Heen en weer

Soms kan ik het, het verleden achter me laten, denk ik dat ik op de goede weg ben naar heling.
Heling van alles wat er gebeurd is, in een vorig leven, heling voor het leven van nu.

Muziek kan dit ineens veranderen, het roept soms weemoed op, en dan ben ik weer even terug bij af, sta ik aan het eind van Margreets leven, in mijn eentje naast haar bed, herbeleef, en weet hoe dood ik me toen ineens voelde.
De 25e zie ik mijn vrienden van het forum weer, en had zo graag de liefde van mijn leven, weer meegenomen, had allerlei plannen, om een stukje van het land te zien waar ik ben opgegroeid.
Maar we kunnen het Poes niet aandoen, ze weer in een mandje te doen, en ergens te parkeren.
Fee denkt dat ze het wel zal rooien, omdat ze het 20 jaar in haar eentje heeft gered, spreekt zichzelf op deze manier moed in, maar ik weet dat het uiterlijke schijn is, dat ze zich overeind houdt.
Als ze dan 's-avonds in bed ineens in tranen uitbarst, vertelt dat ze het zo moeilijk heeft met de diagnose, en me vraagt, waarom ik haar zo leuk vindt, ze snapt het niet, zou eigenlijk naar een plaats willen gaan waar ze verzorgd wordt, zou het piekeren los willen laten, dan breekt mijn hart.

Gisteren was Kathleen op bezoek, om met fee te bespreken, hoe ze het samen gaan doen, als ik in Nederland ben.
Kathleen had het over mij, over wat er achter me lag, en wat er nu gebeurt, want Fee haalt telkens naar mij uit, en ze vindt het knap dat ik zoveel geduld met haar heb.
En dan slik ik de tranen weg, ik heb dat gevoel zo lang moeten verduren, en het komt weer terug.
En dan komt Margreet weer om de hoek kijken, denk ik aan dat laatste moment, denk ik, waarom toch.
Op de heel zeldzame goede momenten, zei ik weleens, we hebben het fijn samen, maar dat duurde nooit heel lang, de dag daarna was ik weer terug bij af.
We hebben afgesproken, het niet meer te zeggen., het bleef zeer doen, als ik het zei, en wist dat het niet zo lang zou duren.
En zo ga ik heen en weer tussen een mooie toekomst, en een triest verleden.

Kathleen zegt dat Fee heel erg achteruit is gegaan, v.w.b. haar alzheimer, ze schrok ervan, en zelf zie ik dat ook.
Ik denk, of misschien hoop ik het, dat het te maken heeft met het feit dat ik tijdelijk niet bij haar ben.

Maar binnenin mij is een stemmetje dat zegt, Stel dat het wel zo is, We hebben nog zoveel leven om voor te gaan.

Ik weet hoe het voelt als een ziekte als kanker, je hele leven ineens onzeker maakt, weet hoe het voelt, om aan het eind alleen te staan.
Kanker, Alzheimer, ik heb het niet, maar eigenlijk toch ook wel, niemand vraagt erom.
Gelukkig zijn er meer vriendinnen, waar Fee terecht kan, waar ze naartoe kan gaan, of die naar haar toe komen, maar de vraag voor mij blijft, is dit tijdelijk, of gewoon een andere fase.
Zoals ik laatst schreef, we kijken zo uit naar rust in ons leven.

Fee vergeet was ze gezegd heeft.
En als ze het ineens beseft, vindt ze dat ik dat niet verdiend heb, ik kan niet anders als ze stevig vasthouden, haar zich veilig en geborgen te laten voelen, dat is de liefde die ik voor haar voel.
Ik zo zo graag willen dat het wat makkelijker was, maar dat is het niet.
Morgen weer een berg papierwerk scannen, formulieren invullen, scannen, opsturen