Laatste brief, Margreets verhaal is rond

Het Radboud ziekenhuis, heeft een grote rol gespeeld in de laatste jaren van Margreet's leven, en dus ook in mijn leven.
Ik heb ze een brief geschreven, om ze te bedanken, om ze te laten weten, hoe het al die jaren gevoeld heeft, en dat het een heel erg waardig einde was, met een bijzondere dienst.

En later nog een brief om te vertellen over mijn afscheid in Edinburgh, zoals ik in de eerste brief verteld had, en mijn ontmoeting met Fiona, en de knuffel.
En ik heb het gevoel, dat ik het ze ook schuldig ben, om daar de uitkomst van te laten weten, en dus heb ik een derde en laatste brief geschreven, met daarin een vermelding van de inhoud van de eerste en tweede brief, omdat ik dacht, dat ze misschien wel heel veel brieven krijgen, en na 1 jaar echt niet meer herinneren wat er in de eerste twee brieven stond.
Na de begrafenis van mijn oom ben ik naar het Radboud ziekenhuis gereden, en heb de brief persoonlijk afgegeven.
Op de dagbehandeling van de afdeling hematologie heb ik de brief bij de receptie afgegeven, en de dame vroeg mijn naam, en wist nog precies wat er in de twee andere brieven had gestaan, en dat verbaasde mij.
Ik heb gezegd dat dit de derde en laatste brief is, want mijn leven heeft een nieuwe wending genomen.
Ik denk dat ze ook daar heel veel verdriet meemaken, en het ook vaak moeilijk hebben, en ik wilde gewoon laten weten, dat wij allemaal ons plekje in het leven weer gevonden hebben, dat we niet alleen maar verdriet kennen, maar ons leven verder gaat.
Mij lijkt het fijn, als ze ook weten hoe het verder gaat.
Ik heb in het kort het verhaal verteld, dat ik Fee gevonden heb, en dat wij, in elkaar de liefde van ons leven gevonden hebben, en ik dus van plan ben om in de loop van het komend jaar definitief naar Schotland te vertrekken.
Ik heb ze verteld hoeveel ze voor ons betekend hebben, en hoe dankbaar wij daarvoor zijn geweest.
En regelmatig had ik het moeilijk om mij tranen te bedwingen, want we hebben hier zo vaak gestaan, zoveel meegemaakt.
En toen ik in het kort, het verhaal vertelde, kwamen aan de andere kant ook de emoties los, ook zij gunden me het geluk, en dat ik er nog lang van mag genieten.

Lieve mensen van het Radboud,

Mijn vrouw Margreet Fest-Huls is vorig jaar op 23 februari overleden, en ik heb jullie daarna 2 brieven geschreven om jullie te bedanken, en om te laten weten dat het goed met ons gaat.
En dit is de derde en laatste brief.

In de eerste brief schreef ik over de belofte aan mijn vrouw, om naar Edinburgh te gaan, en op iedere plek waar we samen herinneringen aan hebben, even stil te staan, haar erbij te denken, dankbaar en gelukkig te zijn voor de tijd samen, en op iedere plek afscheid te nemen, en aan het eind, zou ik net als in 2022, een laatste keer een kaars voor Margreet opsteken.

De twee zonen kunnen er op dit moment goed mee omgaan, maar praten er liever niet over, maar onze dochter Amanda, heeft het er nog steeds moeilijk mee, maar gaat langzaam de goede kant op.

Ik heb het vorig jaar al grotendeels achter me gelaten, en wat mij heel erg geholpen heeft, is het bloggen onder de naam pxist op www.kanker.nl ,waar ik november vorig jaar mee begonnen ben

Het van me afschrijven, en de reacties en interactie hebben mij geholpen, er staan meer dan 180 blogs, en ze zijn inmiddels al 27.000 keer gelezen, andere forumleden schrijven dat ze de blogs graag lezen, en er ook echt iets aan hebben, voor sommigen geeft het, het gevoel, dat als ze er niet meer zijn, ze nu weten, dat hun gezin verder kan gaan.

Ook ga ik regelmatig bij mensen van het forum op bezoek, of zij bezoeken mij.

Ik speel al 22 jaar op de Afrikaanse Djembé trommel, en het heeft mij heel veel energie gegeven, en geholpen uit mijn burn-out te komen, en heb dit met een van de mensen van het forum besproken.

