie ik de mens die ze voor anderen was, goed, vriendelijk en behulpzaam.

Alles behalve de foto's getuigschriften en verklaringen gaat weg, maar ik kan deze tekenen van haar mensenleven, niet definitief verwijderen, want dan is het net of ze er nooit is geweest, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen.
Er zitten foto's bij die gemaakt zijn toen ze afscheid van Edinburgh nam, ons bezoek aan Zwolle, en haar laatste kerstmis samen met de kinderen en kleinkinderen.
Alle foto's waarvan ik weet dat ik ze al heb opgeslagen, heb ik daarna verwijderd.

En ik denk, wat hebben we toch een leven gehad, en voel soms de liefde voor haar die even in mijn hart steekt, want ondanks alles heb ik van haar gehouden.
Ik vier voor een moment, het leven dat achter me ligt, wisten wij veel dat het zo zou lopen

Ik heb ooit een blog geschreven wat voor lied ze voor mij zou zingen, een liefdeslied, of toch vol verwijten.
En ik denk dat ze nu een lied zou zingen waarin ze blij voor me is, en hoopt dat Fee en ik nog genoeg tijd krijgen om een goed leven te leven.
ik mag graag denken dat ik dat verdien, en dat ik in dat lied even de liefde van haar kant zou mogen voelen.
Vreemd dat ik nog steeds de liefde van toen beantwoord zou willen zien worden, ook al is het daarvoor te laat.
Maar het is goed, want Fee en ik zijn zo verstrengeld met elkaar, dat maakt veel goed