De weg van mijn leven is een avontuur geworden

Ik weet het zeker, ik ben een enorme geluksvogel, en juist dat geluk zet me vaak aan het denken.
Op het forum lees ik de blogs van de mensen, PSA waarden uitslagen, en de volgende behandeling die op de plank ligt, op weg naar de laatste behandeling die beschikbaar zou moeten zijn.
En ik zou zo graag willen, dat ik iets kon doen, iets kon zeggen dat zou helpen, of op zijn minst, duidelijk zou maken, hoe erg ik het vind, en dan maak ik toch gebruik van het duimpje omhoog, het hartje of het ondersteunde hartje, want ik weet gewoon niet wat ik zou moeten zeggen.
Is het een duimpje omhoog, als er nog een behandeling op de plank lag, of toch niet, omdat de mogelijkheden daardoor uitgeput raken, ik lees over de moeheid, de bijwerkingen.
Sterkte, zegt niet wat ik daarover denk, ik weet gewoon de betekenisvolle woorden niet, terwijl ik ze zo graag zou zeggen, en soms als ik de berichten in de blogs of de Apps lees, slaat me de schrik om het hart.
En dan kijk ik naar het Djemanido boekje dat Willy zo prachtig heeft gemaakt, en dat geeft me houvast, omdat er persoonlijke berichten in staan, juist van die mensen, waarmee ik een stuk van mijn leven gedeeld heb.

Ik heb al eerder geschreven dat Fee en ik naar de St. Cuthberts church gaan.
Het is de oudste kerk van Edinburgh, en misschien de oudste in Schotland, en de eerste vermeldingen stammen uit de 7e eeuw.
Maar binnenkort wordt de kerk out of commission gesteld (buiten dienst gesteld) en zal in het vervolg als concert podium dienst gaan doen.
Voor Fee en mij is het belangrijk dat we de kerk bezoeken, zolang het nog een kerk is, en dat gaan we dus ook zo snel mogelijk doen.
De begraafplaats (Kirkyard, of Burial ground) is toch de plaats waar ons verhaal samen, begonnen is, en is toch een beetje een magische plek voor ons.
Fee is iemand die altijd kaarsjes opsteekt als ze een kerk bezoekt, haar bedrijf heeft deze kerk altijd ondersteund, ook vanwege de daklozen die soms op de begraafplaats, in de overdekte gedeelte, uit de wind, en de regen, overnachten.
Omdat de wandeling vanaf de parkeergarage (die zich aan de rand van het centrum bevindt) naar haar kantoor, haar over deze begraafplaats voert, kent ze alle daklozen persoonlijk bij naam, en maakt regelmatig een praatje met ze, ze kennen haar ook, en soms zorgt ze dat ze iets te eten krijgen, geen geld, want dat wordt waarschijnlijk op een verkeerde manier gebruikt.
Fee is een mensen mens, ze kijkt niet op de daklozen en zwervers neer, behandelt ze als gelijken, die soms een beetje hulp of aandacht nodig hebben, en eigenlijk maakt dat, dat ik trots op haar ben, ze gaat niet met de neus omhoog langs deze mensen, erkent ze.

En juist daardoor, kon het gebeuren dat ik haar op mijn weg tegenkwam, of beter gezegd, zij, mij, op de hare.
Ze zegt dat, ze gewoon zag, dat ik alleen was, en ook een beetje triest, en ging het gesprek aan, de knuffel aan het eind, waarvoor ze zich omdraaide was ook bijzonder, want ze zei letterlijk, dat dit een knuffel verdiende.
Ze voelde de energie, die ik haar teruggaf, en dat had ze nog nooit meegemaakt.
Het gesprek was zo kort, dat ik me niet eens haar gezicht herinnerde, alleen dat ze een regenhoedje droeg, en op regen gekleed was.
De knuffel was niet standaard, ze voelde gewoon dat ze dat wilde doen.
Hoe groot is de kans, hoe groot is de kans dat haar woorden mij afsluiting gave, hoe groot is de kans, dat ik ze even later in de St. Giles Cathedral zou horen, en ik ze weer terug zou vinden.
Ook dat is een klein wondertje, ze neemt nooit deze telefoon op, want die is van haar secretaresse, die voor het eerst, eerder weg moest, en daardoor kreeg ik Fee aan de telefoon.
En zo hangt mijn hele verhaal aan elkaar, van toevalligheden, bijna onmogelijkheden.
En dus gaan we samen naar de St. Cuthberts Church, om er een aantal kaarsjes op te steken, voor familie en vrienden, en heel nadrukkelijk ook een  voor de mensen op het forum, waarvan ze weet dat die me na aan het hart liggen.
Ze vraagt regelmatig naar mijn belevenissen op het forum.

Ze heeft een klein beiteltje georganiseerd en een hamertje, omdat ze graag een heel klein stukje wil hebben, van de stenen rand waar ik op zat toen we elkaar ontmoetten.
Nu maar hopen dat we niet als vandalen afgevoerd worden, maar ik denk dat ons verhaal (want het is niet alleen mijn verhaal) als excuus aanvaard wordt.
Voor Margreet hebben de kaarsje die Bob en ik in 2022 voor haar opgestoken hebben in St Giles, niet geholpen, maar toch voor jullie allemaal, steken wij een kaarsje op, zoals we in september ook in de kapel van Traquair house hebben gedaan.
Daarna gaan we naar de St. Giles Cathedral, want het Keltische gedicht, waarvan de 2e regel, mij afsluiting gaf, en er voor zorgde dat ik Margreet los liet, is al honderden jaren oud, en is op een van de Orkney eilanden opgegraven, en het zandstenen origineel bevindt zich in de St Giles Cathedral, ook daar steken we kaarsjes op, ook voor jullie.
En die kaarsjes, vertegenwoordigen de woorden die ik vaak niet weet, een klein beetje dat wij samen aan jullie willen geven, een licht, warmte en hoop.

Mijn leven verandert zich enorm, waar ik gedacht had alleen haar vrienden en vriendinnen te ontmoeten, die allemaal spontane dingen regelen, om ons beiden te ontmoeten, zijn we uitgenodigd voor een memoriam avond voor een van de voormalige Art college directeuren, hij is al aan aantal jaren geleden overleden, maar heeft een enorme invloed gehad op het art college en de musea.
Fee heeft hem, en zijn familie heel goed gekend, was hun advocaat, en heeft ook hun huizen voor ze gekocht.
En zo kom ik terecht in een, voor mij nieuwe wereld.
Nog een weekje, want ik tel de donderdag niet mee, omdat ik er dan al vroeg ben.
Volgende week woensdag voor het laatst oppas opa, ik zorg dat ik mijn koffers van tevoren gepakt heb, heb aan een grote koffer, en een kleine voor in de cabine wel genoeg, een aantal zaken ga ik daar kopen.
De knuffelbeer van Huubje gaat mee, en als we alle twee voelen dat het samen wonen, echt gaat gebeuren, mag die alvast blijven.
Ik zal wel regelmatig bloggen of reageren, ik heb een notebook aangeschaft.
Ik prefereer de naam noodboek, want ik heb er een vreselijke hekel aan.
Heb ze al zo vaak moeten repareren, en het is altijd een nachtmerrie, vooral als ze uit elkaar moeten worden gehaald, dan wrik je het voorzichtig los, hoort krak, en daarna weet je hoe het wel had gemoeten.