Kriebels

Nog 2 dagen, en dan reis ik af naar Schotland, voor onbepaalde tijd.
Mijn eerste afspraak in Nederland is de 27e januari, dus voor die tijd zal ik terug moeten zijn, en dat geeft ook gelijk een stok achter de deur.
Ik heb nog steeds mijn koffer niet gepakt, maar wel vast de dingen klaargelegd, die niet op mijn lijstje staan.
Omdat we alle twee van kerstfilms houden, heb ik een DVD gekocht, Little Lord Fauntleroy, voor mij een echte kerstfilm, helaas was er alleen nog maar een Duitse versie, maar gelukkig zit er ook de originele Engelse audiostream bij, ondertiteling heb ik gelukkig niet nodig.

Nu eindelijk eens een keer bijtijds naar bed gegaan, en nu om 3 uur, ben ik klaarwakker, het begint te kriebelen, en mijn hoofd staat ineens in de hoogste versnelling, ik vraag me vooral af, hoe ik Poes, in de reistas moet krijgen, en ben in mijn hoofd aan het plannen.

De toevalligheden, die stapelen zich op, en het blijkt, dat ik zomaar bij een andere Fiona uit had kunnen komen.
Ik heb vorig jaar alle advocatenkantoren in een straal van 2Km, waar een Fiona werkte, aangeschreven, en mijn verhaal uitgelegd, en toen had ik nog geen vermoedelijke achternaam.
Er was maar een Fiona, die antwoordde, en die zei, dat zij het niet kon zijn want zij werkte in Aberdeen.
Ik had het van de week met Fee, over mijn zoektocht, en wat ik gedaan had om haar te vinden, en toen kwam ook Fiona Clarke naar voren, omdat die als enige de moeite had genomen om te antwoorden.
En Fee zei, ja die ken ik, want wij hebben samengewerkt met hun kantoor in Aberdeen in verband met de aankoop van vastgoed, maar ze heet geen Clarke, dat is haar getrouwde achternaam, maar eigenlijk heeft ze dezelfde achternaam als ik.
Fee wil liever niet dat ik haar naam schrijf, en wil in de anonimiteit blijven, ze heeft jaren als strafrechtadvocaat gewerkt in Glasgow, en de nodige mensen (die het verdienden) achter de tralies gekregen, en dan komen dus ook de bedreigingen, en dat is heel heftig,
Ze heeft daardoor een speciale training gevolgd, zodat ze in geval van nood haar mannetje (vrouwtje) staat, en een speciale rij training van de politie gehad, dingen waar ik nooit bij stil zou hebben gestaan.
Soms als een van de boeven in vrijheid wordt gesteld, of is overleden, krijgt ze daarvan bericht, en dat is dus de reden dat ze echt helemaal niks op internet heeft staan geen website, Email, social media, en ik heb haar telefoonnummer alleen maar gevonden, via een soort gouden bedrijvengids.
Dus ik had een Fiona te pakken, met dezelfde achternaam, het kan vreemd lopen, want ik heb Fee alleen maar gevonden, omdat iemand een vermoedelijke achternaam gaf, en eigenlijk heb ik dus 2 Fiona's gevonden.
Omdat Mevrouw Clarke, zo vriendelijk was om te antwoorden, en wenste dat ik "mijn" Fiona zou vinden, heb ik ze een kort mailtje gestuurd, met daarin de mededeling dat ik Fiona gevonden had, en we samen verder willen gaan in het leven.

En donderdag om 09:30 sta ik op Edinburgh Airport, en Fee zegt, dat ze er bijtijds zal zijn, want het kan zomaar behoorlijk druk worden op de Bypass (rondweg), en ze wil vooral niet te laat komen, en hoe dichterbij het moment van aankomst, komt, des te meer missen we elkaar, het is ook al een kleine 4 maanden geleden.
Haar hele cottage is spic en span, de voorraad hout voor het hardvuur is aangevuld, en ik had haar gevraagd, of het nog wel mogelijk zou zijn,om zo kort voor kerst nog een fatsoenlijke kerstboom te vinden, dus die heeft ze toch maar vast gehaald, de kerstspullen zijn tevoorschijn gehaald, en we gaan wel samen de kerstboom optuigen.
En dan komt het moment dat ik haar, haar eigen Fiona Popje zal geven, en misschien mag ik dat niet zeggen, maar ik zal erbij zeggen dat het ook namens de mensen op het forum is, voor mij voelt het wel zo.
We krijgen 1 dag een stel vrienden op bezoek, en gaan zelf vrienden bezoeken, mijn wereld staat op het punt, totaal te veranderen.
De koffers worden vandaag gepakt, en woensdag pas ik nog een dagje op bij Amanda.
De afgelopen weken heeft Bob grotendeels het oppassen voor zijn rekening genomen, Amanda heeft dat zo geregeld, en ik heb dat zo gelaten, ik had geen zin, om te vragen, waarom vraag je mij nooit meer.
Begin januari moet ze nog 1 oppas dag ingevuld hebben, en dat was lastig, en toen we sinterklaas vierden en ze een paar wijntjes ophad, zei ze "dat is jouw schuld" en ik ben er verder niet op in gegaan, dat lost toch niks op, maar het geeft me wel een gevoel van onbehagen, en dat had ik die dag toch al.
De afspraak was dat de kinderen 's-middags Sinterklaas hadden, en wij, de volwassenen ieder 3 algemene cadeaus zouden kopen, en we via een dobbelspel een cadeautje mochten pakken, dat was wat ik van Bob had vernomen, want toen dat besproken werd. lag ik met koorts en keelpijn op bed.
Dus ik had mijn cadeautjes allang gekocht en ingepakt, en vlak voordat ik naar Amanda zou gaan, Appte ze ineens over cadeaus voor de kinderen, dat we die apart moesten zetten.
En eigenlijk raakte ik daarvan overstuur, want dat was helemaal niet besproken, en ik voelde me, alsof ik de slechtste opa van de wereld was, en heb halsoverkop voor ieder kind een mooi cadeau gekocht, maar het was een rotgevoel.

