hoe anders is het voor anderen
Ik lees de blogs van anderen, die veelal zelf de ziekte hebben, of hebben gehad, en ik besef hoe anders mijn beleving als nabestaande is.
En hoewel men mooie dingen blogt, en mooie reacties krijgt, geeft het mij een gevoel van onmacht. Er zijn ook geen woorden te vinden, waarmee ik kan helpen.
Hoe steek je iemand een hart onder de riem, die het zo hard nodig heeft, ik probeer het toch.
Een leven van toppen en dalen, maar bedenk, zonder dalen, kunnen er ook geen toppen zijn.
Alles is balans, maar in jullie situatie moet je dubbel genieten van de toppen, anders kom je het dal niet uit.
Er liggen zoveel vragen voor je, onzekerheden voor je, een leven achter je, waar gaat het heen, wist je het maar.
En je zoekt warmte, anderen die je dragen, in je momenten van verdriet en verslagenheid, maar ook vooral om de mooie momenten te delen, als je het uitzicht vanaf de top geniet.
In gedachten knuffel ik iedereen die zich alleen voelt, verslagen, en verlaten, ik knuffel iedereen die op de top staat, want jullie allemaal, verdienen het zo.
Ik huil en ik lach met jullie, tot het eind, voel je je gedragen
9 reacties
Ik vind dit heel mooi geschreven. Het raakt me. Je geeft perfect aan waarom mensen hun ervaringen delen.
Dank je wel voor je virtuele knuffel en aandacht.
💕
Jullie verdienen het zo, iedereen die zich er doorheen worstelt, en als ik het soms lees, denk ik "god, wat moet je je soms alleen voelen"
Ik doe het graag
Peter
Dat is het wat helpt: dat dubbel genieten van toppen (en daardoor er eigenlijk twee keer zoveel hebben, mooi meegenomen), het extra dankbaar zijn voor al het lieve en mooie om je heen, het waardevolle zien in het kleine. Mooi omschreven en wat een zacht-aardig persoon ben jij!
Dank jullie wel
Dat is precies hoe het is ,en je voelt je hier gedragen en gesteund ,dank je voor dit blog
groet hes
Mooi mens
Door het delen van jouw / jullie 'belevenissen' in woorden hier, ervaren wij ook jouw medeleven met ons. Zo'n mooie en bijzonder wisselwerking op onze site...
xx Hebe
Naar aanleiding van jouw reacties op mijn blog ben ik nu al jou blogs aan het lezen. Wat een bijzonder mens ben je. En wat heftig wat je mee hebt gemaakt maar ook respect voor de manier waarop je dit verwerkt. Laat het gevoel van onmacht ajb los. Je mooie woorden geven steun en doen ons allemaal goed. Keep up the good vibes.
Lieve S-E,
Je maakt me even, helemaal stil.
Ik ben gewoon zoals ik ben, en probeer mijn deel te doen in het helpen van mensen, die het nodig hebben.
Dat mijn woorden steun geven, en jullie goed doen, dat is eigenlijk wat ik graag wil zijn.
De onmacht is, dat ik de woorden niet weet, die echt het verschil kunnen maken.
Ik lees de andere blogs, en dan wil je gewoon, dat het goed gaat met iedereen, ik kan ook dit niet in woorden uitleggen, ik voel dat gewoon, en vaak als ik muziek luister, komen de woorden vanzelf.
Deze blog komt voort uit de woorden van Clemence, en mijn wens, om te helpen, en alle anderen, die ik een warm hart toedraag.
Dank je wel, dat mijn woorden de weg, naar je hart vinden, zoals de jouwe, bij mij hebben gedaan.
Sommige teksten komen daaruit voort, zoals de blog, voor Joost.
Liefs Peter