Dit is een eigen leven gaan leiden, ik ben in maart 2024 met pensioen gegaan, en in april heb ik een workshop gegeven bij een van de mensen, voor een man of 10, en het blijkt dat het ook mensen met kanker energie geeft, de reacties waren ook, dat ze nog steeds energie hadden terwijl ze normaal al 3 of 4 uur uitgeteld op bed hadden gelegen.

Deze energie helpt je ook de volgende dag door te komen.
Sommige deelnemers hadden elkaar al vaker ontmoet, en het raakte me in mijn ziel, toen een van hen zei, “ik heb me nog nooit zo een gevoeld”.

Inmiddels heb ik al een aantal keer een workshop gegeven, ook in een van de IPSO centra in Zwolle, en het helpt mensen, en ik vind het heel waardevol, en fijn dat ik dit kan doen.

In de 2e brief schreef ik over de reis die ik in juli 2023 met Amanda naar Edinburgh had gemaakt, zij, om haar moeder te vinden, en ik om mijn belofte van afscheid in te lossen, en dat ik op St. Cuthberts Kirkyard een vouw ontmoette, die daar met haar hond wandelde, die niet luisteren wilde.

We raakten in gesprek, en ze vroeg waar ik vandaan kwam, Nederland antwoordde ik.

Ze vroeg de reden van mijn bezoek aan Edinburgh, en ik vertelde dat ik afscheid aan het nemen was, van mijn vrouw, in wat ze haar tweede thuis noemde, en vertelde haar van mijn belofte, en mijn afscheid op alle plekken waar we samen herinneringen aan hadden.

Zij was ook een geliefde kwijtgeraakt, en had op dezelfde manier afscheid genomen, door alle plekken te bezoeken, wat ik deed was goed zei ze, en dat vond ik best bijzonder, en ze liep verder want ze was in haar lunch break.

Ze draaide zich ineens om en zei, My name’s Fiona, what’s yours, Peter antwoordde ik.

Ze kwam naar me toe, en zei, Peter what you’re doing is great, May the wind be always at your back, en gaf me een enorme knuffel, en ik was sprakeloos, en ze liep weer verder.

Even later was ik in de St ’Giles Cathedral om een kaarsje op te steken, maar vanwege de drukte, ben ik eerst door de kerk gelopen, en er zong een koor, dat net een nieuw lied inzette, en dat heb ik opgenomen, net as ik het jaar daarvoor had gedaan, toen Margreet al onderweg was naar huis, samen met Amanda, ik heb de opname naar haar gestuurd, omdat ik in de kerk aan ze dacht.

Maar het was vooral de tekst van het lied, want de 2e regel was, May the wind be always at your back, een stukje uit een oud Keltisch gedicht.
Voor mij was het een afscheidslied voor een overledene, en het zorgde ervoor dat ik Margreet los heb gelaten, het was alsof ze zei, laat me maar los, ik ben op een mooie en goede plaats, het is goed.

Op de terugvlucht heb ik mijn trouwring afgedaan.

Ik had alle foto’s van ons 1e bezoek in 2012 op mijn telefoon waar zij op stond, en dezelfde route gelopen, afscheid genomen, en iedere foto op dezelfde plek opnieuw gemaakt.

Maart 2024 is mijn pensioen ingegaan, en gelijk daarna, in april, ben ik 2 weken naar Kreta gegaan.

Dat was eigenlijk de reis die Margreet en ik sinds ons eerste bezoek in 2018, gepland hadden, maar een week voordat we zouden vertrekken, werd ze in het Radboud opgenomen met de dwarslaesie veroorzaakt door een grote tumor, die haar ruggengraat samenkneep.
Sindsdien hebben we ieder jaar geprobeerd terug te gaan maar door Corona en kanker, is dat nooit meer gelukt, tot het moment dat ze in 2022 niet meer mocht vliegen, en was het definitief van de baan.

Op Kreta heb ik ook de foto’s van 2018 op mijn telefoon gezet, en heb ik dezelfde plaatsen bezocht, en in ieder kerkje waar we geweest waren, heb ik een kaars voor ze opgestoken, en een heel mooi liedje op mijn telefoon afgespeeld, Sometimes a prayer Will do van Tracey Campbell.

