Al het gevoel dat langskomt

Korte tijd na Margreets dood ben ik nummers op spotify gaan luisteren, en vaak zorgden de nummers ervoor, dat de tranen er eindelijk uitkwamen.
Ik zat een beetje vast in de gedachte dat ik verdriet hoorde te hebben,alsof het van me verwacht werd, maar ik voelde geen verdriet, voelde ook geen verlossing.
Ik wist niet wat ik voelde, alsof het niet gebeurd was, aan ene kant was het stil en leeg, aan de andere kant, hadden we zoveel mogelijk van het leven proberen te maken.
En ik voelde voor mezelf, dat ik het beste van mezelf gegeven had, en het op die manier goed was, en dat ik mijn huwelijksbelofte nagekomen was
Ik voelde me onthecht, los van de werkelijkheid.
Hoe kon ik mijn vrouw verloren hebben, en het niet tot in het diepst in mezelf voelen.

Maar muziek maakte die vastzittende gevoelens los, de teksten betrok ik op mezelf, op het leven dat ik eens met Margreet had gehad, en dat maakte dat ik het eindelijk voelde.
De teksten en gedichten die ik schreef, maakten alles tastbaar, ik schreef dingen van me af, en de reacties, gaven het waarde.
Margreet had me zo lang laten voelen dat ik niet de moeite waard was, dat ik er niet toe deed, dat niemand geïnteresseerd was, dat ik in feite niet mooi was.

Maar op het forum, keek men er anders tegenaan.
Ik heb inmiddels veel mensen ontmoet, vriendschappen gesloten, oude familievrienden ontmoet.
Gisteren zijn we samen met haar oude buurman van Musselburgh en zijn kinderen gaan eten, en ik word iedere keer opgenomen in de familie en kennissenkring.
Haar buurman is vorig jaar zijn vrouw kwijtgeraakt, na een huwelijk van 60 jaar.
Hij zei, het leven zit vol schuifdeuren, als er een opengaat, vind je andere schuifdeuren daarachter, als voorbeeld, gaf hij aan, dat je afgewezen wordt voor een sollicitatie, een andere baan vindt, en daar de liefde van je leven ontmoet.
Fee krijgt te horen, zorg dat ze me vooral niet kwijt moet raken, he's a nice man.

Vandaag heb ik de spotify lijst weer geluisterd, en dan komen de gevoelens weer even vrij, raken de teksten me even,
Ik denk aan Margreet, en realiseer me, dat het al ruim 2 jaar geleden is, het lijkt een leven geleden.
Ik heb de foto's al lang niet meer bekeken, mijn leven is veranderd, en ik wil door met het leven dat ik nu met Fee heb.

Gisteren hebben we een retourvlucht naar Nederland geboekt, 18 mei komen we aan in Weeze Airport, en de 25e gaan we weer terug, en we willen samen naar de Kamanido, en verheugen ons er op, een aantal van jullie te mogen ontmoeten.
We gaan familie en vrienden opzoeken, maar gaan niet in mijn huis gedurende deze week.

Ik heb de kinderen geïnformeerd dat we komen, niet in mijn huis verblijven, omdat we beide niet daar willen slapen, er is nog teveel van Margreet.
En ik heb weer, het uitstrooien van Margreet's as op de 16e juni, aangekaart.
En het blijkt dat Amanda het dus nog niet met Bas besproken heeft.
Zij wil het op de 14e doen , dan kan ze een dag vrij nemen, want de 15e is vader dag, en dan wil ze thuis zijn voor en bij Marijn, haar man.
We hadden afgesproken dat we het op de 16e zouden doen, dan zou Margreet 66 zijn geworden, het was/is haar verjaardag.
voor mij is het gelijk duidelijk, vader dag is niet van toepassing op mij.
Maar zo gauw het over spullen uit het huis halen, kan ze niet wachten tot ze "MAMS" kasten uit het huis kan halen, want ze heeft haar huis verbouwd, en kan ze goed gebruiken.
Ik kon het niet laten, om ze eraan te herinneren dat het niet Mam's kasten zijn, maar ONZE kasten.
Mij geeft dat, het gevoel, dat ik nog minder meetel, misschien een kleinigheid.

Ik heb de deur op een kier gelaten, maar hij gaat meer en meer dicht, niet door mijn toedoen.
Ik heb ze de kasten toegezegd, en ik houd mijn beloften, maar als dit achter de rug is heb ik geen behoefte, om nog langer energie te steken in mijn stiefkinderen.

Het voelt wrang om een vrouw te hebben gehad, die me niet de moeite waard vond, en nu 2 kinderen die schijnbaar hetzelfde denken.
Ik ben net Mam, zei Amanda ooit, hoe waar is dat op een dag als vandaag.
Tijdens de lunch werd er ook gevraagd of ik kinderen had, en ik heb aangegeven dat ik al 35 jaar, 2 stiefkinderen heb, en een biologische zoon.
En de vraag wat die ervan vonden herinnerde me eraan, dat er 2 kinderen zijn die het contact verbroken hebben, en toen ik dat vertelde, werd het stil,
Misschien heeft Fee''s oude buurman gelijk, dat ze het ooit in zullen zien.