Nu kan ik daar wel over gaan praten, maar dat lost niks op, en al gauw kom je in de sfeer van verwijten, en dan worden er soms dingen gezegd, die hard aankomen.
Maar ze zag heel goed dat ik overstuur was, toen ik in tranen voor de deur stond.
Ik hoor niet zoveel van Amanda, koffiebezoekjes voor een knuffel doet ze niet meer, en eigenlijk geeft me dat het gevoel dat ik alleen ben, voor oppassen word ik alleen nog gevraagd als het echt niet anders kan

Wat me steekt, is, dat ik schijnbaar niet de moeite meer ben, om bij dingen te betrekken, dat is het gevoel wat het mij geeft, en ik krijg gelijk een deja vu gevoel, Margreet deed dat ook al jaren, dat ik niet belangrijk was, ik hoorde het achteraf, of de dag voordat het zover was.
En ineens wordt ik weer herinnerd, aan het wegtrappen dat Margreet heeft gedaan, jarenlang.
Rouw is voor iedereen anders, en toen Amanda een tijdje geleden zei, dat ze het gevoel had dat ze na haar moeder ook haar vader kwijt zou raken, en dat het PAS anderhalf jaar geleden was, dacht ik, dat het voor mij voelde, alsof het AL anderhalf jaar geleden was.
En na alles wat ik in het afgelopen jaar van me af heb geschreven, denk ik dat mijn rouw, begon, toen het wegtrappen begon, want eigenlijk was ik Margreet al kwijt, ze liet me niet meer toe.

Het buitensluiten, wat Amanda nu doet, voelt net zo, en misschien bedoelt ze het niet zo, gunt ze me echt de vrijheid, maar af en toe doet het zeer, en krijg ik het gevoel dat ik al afgeschreven ben.
Ze wil niks over Fee horen, maar neemt me tegelijkertijd kwalijk dat ik niks deel.
En de boodschap was laatst duidelijk, ze wil weten waar ze aan toe is, en het feit dat ik dat zelf ook niet weet, en het voor mij ook moeilijk is, dat telt niet.
Alles moet geregeld worden, dus ook mijn wensen, als ik zou komen te overlijden, wil ik naar Nederland overgebracht worden, welke muziek, wie, als het aan Amanda ligt, moet ik dat nu allemaal gaan beschrijven.
En ik snap wel waar dat vandaan komt, want haar moeder liet het tot het allerlaatst liggen, en toen ze kwam te overlijden, was er maar weinig besproken, en heb ik namens haar gesproken.
Margreet heeft terecht, nooit willen weten wat de vooruitzichten waren, maar dat maakt het wel verdomd moeilijk, om dingen te gaan regelen, en bespreken.

Dus heeft Amanda nu al alles tot in detail vastgelegd, geen idee wat.

Met mij heeft Margreet eigenlijk helemaal niks  besproken, pas toen ze overleden was, kreeg ik te horen, dat ze haar zwarte trouwjurk aan wilde, wist ik niet, ik wist alleen dat ze een half uurtje na haar overlijden, alleen gelaten wilde worden, met de ramen en gordijnen open, zodat ze afscheid kon nemen van haar lichaam.
De dame van de Reiki, zei later dat Margreet al eerder afscheid had genomen van haar lichaam, ik kan daar helemaal niks mee.

Voor mijn gevoel zit ik nu tussen twee werelden in, eentje waar ik welkom ben, en eentje die me liever niet wil hebben, en dat doet zeer, want het voelt alsof ik terug in de tijd ben gegaan.
Het is onderbuikgevoel, dat weet ik, maar het voelt nu eenmaal zo, ook ik heb een zware tijd achter de rug.
Ik zou het natuurlijk kunnen bespreken, maar ik ben het moe, om me telkens zo te moeten voelen, telkens extra mijn best te doen, telkens in de verdediging te moeten gaan.
En nu moeten ze me eindelijk eens nemen zoals ik ben, ik heb 35 jaar voor mijn kinderen gezorgd, en nu is het tijd voor mij