En omdat ik voor het toeristenseizoen op Kreta was, heb ik op veel plaatsen, helemaal alleen gestaan, zo ook in de Melidoni druipsteengrot, waar ik ook met Margreet ben geweest, en als je dan dit lied door de druipsteengrot hoort gaan, dat is magisch.

Ik heb mijn verhaal met mensen gedeeld, die het wilden horen, en de reacties waren altijd heel ontroerd, en ontroerend.

En nu dan de 3e en laatste brief, omdat de reis van het leven wat ik ooit met Margreet had, ineens een heel andere wending neemt.

Augustus dit jaar zijn de kinderen, mijn schoonzoon en ik naar Edinburgh gegaan, om daar bij St. Anthony’s Chapel, een beetje van haar as uit te strooien, en samen met Bob zou ik naar de taptoe gaan, want ik wilde Margreet met de doedelzak klanken, waar ze zo van hield de hemel insturen, dat samen met het uitstrooien van de as, was voor mij het uitvoeren van haar laatste wens, haar thuisbrengen in haar geliefde Edinburgh.

Ik had contact met de mensen van de Taptoe van de taptoe gehad omdat ik het programma wilde weten, en uitgelegd dat ik hoopte dat Amazing Grace er bij zou zitten, en dat ik afscheid van mijn vrouw zou gaan nemen op het eind van de taptoe, dan spelen ze een nummer “The Bear” dat ook, Going back to the Barracks, wordt genoemd, en ik wilde Margreet de hemel insturen, terwijl de Pipes en drums afmarcheerden.
Ik heb het programma gekregen, en toen Bob en ik daar zaten, kwam er opeens iemand naar ons toe van de taptoe, ze moest onze zitplaatsen in de gaten houden, want we zouden een upgrade krijgen.

Wij waren totaal verbaasd, maar ze kwam een kwartier later terug met iemand die zich voorstelde als Commander Colonel ….., de mensen van de taptoe hadden mijn verhaal gelezen, en vonden dat ze iets moesten doen,  om het afscheid nog specialer te maken, en we kregen een upgrade, en een geurkaars, namens de mensen van de taptoe, om die thuis voor mijn vrouw op te steken, namens hun, ik heb heel veel moeten slikken, en we zijn op de allermooiste plaatsen van de taptoe gezet, het afscheid was heel bijzonder, de tranen ook.

Ik had 1 jaar naar Fiona gezocht, via kranten, de kerk, facebook, en alle Fiona’s in de wijde omgeving, die voor een advocatenkantoor werkten aangeschreven, want uit het weinige dat ik wist, werkte ze vermoedelijk voor een advocatenkantoor, maar buiten een vermoedelijke achternaam, was ik niet verder gekomen.
Ik wilde haar alleen maar bedanken voor haar woorden en de knuffel, en vertellen wat die voor mij betekend hadden, en wilde haar verhaal horen, ik vond dat ik haar dat schuldig was, maar met alleen een voornaam kom je niet ver.

Ik zou 10 Augustus on 08:30 in Edinburgh arriveren, de kinderen 2 dagen later, en een dag voor ik vertrok, heb ik weer op de naam gezocht, en vond ik een telefoonnummer, en dat heb ik gelijk gebeld.
Ik heb uitgelegd dat ik naar Fiona op zoek was, omdat ik haar wilde bedanken, en haar verhaal wilde horen, en toen werd het stil, “ja dat was ik” en we hebben afgesproken om de dag daarna samen te gaan ontbijten, en daarna samen met de hond, in Princess Street park te gaan wandelen.

Dat zij de woorden sprak die ik even later in de kerk in het lied hoorde, die ervoor zorgden dat ik Margreet los liet, die kans is heel erg klein, maar dat ik haar met alleen een voornaam zou vinden was astronomisch klein, en toch is het me gelukt.

Dus ‘s-,morgens de 10e augustus zat ik om kwart over negen bij The Huxley, en hebben we samen ontbeten, en daarna zouden we met de hond, een stukje gaan wandelen.

Maar ik gaf aan dat Princess Street park heel druk is vanwege het Fringe festival dat 20 dagen duurt, en ik het park inmiddels op mijn duimpje kende, omdat ik er al zo vaak geweest was, dus als er een andere plek was, ik dat ook goed zou vinden, zeker als er natuur was en het rustig was.

