Gezelschap, of gezinsuitbreiding, je mag kiezen

Ik ben, zoals Marieke Maria het noemt, de dagen aan het aftellen, kan steeds minder mijn draai vinden, en er komt gewoon niks uit mijn handen, mijn hoofd draait cirkeltjes, om mijn leven met Fiona, dus ik ben even een warhoofd.
Maar ik zit niet stil, de afgelopen dagen ben ik naar Kampen gereden, omdat een andere vriend, het even niet aandurft om boodschappen te gaan doen, want vaak verkrampen ineens zijn beenspieren spontaan, en gaat hij ineens onderuit.
Hij heeft verder geen vrienden, familieleden of buren die helpen, dus ben ik heen en weer gereden, om even boodschappen met hem te gaan doen, en we hebben voor een lange tijd ingeslagen.

En ik zit een beetje te puzzelen, of ik iets voor Fee zal  zoeken, om mee te nemen, maar weet niet wat, en ze heeft al gezegd, dat we niet aan cadeau's doen.
Als ik een kerstversiering mee wil nemen, waar voor mij herinneringen aan zitten, dan moest ik die maar meenemen.
Maar er is geen kerstversiering die ik mee wil nemen, dat stuk van mijn leven sluit ik af, om een nieuw begin te maken.
Maar toch had ik de behoefte om iets speciaals aan Fee te geven, iets wat aan ons begin staat.
Op mijn bureau staat het knuffelbeertje, dat Huubje voor me heeft gemaakt, met dank aan Niene, die het idee opperde, en dit knuffelbeertje heeft voor mij heel veel symboliek in zich.
En vrijdag bedacht ik spontaan, dat ik het heel fijn zou vinden als er ook een Fiona Popje bij zou komen, dat maakt het paar compleet.
Huubje heeft tot diep in de nacht, aan haar creatie gewerkt, en het was een geweldige uitdaging, want ze had nooit mensjes (popjes natuurlijk) gemaakt, wel allerlei beestjes.
En voor mij is dit, het ultieme kerstcadeau, persoonlijker als dit, kan niet.
Dank je wel Huubje voor dit mooie cadeau🫂🐻😘😘😘
Dus met trots geef ik kennis van de geboorte van Fiona, na een zware bevalling, ze is een stuk kleiner als ik, en weegt bijna niks, en het gaat goed met moeder, die nu wel erg moe is.
Liever geen bezoek, tenzij je toevallig toch al in Edinburgh moet zijn.
Het liefst zou ik, de nieuw gehaakte creatie aan Fee laten zien, maar dat bederft natuurlijk alles, maar knuffelbeer, blijft in Fee's cottage, en heeft nu gezelschap.
En dus ben ik Zaterdag naar de andere kant van het land gereden, om Fiona in ontvangst te nemen, ik wilde geen risico lopen, dat ik ze mis zou lopen.
En heel leuke gesprekken gehad met Huubje en haar man, over van alles en hun hond eens goed geaaid, volgens mij had ik die ook wel iets met die grote knuffelbeer.

Vanavond ga ik maar eens beginnen, de spullen voor in mijn koffers, klaar te leggen, dat roep ik de hele week al, maar ik kan me er maar moeilijk toe zetten.
Gisteren, tot vroeg in de ochtend, met Fee ge-videochat, en vanochtend werd ik wakker, en zoals altijd gaat mijn eerste gedachte uit naar Fee, de nieuwe liefde beheerst mijn hele dag.

Mijn vriend Gerard, waarvoor ik de brief heb geschreven, heeft hem gelezen en Appt dat hij hem heel mooi vindt, alles stond erin schrijft hij, en hij wil even alles op een rijtje krijgen om wat terug te sturen.
En eigenlijk bedacht ik spontaan, dat dat is wat mensen misschien wel zouden moeten doen, een brief naar iemand schrijven, die bijzonder is, en misschien niet lang meer heeft, en dat die persoon dan ook iets terug zou schrijven.
Ik zou het heel fijn vinden, als ik een brief zou krijgen, die ik later, op de momenten dat ik aan hem denk, kan lezen, en die aan mij gericht is.
Ik zou dit zo graag van Margreet hebben gehad, "een boodschap voor jou, als ik er straks niet meer ben" even voelen, hoe ze me zou missen, en laten weten wat ik voor haar betekend heb, en wat ze me toe zou wensen.
Misschien zou ze me wel, precies dat toewensen, wat ik nu op mijn weg gevonden heb, ik zal het nooit weten.
Ik heb geleerd, er het mijne van te denken, er vrede mee te vinden, maar soms knaagt het, ruim 33 jaar samen, en dan houdt het ineens op, zo definitief, het lijkt hierdoor, onafgemaakt.

Ik liep net de achtertuin in, waar ik alles netjes gekortwiekt heb, en daar staat een struik, dat zijn de margrietjes, die Hebe en Ruud hebben meegebracht, toen ze op bezoek kwamen, ik heb ze in de tuin gezet, en het is een gigantische grote struik, mag ik wel zeggen, en hij staat, direct naast de witte  magnolia boom, die ik voor Margreet heb geplant, geen idee of ik een van beiden, zou moeten snoeien.
Geen bloempjes te zien, natuurlijk, in deze tijd van het jaar, en de magnolia heeft nog niet in bloei gestaan, en is al zijn bladeren kwijt, en het valt me ineens op dat de Magnolia, knoppen gaat dragen, die al aan het groeien zijn, net alsof me, vlak voor mijn vertrek nog even wordt gezegd, ik denk aan je, het ga je goed.
natuurlijk mijn eigen interpretatie, maar voor mijn gevoel, hoort de Magnolia op dit moment, helemaal geen knoppen te dragen.
Ik had  eigenlijk een stuk van de wortels met de schep, moeten afsteken, maar weet niet, waar te beginnen.
En als ik verhuis, komt deze magnolia boom, bij Amanda in de tuin te staan.

Nou zullen mensen, beweren, dat Margreet hier de hand in heeft, maar die uitspraken vindt ik moeilijk, ze heeft heel veel jaren gehad, om blij en gelukkig met me te zijn, en me een mooi en waardevol mens te vinden, en heeft die voor mijn gevoel, laten schieten.
Maar voor de magnolia, maak ik een uitzondering, omdat de Cheyenne daar een bijzondere waarde aan toedichten.
Ik heb in de afgelopen maanden af en toe even, de Magnolia vastgehouden, en dingen gezegd, die ik tegen Margreet had willen zeggen, heb haar verteld, hoe ik Fiona ontmoet heb, dat ik haar na heel lang zoeken gevonden heb, en mijn leven veranderd is, dat ik weer gelukkig ben, en mijn toekomst, in het door haar zo geliefde Schotland, verder zal gaan.
En dan staat de Magnolia in de knop, misschien is ze wel blij voor me, en dat raakt me.