Achterlaten duurt maar even
Vandaag op TV, een verslag van de 75e Edinburgh Tattoo bekeken.
En hoewel ik meer en meer heb leren omgaan met de herinneringen, zijn er toch ook momenten dat ik me weer even samen voel.
Het eind van de taptoe is altijd Walking back to the barracks, oftewel The Bear.
Het nummer wordt ook altijd gespeeld als de Schotten tijdens de vierdaagse van Nijmegen, naar de finish lopen, en pas sinds ik in 2015 met Margreet bij de taptoe was, weet ik hoe het nummer heet, omdat de commentator het noemde.
En ineens beginnen de tranen te lopen, en denk ik aan het moment, nu 1 jaar geleden dat ik Margreet met de klanken van dit nummer, begeleid door stralen van licht, die vanuit Edinburgh Castle de lucht in schenen, net alsof ze uitreikten naar de hemel.
Soms denk ik dat ik toen afscheid heb genomen, dat ik mijn reis met Margreet, toen, en daar heb volbracht, in zeker zin is dat zo, ik kan niks meer toevoegen, ik kan niks meer doen wat mijn gevoel verandert.
En toch zijn er tranen, omdat ik het afscheid, heel even over doe, en als ze dan Amazing Grace spelen, denk ik aan haar afscheid, het nummer aan het eind van de dienst.
Misschien dat ik ooit nog een keer naar de taptoe zal gaan, ik weet het niet, het zal altijd een herinnering blijven oproepen.
Fee heeft het af en toe, over het moment, dat de dementie toe zal slaan, maar we leven nu alsof het niet bestaat, ze zegt, de ziekte definieert me niet.
Ik heb ze verteld, dat als het zover zal zijn, ik met ze de heuvel oploop en we in het gras gaan liggen.
Ik wil ze dat bij leven zeggen, het is een belofte, Margreet heb ik kunnen zeggen hoe ik afscheid zou gaan nemen, maar niet waar.
Eigenlijk zouden we het er, op dit moment van ons leven, niet over hoeven hebben, maar het is nu eenmaal niet anders.
Ik weet niet wat er komen gaat, niemand weet dat, en net zoals de mensen op het forum, weet ik niet wat de toekomst brengen zal.
Ik heb geen idee of mijn verleden, me beter bestand maakt tegen alles wat komen gaat.
De vorige keer heb ik me er doorheen geslagen, en ik weet heus wel dat ik achteraf de rekening gepresenteerd heb gekregen, geen relatie meer willen, maar ik heb geleerd dat als je de stap niet neemt, omdat je bang bent voor de pijn die ermee gepaard kan gaan, je jezelf voor het leven afsluit.
Zoals Zweef het schreef, ik ben niet iemand om alleen te zijn, dus Fee en ik gaan proberen heel veel leven, in de jaren die we nog hebben, te pakken.
Want bovenal is het leven mooi en hoort geleefd te worden, niemand zal het voor ons doen.
En er is nog een reden om het leven te vieren,
Op het forum zijn mensen die die kans niet krijgen, ik lees de blogs, en zou zo graag het verschil voor ze maken, maar weet dat ik dat niet kan.
Dus zal ik af en toe aan ze terugdenken, en proberen ook een beetje voor hun te leven.
7 reacties
Als je maar van mevrouw Zweef afblijft 😂
Omdat jij het bent😁
Niks mis met missen. Niks verkeerd met weemoed. Het is een deel van het leven en afscheid verwerkt hebben betekent niet dat je er nooit meer aan denkt of nooit meer een traan om laat. Het is ook wel heel wat wat jij voor je kiezen krijgt. Ik blijf het... fijn is een fout woord, sorry, vinden dat je met Fee een andere ervaring kunt delen. En hopelijk nog veel mooie samenzijn-momenten!
Ik denk dat ieder zijn deel in het leven wel krijgt,
Ik had ook de rest van mijn leven zonder de liefde kunnen hebben, in plaats daarvan, kon ik een nieuw begin maken, en daar ben ik dankbaar voor
Lieve Peter,
De rouw na het verlies van Fee zal sowieso heel anders zijn voor jou. Ik hoop natuurlijk op nog jaren van qualitytime. De deskundigen op het gebied van rouw zeggen dit.
“Rouw na een slechte relatie is anders dan na een goede, omdat er bij een negatieve relatie vaak sprake is van een complexere mix aan gevoelens, zoals opluchting vermengd met verlies, en een dubbele rouw om het verloren verleden en het gemiste toekomstbeeld. Bij een goede relatie is de rouw overwegend gericht op het verlies van een geliefde verbinding, terwijl bij een slechte relatie het rouwproces zowel het gemis van de toekomst als het verwerken van de negatieve aspecten van de relatie omvat.”
Misschien kan je hier iets mee.
Liefs, Monique
Lieve Monique,
Ik heb vrede met het overlijden van Margreet, omdat ik mijn aandeel in haar leven gegeven heb, en ze altijd heb verteld dat ik van haar hield.
De vrede is er ook omdat ik mezelf niks kwalijk neem, als het om ons huwelijk gaat.
Met Fee zal het anders zijn, maar toch wil ik kijken naar wat we dan hebben gehad.
Alle tijd die we samen hebben, laten we tellen, en ik denk dat dat aan het eind belangrijk is
Missen hoort erbij en dat mag ,het was toch een groot gedeelte van jou leven ,net als nu met fee gelukkig zijn ook mag dit is nu jou leven ,ben blij voor je dat jij en fee elkaar gevonden hebben ,en wat de toekomst brengt ach dat weet toch niemand ,mijn moeder zei altijd wie dan leeft die dan ook zorgt .
Knuff voor allebei 🫂🫂