Ze vroeg waar mijn B&B was, Rosewell, en omdat dat niet ver van haar cottage lag, zei ze me de koffers achter in haar auto te doen, en zou ze me na de wandeling bij de B&B afzetten.
Uiteindelijk zijn we op de Pentlands Hills gaan wandelen, en op een stuk waar nogal wat verweerde rots lag, heb ik haar een hand aangeboden.

En met die hand veranderde  alles.

Op de terugweg zouden we ergens gaan eten, waarna ze me bij de B&B af zou zetten, maar tijdens de reis, vroeg ze of ik misschien bij haar thuis zou willen komen eten, en we hebben samen boodschappen gedaan, en zaten in het zonnetje in de tuin van haar cottage, kilometers van het dichtst bijstaande huis, en op een gegeven moment keek ik ze aan en dacht “ik zou ze willen kussen” zo totaal uit het lood geslagen, door alles wat ik voelde, heb ik dat dus niet gedaan.

Ze zei, dat ze me in haar leven wilde, ze had de hele wereld gezien, maar wilde met mij wel op vakantie, kwam ik af en toe daar, en zij bij mij.

Vriendschap dacht ik, en dat vond ik al heel wat na een luttele drie uurtjes, en de dag erop zijn we er samen op uit getrokken naar een of ander heel mooi estate, en ik zei, maakt niet uit wat er gebeurt, maar als we straks afscheid nemen, geef ik je een knuffel.

Ze zette me af, en we stonden buiten, en ik gaf haar een knuffel, en ze liep weg, draaide zich om voor nog een knuffel, en nog een knuffel, en sloot af met de woorden, don’t you go away, or I’ll be coming For you.

En ik was verbaasd, en eigenlijk ook wel verdrietig, dat het misschien hier bij zou blijven.
Ik heb de kinderen gebeld om te zeggen dat ik ze had gevonden, en er vriendschap was ontstaan.

De kinderen kwam maandag later in de middag aan, maar toen ik net wakker was Appte Fee, 

Toen ik zei dat ik je in mijn leven wil, meende ik dat serieus, want ik houd van je, ik weet dat je nog in rouw bent, maar als dat voorbij is, kun je me je hart geven, en gaan we samen verder.

Ik wist niet wat me overkwam, maar de gedachte aan de kus kwam bij me op, en voor mij was het ineens duidelijk, ik hield ook van haar.

Doordat er een bus en treinstaking zou zijn als ik terug zou moeten heeft ze me in haar logeerkamer gezet, en me zaterdag ochtend bij de shuttlebus in Edinburgh afgeleverd.

Voor ons beiden voelt het alsof we de liefde van ons leven gevonden, en ik ben in September nog een weekje bij haar op bezoek geweest, en toen stond het eigenlijk wel vast, we willen de rest van ons leven samen de weg lopen.

19 december vertrek ik naar Schotland, zij heeft een advocatenkantoor, en dat wordt normaal gedurende 1 maand gesloten vanaf de kerstdagen to half januari, maar door alle stress van het werk, en wat het net haar gezondheid doet, heeft ze besloten om haar bedrijf te verkopen, en met pensioen te gaan, ze kon al met 55 jaar, maar is nu in oktober 59 geworden, en de verkoop zal waarschijnlijk afgerond zijn, voordat ik arriveer.

Ik heb geen ticket terug gekocht, want dat voelt niet fijn, alsof je de dagen aan het aftellen bent, dus ergens in januari boek ik weer een vlucht terug.

In de loop van volgend jaar beslissen we samen, of we samen gaan wonen, maar dat zal in haar cottage zijn, dan doe ik langzaam mijn spullen weg, houd mijn woning nog een tijdje aan, en zeg dan mijn huur op.

Ik maak een nieuwe start, in Schotland, ga verder op mijn weg, maar nu met Fee, laat los wat was, en ga verder, met wat is

Liefs,

Peter

En nu is het verhaal rond

Ze hebben de link naar het forum opgeschreven, en de naam, ik denk dat ze er wel stukken van lezen, en ik hoop dat ze ook andere mensen op het bestaan van het forum op de hoogte brengen